Morgunblaðið - 20.09.1988, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20 SEPTEMBER 1988
En sæluvin í eyðimörkinni veitti næturfró
eftirívar
Guðmundsson
Fyrr á þessu ári var frá því
skýrt hér í blaðinu er við Barbara
kona mín fluttum bfl Kaðlínar
tengdadóttur okkar vestur yfir
þvert meginland Bandaríkjanna í
fyrrahaust, frá Washington til San
Diego í Kalifomíu.
Við vissum að sá tími myndi
koma, að feija þyrfti vagninn aust-
uryfir og við biðum því með nokk-
urri tilhlökkun, að hreppa það
starf. Og nú er það gert. Satt að
segja var austurförin jafnvel
ánægjulegri en sú fyrri vegna þess
að nú höfðum við reynsluna af
bflferðalagi um mörg ríki Banda-
ríkjanna. Gerðum okkur ljóst á
hveiju við áttum von og hvað var
að varast og sækjast eftir.
Ellefu ríkja sýn
Við völdum miðleiðina að þessu
sinni í stað þeirrar syðri í fyrra-
haust og héldum okkur á Þjóðvegi
70, sem liggur svo að segja þvert
yfir meginlandið svo leiðin lá yfír
11 ríki:
Kalifomíu, Nevada, Utah, Col-
orado, Kansas, Missouri, Ulinois,
Indiana, Kentucky, Vestur-Virg-
iníu og loks okkar eigin Virginíu,
samtals um 4.800 km.
Bíllinn var Mercedes Benz af
minni gerðinni og gekk eins og
hugur manns jafnt um fjallaskörð-
in í Utah og Colorado sem flatn-
eskjumar í Kansas og Missouri.
Við lögðum upp frá herbúðum
landgönguliðs Bandaríkjaflotans á
Pendleton-svæðinu í Kalifomíu-
eyðimörkinni þann 18. júlí. Yngsti
sonur okkar, Pétur, var að ljúka
3 ára herþjónustu sem Iiðsforingi
í US Marines. Pendleton takmark-
ast að norðan og vestan af San
Clemente-svæðinu, þar sem Ric-
hard Nixon tók sér bólfestu, er
hann neyddist til að segja af sér
forsetaembættinu eftir Water-
gate-málið.
Fyrsti áfanginn var Palm
Springs í Kalifomíu, en það er
uppáhalds frílististaður kvik-
myndaleikara frá Hollywood, þar
sem þeir una sér við golfleiki og
heilsusamlegar uppsprettulindir,
eða hvað eina, sem síkt fólk gerir
sér til dundurs.
í þeirri borg bera götur og torg
nöfn kunnra kvikmynda, sem of
langt yrði upp að telja hér eða
tíunda. Það virtist ekki vera mikið
um ferðafólk í borginni um þær
mundir, er við komum þar. Það
reyndist auðvelt að fá gistingu í
góðu gistihúsi með öllum þægind-
um þótt liðið væri á daginn og það
fyrir þokkalegt verð.
Við stóðum stutt við í Palm
Springs, eftir að hafa ekið um
Bing Crosby Boulevard og Clark
Gable-torg, svo eitthvað sé nefnt
og stefndum sem leið liggur í átt-
ina til Nevada-ríkis, þar sem sam-
an er safnað ókjörum af spilavít-
um. í þessu ríki, sem áður var ríkt
af dýrmætum málmum, einkum
silfri, en er nú svo að segja allt
uppurið, lifa menn á fjárhættuspil-
um og virðast dafna vel.
Þama er ekki svo aumt hreysi,
að þar sé ekki að finna einn eða
fleiri „einhenta bófa“, eða annars-
konar fjárhættuspilatæki. Ein-
hentu bófamir em þeir kassar
kallaðir, sem menn setja pening í
þartilgerða rauf. A kassanum er
handarhald, er menn toga í og
sleppa til skiptis til að komast að
raun um hvort um vinning sé að
ræða eða ekki. Það ætti að vera
óþarfí að segja frá því, að það er
í flestum tilfellum einhenti bófinn,
sem eignar sér áhættuféð.
