Morgunblaðið - 11.04.1987, Blaðsíða 76

76
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. APRÍL 1987
Aldarminning:
Halldór Arnason
Srá Eskifirði
Á 100 ára minningardegi Hall-
dórs frænda míns hrannast minn-
ingar upp í hugann. Elskulegar og
góðar minningar um traustan og
fórnfúsan mann, sjómann sem aldr-
ei hlífði sér. Vann meðan þrek
entist og lauk starfsamri ævi á
besta aldri eins og við segjum í
dag, 65 ára.
Halldór var elsta bam foreldra
sinna, Guðnýjar Sigurðardóttur og
Árna Halldórssonar, _sem þá bjuggu
_ félagsbúi við föður Áma á Högna-
stöðum við Reyðarfjörð. Ungur
flutti hann með foreldram sínum á
EskiQörð sem var þá þannig að þar
vora ekki mörg atvinnutækifæri og
bitnaði það mjög á Ijölskyldunni
sem stækkaði ört og oft var ekki
séð hvað hægt var að bíta og brenna
á næsta degi, en út í þá sálma skal
ekki farið hér. Halldór varð því
strax í bemsku að neyta orku sinnar
til að hjálpa heimilinu og það gerði
hann svikalaust alla tíð. Faðir hans
var bæði dugnaðar- og atorkusam-
ur og við erfið skilyrði kom hann
sér upp útgerð sem síðan bömin
hans nutu góðs af og var þeim
lífsstyrkur og sérstaklega til þeirra
tengsla sem aldrei rofnuðu og sam-
heldni og hálpsemi þeirra systkina,
bama Áma, var rómuð á Eskifírði
og sérstaklega fyrir að þar brást
aldrei neinn hlekkur. Eitt heimili.
Minningar mínar era því tengdar
útvegi og ég var ekki kominn til
margra ára þegar ég fékk að hjálpa
til, lærði sem bama að beita lóðir.
Halldór dvaldi ekki lengi á skóla-
bekk, námið var stutt en vel notað
og mest lærði hann af reynslu og
að sjá aðra taka til hendi. Hann
* festi strax í minni allt sem gat orð-
ið honum léttir í erfiðri baráttu
síðar. Hann lærði strax að treysta
á eigin mátt og aðal hans var að
standa við orð og eiða hvað sem
það kostaði og hvemig sem stríðið
þá og þá var blandið. Honum gátu
allir treyst og man ég vel hvað
honum þótti vænt um þá lífseinkunn
eins og hann kallaði það.
Hann varð snemma formaður á
bát. Hann lenti í því að ganga alla
leið frá Eskifírði til vers á Homa-
fírði um hávetur og það stælti þrek
og efldi kjarkinn. Og svo til baka
að vori. Þetta vora bæði erfíðar og
ævintýraríkar ferðir. Og oft sagði
hann okkur krökkunum frá því sem
við bar á ferðunum og það vora þær
sagnir sem við voram spenntastir
fyrir að heyra. Svo kom að því að
bátamir stækkuðu og svo komu
vélar til sögunnar og þá var þeim
siglt á vertíð, en vegna erfiðra skil-
yrða heima var HomaQörður
verstöð Eskiflarðarbáta um tugi ára
og þangað var leitað á vetram. Við
bömin hlökkuðum til vorsins þegar
bátamir komu heim. Halldór var
afburða smiður og í landlegum
smíðaði hann fallega báta til að
færa okkur heim ásamt svo mörg-
um öðram góðum gripum. Það var
hátíð í bæ þegar afhending þessara
gripa var gerð og við lékum okkur
allan daginn í fjöranni við að sigla
þeim aftur og fram. Hvílík gleði og
hvílíkur ríkdómur. Þetta er skær
og sterk minning.
Kjör þeirra sem erfítt áttu skildi
Halldór manna best og það var
honum gleði þegar hagurinn á
Hlíðarenda varð fær um að miðla
grönnum lífsbjargar og stóð ekki
á. Fyrir handtök eða soðmat minnist
ég ekki að væri tekið gjald. Það
komu margir á bryggjuna.
Halldór giftist ágætri konu, Sól-
veigu Þorleifsdóttur frá Svínhólum
í Lóni, og féll hún svo elskulega inn
í þetta systkinasamfélag að ekki
varð betur á kosið. Með henni kom
fóstra hennar og frænka, Gróa
Bjamadóttir, sem var okkur böm-
unum svo góð að hjá henni áttum
við alltaf skjól. Blessuð sé minning
hennar. Gróa var sólargeisli hvar
sem hún kom.
Halldór stundaði útveginn vel
bæði á Eskifírði og Homafirði og
dró ekki af. Heimilið þyngdist enda
áttu þau hjón 8 böm, mannvænleg
sem öll hafa orðið nýtir þegnar
landsins. Ég hefi áður lýst dugnaði
Halldórs en vil minnast á einn þátt
sem ég gleymi ekki en það var hve
hann var veðurglöggur. Var jafnan
snemma á fótum og leit til lofts.
