Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 197

HINZTA FÖR AÐ HAGAKOTI
var fyrir gestina að njóta fagnaðarins sem bezt. Má ætla, að þar
hafi staðið glaumur góður fram á kvöld.
Þótt brúðguminn ungi hafi eflaust gengið glaðbeittur til hvílu,
var ekki öllum jafn kátt í geði þetta íaugardagskvöld. A Hofi í
Hjaltadal var ungur maður, nafni brúðgumans, Sigurður Jónsson,
vinnumaður hjá hreppstjóranum. Þegar fólkið gekk þar til náða,
lagðist hann fyrir í öllum fötum og var þungt í skapi. Hann hafði
ekki farið í veizluna. Honum hafði heldur ekki verið boðið, varla
talinn neinn aufúsugestur. Ef til vill hafði hann eitt sinn ætlað
sér aðalhlutverk í þessu brúðkaupi, en nú lá hann hér og hafði
vinnumann, Guðmund Andrésson, að rekkjunaut og hugsaði
margt.
Sigurður var fæddur að Torfmýri í Blönduhlíð árið 1839, sonur
Jóns Olafssonar og Sigríðar Kristjánsdóttur, er þar bjuggu á ár-
unum 1834—1850. Voru þau hjón eyfirzk. Frá æsku Sigurðar er
næsta lítið að segja, en árið 1859 fer hann alfarinn úr heimasveit
sinni, kemur þá frá Djúpadal að Hofi í Hjaltadal í vinnumennsku.
Benedikt prestur kallar hann þá raunar léttapilt, en gefur honum
annars góðan vitnisburð; segir hann vel læsan og rétt vel kunn-
andi. En Sigurður var laus í vistum. Næsta ár er hann kominn að
Hrappsstöðum (nú Hlíð) og er þar vinnumaður hjá rosknum
hjónum, Sigurði Bjarnasyni og Jóhönnu Guðmundsdóttur. Enn
fór Sigurður vistferlum vorið 1861 og komst nú á fjörlegra heim-
ili en verið hafði í fámenninu á Hrappsstöðum. Nýi húsbóndinn
var sjálfur „erfðaprinsinn" á Hólum, Jón Benediktsson. Voru
þeir Sigurður mjög jafnaldri (Jón f. 1838). En leiðin lá aftur að
Hofi, og þar var hann heimilisfastur, þegar örlagadísirnar ófu
lokaþráðinn í hnökróttan lífsvef hans.
Sigurður mun hafa verið vel meðalmaður á vöxt, trúlega góður
verkmaður, annars gat hann tæplega átt aftur kost á jafngóðri vist
sem var á Hofi, því nokkrir brestir voru í fari hans. Hann þótti
útsláttarsamur og ölkær í meira lagi; var þá oft ófriðlegur og örð-
ugur viðfangs. Má ætla, að veran á Hólum hafi reynzt honum
miður holl í þessu efni. Sigurður átti hest, sem hann reið um
sveitir um helgar og næmr á slarki sínu. Var það sumra mál,
195