Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 68

SKAGFIRÐINGABÓK
staðahlíð væri bezti vistarstaðurinn, í botni Skagafjarðardala og
nálægt hálendinu. Eftir þriggja vikna útbúnað lagði ég svo af stað.
Mest áríðandi var að ná í smádýr, sem leynast í jörðu, a. m. k.
í efri lögum hennar, og ýmisleg tæki voru nauðsynleg til þess.
Þessi kvikindi eru svo smá, að þau sjást varla með berum aug-
um. Því varð að nota stórar kopartrektir, en innan í þeim voru
svo minni glertrektir og vatn milli þeirra. Vatnið varð að hita, en
jarðvegssýnishornum komið fyrir á stálvírsneti fyrir ofan trekt-
irnar. Þegar þau þorna, detta dýrin niður í trektina og safnast
saman í glös undir þeim. Ég segi varð maður að nota, því að nú
eru notaðar litlar glertrektir og rafmagnsljósum beint að þeim að
ofan, en rafmagn var ekki til í sveit um þessar mundir nema á
einstöku bæjum, þar sem bóndinn átti heimarafstöð, sem knúin
var vatnsafli úr nálægri á. Sigurður, seinna alþingismaður, Þórð-
arson á Nautabúi fram, var einn þeirra, en á Mælifelli var ekkert
rafmagn, og ekki hefði ég treyst mér til að lenda á raflýstum
sveitabæ í þá daga. En af þessum sökum urðu föggur mínar meiri
en ella, margir kassar, dunkar með eimuðu vatni og steinolíu,
áfengi til geymslu á kvikindunum og aðrir kassar undir þau þeirra,
sem átti að nála.1
Ég komst slysalaust með Gullfossi til Akureyrar, en áður en
þar kemur sögunni, langar mig að minnast svolítið á fyrstu fundi
mína við „fólkið á Islandi”. Ég hafði hitt dr. Bjarna Sæmundsson
í Reykjavík. Það var skylda allra danskra náttúrufræðinga að fara
á fund hans, skemmtileg skylda meira að segja, og einnig átti að
hafa samband við aðra íslenzka náttúrufræðinga, en þeir voru
ekki „fólkið í Iandinu“. Fyrsta daginn minn á Islandi, meðan Gull-
foss lá í Reykjavík, fór ég labbandi suður á Reykjanes, en villtist
og varð að flýta mér til baka aftur. Bifreið ók hjá, en þær voru
fáar í þá daga á vegunum. Bíllinn stoppaði, kona var farþegi og
bauð mér far. Eftir nokkra stund fór hún úr bílnum og borgaði
fyrir sig. Þetta var þá leigubíll! Ég hélt áfram niður á Bifreiða-
stöð Steindórs, en þegar þangað kom, varð mér ljóst, að konan
hafði greitt farið fyrir mig alla leiðina. Þetta var íslenzk gestrisni
1 Skordýr eru fest upp á þar til gerða pinna.
66