Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 90
SKAGFIRÐIN GABOK
heima hjá sér. Henni og Kristmundi er það að þakka, að ég,
eins og ég skrifaði Jóni Eyþórssyni mörgum árum síðar, varð
Skagfirðingur á þeim árum, en ekki gestur í Skagafirði.
Þrátt fyrir samneyti okkar Skjóna, varð ég aldrei mikill hesta-
maður, enda hafði ég ekki setið hest, fyrr en ég kom til Islands.
Eg man, hvað ég var hrifinn, þegar mér tókst einum að ná mér
í hest í girðingunni og ríða berbakt heim. Mér var mikil ánægja
að útreiðum, og aldrei kunni ég betur við mig en á hestbaki, á
stuttum sem löngum ferðalögum, og þó fyrst og fremst uppi á
öræfum. Flestir reiðhestar mínir voru góðir, þýðir og viljugir; mig
minnir, að ég hafi haft níu eða tíu reiðskjóta í Skagafirði. En reið-
ferð mín á þeim hesti, sem þýðastur var, framúrskarandi töltara,
Blesa séra Tryggva, varð því miður endaslepp. Það var snemma
vors og hann tók sprettinn með mig út götuna án þess ég fengi
við nokkuð ráðið og varpaði mér niður í grjóthrúgu, svo að ég
síðubrotnaði og varð að halda áfram á fjörminni hesti. Og Blesa
fékk ég aldrei lánaðan upp frá því.
Margt hefur breytzt á þeim fjörutíu árum, sem liðin eru síðan
ég ferðaðist um í Skagafirði og á Islandi yfirleitt, þótt náttúran sé
söm og áður og fólkið að mestu leyti líka. En ég neita því ekki,
að mér brá heldur betur í brún, þegar ég frétti, að fyrirhugað væri
að hafa einstefnu um Almannagjá. Eg sá í anda, að „flokkr manna
reið neðan með Gljúfrá, ok blikuðu þar skildir við; ok er þeir riðu
á þingit, þá reið þar maður fyrir í blári kápu, hafði hjálm á höfði
gullroðinn, en skjöld á hlið gullbúinn, í hendi krókaspót, var þar
gullrekinn falrinn; hann var sverði gyrðr. Þar var kominn Egill
Skalla-Grímsson með átta tigu manna“ — og sneri við, er honum
varð litið á einstefnuspjaldið.
Ritað 1973.
88 •