Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 22

SKAGFIRBINGABÓK
bónda þá. Hitt er þó ekki minna um vert, að Jón þótti mjög vel
að þessari vegsemd kominn. Er og líklegt, að upphæðin hafi orðið
honum til nokkurs framdráttar fjárhagslega. Það er og víst, að
ýmsir urðu til að kaupa kynbótakindur af honum, sem þóttu gef-
ast vel, enda lauk Jón H. Þorbergsson, sem þá var sauðfjárræktar-
ráðunautur Búnaðarfélags Islands, miklu lofsorði á fjárstofn hans
og hvatti menn mjög til að notfæra sér það kynbótagildi, sem þar
væri um að ræða. Bú Jóns vakti menn til umræðu um málið og
margvíslegrar þátttöku. Það var vakning. —
Vorið 1912 fluttu þau hjón með alla fjölskylduna að Eyhildar-
holti og bjuggu þar til vorsins 1923, — 1914 og síðan í sambýli
við Pétur son þeirra. Ekki mun hagur þeirra hafa rýmkazt við bú-
ferlin. Víst er, að þau seldu Eyhildarholt vorið 1923 og fluttust
að Sjávarborg, sem varð þeim skammgóður vermir. Þar dvöldu
þau eitt ár við skóþrengsli. Telja má, að búskaparsögu þeirra væri
lokið við flutninginn frá Eyhildarholti. Þau fluttu næst út í Fljót
vorið 1924 ásamt með Pétri og dvöldu þar til 1929 og þó á fleiri
stöðum. Það vor fluttust þau til Akureyrar og áttu þar heima um
6 ára skeið á vegum Hólmfríðar dóttur sinnar og manns hennar,
Axels Kristjánssonar. Þar nutu þau frábærrar umönnunar.
Síðustu 9 árin dvöldu þau hjón á Hofi á Höfðaströnd hjá Jóni
syni þeirra og konu hans, Sigurlínu Björnsdóttur, við alúð og at-
læti sem bezt verður á kosið. Þar greip Jón í það að skrásetja
syrpu af kviðlingum sínum. Það safn er að vísu ekki mikið að
vöxtum né víðfaðma. En það sýnir Jón eins og hann var: mann-
vininn, hestamanninn, náttúrubarnið, hinn fallega hagmælta gleði-
mann. Vissulega er það ekki nema brot af kveðskap hans, og veldur
margt því. Hann mun fátt hafa skrifað af slíku fyrr en þá og leit
á kveðskap sinn sem dægurflugur, „sem áttu við á einum stað og
einu sinni“, eins og fjölmargt af alþýðuhagmælskunni alla tíð.
Þó hefur hún gert hvort tveggja: yljað þjóðinni og þjálfað tungu-
takið og reynzt oft langri skólasetu drýgri við sköpun myndauð-
ugs málfars. Af þessum brunni teygaði Jón á Nautabúi langa ævi
og naut þar margoft svölunar, enda kvað hann:
20