Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 122
SKAGFIRBINGABÓK
ad enn finnast tún sem sniór liggur nokkur, vorid hefur
verid mikid kaldt og stormasamt, gródur sárlítill, tún og
úthagi mikid kalid, svo ad sképnur eru mikid nytlitlar,
svo þad sínist horfa til frekari missirs á sképnunum, og til
mikils biargarskorts hiá fólki nærstkomandi vetur, med-
fram vegna þess ad miöglitill abli hefir fengist af sió
vegna storma og ogiæfta svo fólk hefir lítid ad borga med
mat í Kaupstadnum.“3
Þessi lýsing er ófögur, og ekki hefur verið búsældarlegt í Fljót-
um á þessum tíma. Sumarhret af þessu tagi voru þó alltíð í Fljót-
um, og verst var, ef svo gekk til árum saman. Um sumarhret á
næsta ári á eftir, 1836, segir svo í Sögu frá Skagfirðingum:
„... en á Sumardag hinn fyrsta lagði að með stórfjúk af
norðri, var þá illt veður nokkra daga. . . Kom þá snjór
svo mikill út um Fljót og allt inn í Viðvíkursveit, að
enginn mundi þvílíkan um þann tíma; voru margir
menn, áður en þetta áfelli kom, heyþrota fyrir fjenað
sinn; hjálpaði þá Einar Guðmundarson á Hraunum og
Jón bóndi á Brúnastöðum Fljótamönnum helzt um hey,
en varla eður ekki gátu sumir náð því heim til sín fyrir
fanndýptinni; sumir hefluðu niður borð og grenitrje og
gáfu kúm og hrossum, og þar með gamlan rudda þurran
undan sængum í rúmum; nokkrir, sem fiskæti höfðu,
hjeldu við kúm sínum á þeim.“4
Af þessum sökum hefur bændum verið fyrirskipað að fella
hluta bústofns síns og setja eingöngu á svo fátt, að þrífast mætti
af því litla fóðri, sem unnt var að afla í ótíð og skemmdum, sem
þetta stórhret olli. I bréfi hreppstjóra til sýslumanns, dagsettu
3. maí 1837, er afkomunni vemrinn 1836—1837 lýst, og þess
meðal annars getið, að hákarlsafli töluverður hafi bætt svo um,
að ekki hafi þurft að grípa til hreppspeninga til þess að afla fólki
matbjargar. Síðan er sagt um búskapinn:
120