Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 187

FJÓRAR MERKISKONUR
voru efst á baugi innan lands og utan. Var faðir minn þá ræðinn
og fræðandi. Urðu þessar stundir oft mjög ánægjulegar og vin-
sælar og höfðu visst gildi fyrir starf prestsins, en móðir mín sá
um veitingar.
Móðir mín var mjög greiðug og gjafmild. Sérstaklega var það,
ef erfiðleikar voru, eða mikil fátækt, þá var hún oft fljót að rétta
hjálparhönd. Börnum var hún góð, það var henni að mæta, ef
átti að hirta börn, með því að slá til þeirra; það vildi hún ekki
sjá. Að gleðja þau og gefa þeim, tala hlýlega til þeirra og sann-
færandi, það var henni nær. Hún var mikill dýravinur; brúkunar-
hestarnir á Miklabæ voru vinir hennar; hún stakk oft brauðbita
upp í þá. Það mátti segja, að málleysingjar og allt, sem var minni
máttar, ætti athvarf undir hennar verndarhendi.
Móðir mín var ástrík eiginkona og móðir; foreldrar mínir virtu
og elskuðu hvort annað og voru miklir og samhentir uppalendur
barna sinna. Móðir mín var mikil trúkona og vildi halda uppi
góðum og gömlum kirkjulegum siðum, svo sem húslestrum; þeir
voru líka alltaf lesnir, meðan foreldrar mínir réðu heimili. Móð-
ur minni fannst sjálfsagt að fara með okkur börnin í kirkju, þegar
messað var heima. Vorum við systurnar látnar syngja við messuna
strax og við höfðum aldur til.
Það var alltaf bú á Miklabæ og margt fólk í heimili, oft yfir
20 manns að sumrinu. Börnin voru 11 og náðu öll fullorðins-
aldi. Móðir mín var mikil búkona og stjórnsöm húsmóðir. Hún
hafði góða hjálp, duglegar og góðar stúlkur, var hjúasæl, nær-
færin og góð við fólkið, sem þótti vænt um hana. Oft hefir þó
verið erfitt fyrir hana og ónæðissamt á svo barnmörgu heimili, en
hún var þrekmikil og heilsugóð og henni var ljúft að vinna fjöL-
skyldu sinni, því fórnfýsi var sterkur þáttur í eðli hennar.
Móðir mín var fríðleikskona, meðalhá vexti, stillt og prúð í
framgöngu, lítið gefin fyrir að trana sér fram, mikið fremur til
baka haldandi. Móðir mín var greind kona og bókhneigð, kunni
vel að meta góðar bækur, las mikið, einkum hin síðari ár, þegar
tími var til þess. Norðurlandamálin las hún eins og íslenzkuna
og hafði góða sjón alla tíð.
185