Varið ykkur á honum
„Visky-Pete“
Um hádegisbilið þennan dag
voram við stödd ekki allfjarri
landamæram Kalifomíu og
Nevada. Við áðum við veitingastað
á vegamótum til að fá okkur mat-
arbita. Þar stóð fyrir beina roskin
kona og skrafdijúg nokkuð. Þegar
hún heyrði, að við væram á leið
til Las Vegas, stóð ekki á heilræð-
unum frá matmóður okkar: „Vin-
kona mín vann 4.000 dollara á
dögunum í spánnýrri spilastofu,"
sagði hún og bætti við: „Einasta
vitið er að fara í nýju spilahúsin.
Þar era sko maskínumar lausar."
Þeir gera það til þess að hæna
fólk að og láta það halda, að það
sé auðveldara að vinna hjá þeim
en öðram. En það boð stendur
venjulega ekki lengi,“ bætti hún
við. „En fyrir alla muni“, sagði
þessi ráðagóða matmóðir okkar
að lokum: „Hvað, sem þið gerið
þá varið ykkur á honum Visky-
Pete.“
Þeir era refir þar og enginn
vinnur neitt hjá honum „Viski-
Pete“,“ sagði hún að lokum er við
kvöddum.
Við áttum ekki langt eftir að
landamæranum er við fóram að
sjá rosastórar auglýsingar frá
„Viski-Pete“. Vitanlega skelltum
við skollaeyram við fagurgala
„Viski-Petes“ sem lofaði vegfar-
endum gulli og grænum skógum,
„ef þeir vildu bara líta inn til hans
svona eins og augnablik". En við
trúðum matmóður okkar og vörað-
um okkur á honum „Viski-Pete“.
Köld aðkoma í hitanum
í Las Vegas
Það var ekki laust við að það
vottaði fyrir eftirvæntingu hjá Við eína af sundlaugunum við „Piparbaukinn".
Við spilakassa í „Piparbauknum11.
okkur er við komum fyrst auga á
skýjakljúfana í Las Vegas,
spilavítaborginni víðkunnu. Vinir
okkar, sem vora kunnugir í Las
Vegas, höfðu fullyrt við okkur, að
það væri auðvelt að fá þar gist-
ingu og það væri óþarfi að gera
boð á undan sér til að tryggja sér
næturstað. En því miður kom ann-
að á daginn. Það var siður hjá
gististöðum í borginni, hafði okkur
verið sagt, að ef gistihús hafði
ekki laust herbergi myndi af-
greiðslufólkið bjóðast til að benda
á annað gistihús, sem hefði laus
herbergi. Þetta væri viðurkennd
regla um samvinnu milli gistihúsa
borgarinnar.
Því miður nutum við ekki þess-
arar greiðasemi. Þvert á móti var
okkur sagt með frekar köldu við-
móti, og allt að því hofmóðslega,
að það væru engin herbergi laus
og viðkomandi hefði ekki hug-
mynd um hvort nokkur herbergi
væra fól annarsstaðar í borginni.
Það fór ekki leynt, að borgin
var sneisafull af ferðafólki, ungum
og gömlum. Við fréttum, að þenn-
an morgun hefðu komið 3.000
„Elgir“ í einum hóp til borgarinn-
ar. Elgir era félagsskapur allfjöl-
mennur í Bandaríkjunum. Hann
er í ætt við Rotary- og Lions-
félögin, sem láta sig skipta mann-
úðar og velferðarmáli byggðarlög-
um sínum.
Engin gisting nema
í flóapokum
Nú var farið á skeiði um borg-
ina til að leita gistingar. En það
kom fyrir ekki. Öll gistihús vora
fullsetin.
