Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 17
NAUTABÚSHJÓNIN
fola, — skörung úr skætingstetri, sem oftast reyndist honum leik-
ur, — dregur í efa, að hann hafi lagt í það vinnu, sem oft hafi
verið ærin þörf fyrir annars staðar að búi hans. En því má ekki
gleyma, að hvort tveggja var fyrir hendi: I fyrsta lagi sótti hann
til hestanna meiri hlut lífsnautnar sinnar og gleði en flestir sam-
ferðamanna hans, og í öðru lagi sótti hann til hestamennskunnar
drýgri hlut af framfærslueyri síns fjölmenna heimilis en almennt
var Ijóst.
Jón gerði talsvert að því að temja hesta og selja þá í önnur
héruð. Eftirfarandi saga bregður nokkru ljósi á, hversu hann
reyndist sem slíkur: Sumarið 1918 var sá, er þetta ritar, staddur
í fjölmenni nokkru á Skinnastað í Axarfirði. Þar var í áheyrn
hans rætt um hestakaup vestan úr Skagafirði og Húnavatnsþingi
og seljendum borin misjafnlega sagan um sannmæli í lýsingum
þeirra á þeim gripum, sem þeir höfðu á boðstólum. Páll Jóhannes-
son, hreppstjóri á Austaralandi, mælti þá: „Þar er Jón á Nautabúi
hrein undantekning. Eg veit engin dæmi þess, að það hafi brugð-
izt, sem hann sagði um þá hesta, sem hann hefur selt hér í ná-
grennið.“ Sigurður Þorsteinsson, bóndi í Hólsseli, tók mjög í
sama streng um sína reynslu og sitt nágrenni. Varð mjög vart vin-
hlýju og trausts í garð Jóns í þessum samræðum þeirra Sigurðar
og fleiri, er þar hlýddu á.
Jón mun hafa farið flestar hestasöluferðir til Þingeyinga. Eign-
aðist hann þar margt vina, sem báru líkt traust til hans og bent
er til hér að framan. Asgeir frá Gottorp segir eina slíka sögu í
„Horfnir góðhestar“ I. bindi, sem hér verður stiklað á:
Egill Sigurjónsson, bóndi á Laxamýri, keypti rauðan hest ótam-
inn frá Skriðulandi í Kolbeinsdal. Þegar temja skyldi Rauð, reynd-
ist hann stirfinn og latur, .. . þungur í taumum og taumskakkur.
Þessi reynsla var í fullri andstöðu við útlit hans. Jón var um þess-
ar mundir í hestasöluerindum um Þingeyjarsýslur. Þeir Egill voru
góðkunningjar. Tók Jón Rauð til nýrrar tamningar. Asgeiri segist
svo frá: „Fyrst eftir að Rauður kom í skólann til Jóns, var hegðun
hans hin sama og áður er lýst. Jón var vanur að beygja hesta
undir vilja sinn með lipurð og laðandi ástundun, en gat haft það
15