Morgunblaðið - 14.12.1986, Qupperneq 76

76
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 1986

-'V

Skriðjöklarnir. Á myndina vantar Díónýsos. Morgunbiaðia/Bjami
Bonnie Tyler asamt gítarleikaranum sem ekki var.
Á efri myndinni
sjást Richard
Scobie og
Sigurður Gröndal
í léttri
sveiflu.
Þrátt fyrir
myndina hértil
hliðar er
Ijóst að Rikshaw
veður engan
reyk.
Bót er hins vegar í
máli þar sem að íslensku
hljómsveitirnar voru fylli-
lega 1.000 króna virði og
verðum við að vona að
þær troði sem oftast upp.
Meira af slíku!
Ekki er hægt að Ijúka
þessu spjalli án þess að
geta kynnisins, en það var
enginn annar en Pétur
Steinn, hinn almagnaði
útvarpsmaður Bylgjunnar.
Stóð hann sig með slíkri
prýði að varla verða
haldnir aðrir tónleikar á
næstunni án hans.
A.M.
Foringjarnir með Eika Hauks í heimsókn.
Morgunblaðið/Helena Stefánsdóttir
það vægast sagt fárán-
legt að sjá þessa lúa
þykjast syngja bakraddir,
sem allir vissu að voru
kvenraddir á segulbandi.
Bjarni Ijósmyndari gerði
ítrekaðar tilraunir til þess
að finna segulbandið, sem
um var að ræða, en það
tókst því miður ekki. Ann-
ars hefðum við birt mynd
af því.
Hérmeð er skorað á
Bonnie Tyler og hennar
nóta að halda sig sem
fjærst skerinu meðan
svona óþverrabrögð eru
viðhöfð.
sem þeir fluttu nú var
toppefni og rík ástæða til
þess að hlakka eftir plöt-
unni.
Víkur nú að Bonníar
þætti Tyler. Það var nú
Ijótan!
Hnátan getur að vísu
sungið sæmilega, en ég
hélt að þeir dagar væru
liðnir að reynt væri að
bjóða fólki upp á lát-
bragðsleik við undirleik
segulbands. Rétt er að
Bonnie hafi sungið þarna
um kvöldið, en hljómsveit-
in gerði ekkert annað en
að hreyfa varirnar. Var
VÆRI þetta ekki jafn-
ábyrgt blað og raun
ber vitni hefði maður
freistast til þess að
láta Bonnie-Bömmer
vera fyrirsögn þessar-
ar greinar. Föstudag-
inn 6. voru nefnilega
haldnir tónleikar í
Laugardagshöll, þar
sem Bonnie Tyler átti
að vera aðalnúmerið.
Svo var alls ekki. Þeir
sem áttu kvöldið voru
nefnilega íslensku
hljómsveitirnar For-
ingjarnir, Skriðjökl-
arnir og Rikshaw.
Það voru Foringjarnir
sem hófu tónleikana með
fautaþéttu rokki og kom-
ust áheyrendur fljótt í
stuð þrátt fyrir að hljóm-
burður hefði mátt vera
betri í upphafi. Merkilegt
má heita hvað þessi
hljómsveit hefur náð mik-
illi samstillingu, þegar til
þess er litið að hún er
aðeins nokkurra mánaða
gömul.
Eiríkur Hauksson heiðr-
aði Foringjana með
nærveru sinni undir lokin
á dagskrá þeirra, en þá
rokkaði hann með þeim
við mikinn fögnuð áheyr-
endanna og luku þeir því
með iaginu „The Final
Countdown", sem Europe
hefur gert frægt að und-
anförnu.
Að leik Foringjanna
loknum skriðu Skriðjöklar
inn á sviði. Hljómsveitar-
stjóri sýndist mér nú
reyndar vera lávarðurinn
af Alkóhóli, en það kom
ekki að sök, þess líflegri
var flutningurinn. Fyrir ut-
an að taka slagara eins
og „Hestinn", minntu þeir
einnig á sígild lög eins og
„Manjana" og tóku þá
áheyrendur allir undir sem
einn maður væri. í raun
uppgötvaði maður þar pg
þá að rokktónleikar á ís-
landi eru bara húmbúkk.
Þetta eru allt sveitaböll.
Síðasta íslenska hljóm-
sveitin var Rikshaw og í
raun hefði hún átt að vera
síðasti dagskrárliðurinn.
Piltarnir í Rikshaw
sýndu það og sönnuðu að
þeir eru komnir á atvinnu-
mannastigið með fum-
lausum leik og sviðsfram-
komu. Þó mætti Richard
Scobie, söngvarinn, sækj-
ast meira eftir jarðsam-
bandi við áheyrendur.
Eftirtektarvert var að heil
hrúga af aðstoðarfólki var
með Rikshaw á sviði, bak-
raddir, saxófónleikari.
aðstoðarhljómborðsleik-
ari, bongóleikari og hvað
ekki. Þeim var flestum of-
aukið. Líklegast hefði
nægt að vera með saxist-
ann og annan stýrimann
á hljómborð.
En burtséð frá hljóð-
færaleiknum er auðheyri-
legt að þeim hefur líka
farið fram í lagasmíðum.
Ekki svo að skilja að þeir
hafi sent frá sér eitthvað
rusl áður, en nýju lögin
rokksíðan
UMSJÓN ANDRÉS MAGNÚSSON
U