Það bætti ekki skapið hjá okk-
ur, að við neyddumst til að aka
aðalgötu borgarinnar til þess að
komast að gistihúsunum. En
þama var bíll við bfl og umferðin
mjakaðist varla. Rauðu umferðar-
ljósin virtust okkur vera að
minnsta kosti þrisvar sinnum leng-
ur rauð en þau grænu græn. En
það er vafalaust ekki óalgengt að
við slíkar aðstæður ýki maður erf-
iðleikana í huga sér. En það fór
ekki hjá því að okkur fyndist að-
koman köld í hitanum í Las Veg-
as. Það var þó huggun harmi gegn,
að við höfðum komist klakklaust
framhjá gylliboðunum hans
„Viski-Petes“ og skaðlaus framhjá
einhentu bófunum, sem ekki var
hægt að þverfóta fyrir jafnvel í
anddyram veitingahúsa sem í
snyrtiherbergjum.
Loks fengum við símanúmer,
þar sem átti að vera hægt að fá
ábyggilegar upplýsingar um hvar
væra laus herbergi í borginni, ef
til væra.
Við skoðuðum tvo eða þijá
staði. Þetta reyndust vera þriðja
flokks gististaðir, sem Bandaríkja-
menn sjálfir nefna í hálfkæringi
„flóa-svefnpoka“. Við það hafði
svo bæst að það hafði flogið fiski-
sagan um skort á gistiherbergjum
í borginni. Það olli því, að „flóa-
pokagisting“ hækkaði í verði á
borð við það sem hún kostaði á
fyrsta flokks gistihúsum.
Við ákváðum, að hypja okkur
sem fyrst úr spilavítisborginni og
halda áfram næsta áfanga okkar,
sem var smáborg við landamæri
Utah og Nevada, um 130 km leið
frá Las Vegas.
Það var farið að líða á daginn
er við sluppum loksins frá um-
ferðarösinni í Las Vegas og kom-
umst á þjóðveginn í áttina til St.
George í Utah. Þá var eftir að
komast á frekar fáfarinn þjóðveg-
inn á þessum tíma dags. Það vora
helst stórir vörabílar á ferðinni
eins og þeim er gjamt, að ferðast
síðari hluta dags og að næturlagi
til að losna við umferðarþvögur.
Við þóttumst vongóð, að við mynd-
um ná háttum í St. George. En
brátt tók að dimma og þá tók ég
eftir því að vísirinn á bensín-
mælinum var ískyggilega farinn
að nálgast rauða depilinn. Leiðin
lá um eyðimörk. Gamalt heilræði
um akstur í eyðimörk kom í hug,
en það er að gæta þess, að hafa
nóg bensín og vatn í bílnum til
að ná næsta áfanga. Það var
hvergi ljósglætu að sjá og um-
ferðin um veginn var stijálli er
leið á kvöldið. Það var því kær-
komið að sjá allt í einu skilti, sem
á var letrað: „Bensín og matur við
næsta afleggjara."
Það var auðvelt að finna bensín-
afgreiðsluna. Hún var við afleggj-
arann í skúrskrifli, sem ekki lét
meira yfir sér en t.d. samskonar
bensínsöluskúr við þjóðveg á ís-
landi. Þama var til sölu sælgæti,
sígarettur og gos og annar smá-
vamingur, sem er gjaman augna-
yndi langþreyttum ferðalöngum.
Þegar ég hafði lokið bensínvið-
skiptunum og fór að huga að leið-
inni út á þjóðveginn kallaði Bar-
bara til mín: „Hefurðu séð ljósa-
dýrðina handan við hæðina?“ Og
það munaði ekki um það. Ljjósa-
dýrð í öllum regnbogans litum
blasti við. Konan, sem afgreiddi
bensínið, sagði okkur, að ljósin
stöfuðu frá spánnýju „casinói",
einsog spilavítin eru kölluð víðast
hvar í heiminum. Nú kom upp úr
kafinu, að þorpið, þar sem bensín-
salan var, hafði nafn og hét „Mos-