Það var eins og hann vissi upp á
hár hvort hægt væri að róa eða
ekki og oft vaknaði maður við fjölda
manns í eldhúsinu og vora þá sjó-
menn komnir til veðurathugana og
e
Kökubasar í
Hlíðaskóla
Foreldra- og kennarafélag
Hlíðaskóla heldur kökubasar í
dag, laugardaginn 11. apríl. Tekið
verður á móti kökum milli kl.ll
og 13 og verður kökusalan kl.
14-16.
Ágóðanum verður varið til
tölvukaupa fyrir nemendur skól-
ans.
samanburðar og höfðum við bömin
forvitnislegan svip þegar við birt-
umst í þessu samfélagi. Gæti ég
sagt margar sögur af þessum þætti
í lífí Halldórs. Hann vissi að hver
róður var dýr og töpuð sjóferð setti
strik í reikninginn. Það var ekki
úr miklu að moða fyrir útgerð þeirra
tíma. Hún var aldrei byggð á ríki-
dæmi, en því meir á sparsemi og
nýtingu. Allt sem nýst gat var létt-
ir byrðanna. Að fara vel með var
strax í blóð borið og það kunni
Halldór vel alla ævi.
Ef ég ætti að lýsa Halldóri í tveim
orðum mjmdi ég velja orðin sannur
maður. Mér varð hann tákn alls
þess sem ég eygði best í lífinu og
svo mun fleiram farið og oft þegar
ég minnist hans í hópi þeirra sem
honum vora kærir, liftiar ósjálfrátt
bros á vör. Margan krappan sjó
sigldi hann um dagana en kom jafti-
an heill í höfn. Hirðusamari mann
á bát og vél minnist ég ekki að
hafa hitt. Honum varð aldrei vant
skipveija svo ég muni til og margir
vora sjómenn hans ár eftir ár. Aldr-
ei varð hann ríkur af þessa heims
gæðum, en átti þeim mun meiri
innri gleði og guð gaf honum það
að geta komið bömum sínum til
manns. Konu sína missti hann 1945
frá ungum bömum rúmlega fer-
tuga. Það varð honum þung raun
sem hann axlaði af sérstöku trúnað-
artrausti og þreki. Þá man ég hann
hvað einna sterkastan. Við strák-
amir voram ekki stórir þegar við
höfðum mikinn áhuga á því að koma
með frænda okkar á bátnum og
sérstaklega þegar hann var í ferð-
um fjarða á milli. Voram ekki lengi
að taka okkur til. Stundum vora
ferðimar það langar að við máttum
ekki vera svo lengi og þá var horft
á eftir bátnum með tár í augum,
en þetta var svo marg bætt seinna.
Sólveig og Halldór vora sérstak-
lega samstillt, bæði í erfíði og
velmegun. Heimili þeirra var okkur
krökkunum heima sem margir vora,
griðarstaður eins og öll heimilin á
Hlíðarenda. Oft gaf Halldór sér
tíma með okkur, hafði gaman af
að segja okkur sögur og láta okkur
svara spumingum. Hann reyndi að
vekja eftirtekt okkar á verðmætum
lífsins og beina okkur að reglusemi
og því að kunna að láta á móti
okkur. Og árangurinn hefír skilað
sér. Hann og mamma vora elst og
hnigu bæði í blóma lífsins eftir erf-
iði dagsins, en minnisvarði þeirra í
bömum og samferðarmönnum var-
ir. Þeirra tímar vora erfiðir og
baráttutímar. Við þeim var bragðist
af sérstakri hetjulund. Halldór var
einn af hetjum hversdagslífsins sem
engum brást. Seinustu árin vora
honum erfíð. Alvarlegur sjúkdómur
hreif hann úr dagsins önn. Seinustu
mánuðum var eytt í Landspítalan-
um. Honum fannst hann hafa lítinn
tíma að eyða dögunum þar enda
hafði honum aldrei áður orðið mis-
dægurt. Það var svo mörgu að sinna
heima. En þar lést hann 16. mars
1953. Útför hans á Eskifirði sýndi
þann hug sem samferðarmenn bára
til hans. Með honum leið einn af
bestu sonum þessarar þjóðar. Bless-
uð sé minning hans.
Árni Helgason, Stykkishólmi
Börnin teikna páskana
Þau mistök urðu í blaðinu í gær
að nöfn þeirra bama sem teiknuðu
meðfylgjandi myndir féllu niður
og birtast þær því aftur með nöfn-
unum. Morgunblaðið biðst velvirð-
ingar á þessu.
1. Katrín Svana
Eyþórsdóttir, í 7 ára bekk
2. MaríaSigrún
Hilmarsdóttir, í7 ára bekk
3. Guðrún Inga
Ragnarsdóttir, 4 ára
4. Anna Sigurveig
Ragnarsdóttir, 9 ára
5. Tryggvi Jónsson, 4ára
6. Kristín Guðmundsdóttir í
7 ára bekk