Morgunblaðið - 20.03.1998, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 20. MARZ 1998 51
+ Þorsteinn Þórir
Alfreðsson fædd-
ist í Hafnarfirði 30.
júlí 1931. Hann lést á
heimili sínu 11. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Ólafía
Dagbjört Þorsteins-
dóttir, f. 18. nóvem-
ber 1910, og Alfreð
Þórðarson, hljóðfæra-
leikari í Vestmanna-
ejjum, f. 21. október
1912. Þorsteinn ólst
upp á Kflhrauni á
Skeiðum hjá móður
sinni og fósturföður,
Valdimar Guðmundssyni bónda, f.
2. september 1902. Foreldrar Þor-
steins og fósturfaðir eru nú látin.
Sammæðra bræður Þorsteins eru
Árni Valdimarsson, útibússljóri
Landsbanka Islands, f. 31. desem-
ber 1936, og Erlendur Valdimars-
son, skrifstofumaður, f. 1. nóvem-
ber 1947.
Eftirlifandi eiginkona Þorsteins
er Guðrún Ásdís Sturlaugsdóttir,
f. 26. febrúar 1932 á Stokkseyri,
þar sem hún ólst upp. Þau gengu í
hjónaband 23. maí 1953. Guðrún
er dóttir Aðalheiðar Eyjólfsdótt-
ur, f. 27. júlí 1909, og Sturlaugs
Guðnasonar, f. 18. ágúst 1904.
Þau bjuggu á Stokkseyri þar til
þau fluttust til Reykjavíkur árið
1953. Sturlaugur Iést árið 1985.
Aðalheiður býr í Reykjavík á 89.
aldursári. Þorsteinn og Guðrún
byggðu hús sitt á Suðurbraut 3 í
Kópavogi, þar sem þau bjuggu
alla tíð frá árinu 1956. Synir Þor-
Kveðja frá eiginkonu
Eg leitaði blárra blóma
að binda þér dálítinn sveig,
en fólleit kom nóttin og frostið kalt
á fegurstu blöðin hneig.
Og ég gat ei handsamað heldur
þá hljóma, sem flögruðu um mig,
því það voru allt saman orðlausir draumar
um ástina, vorið og þig.
En bráðum fer sumar að sunnan
og syngur þér öU þau ljóð,
sem ég hefði kosið að kveða þér einn
um kvöldin sólbjört og hljóð.
Það varpar á veg þinn rósum
og vakir við rúmið þitt,
og leggur hóglátt að hjarta þínu
hvítasta blómið sitt.
Ég veit ég öfunda vorið,
sem vekur þig sérhvern dag,
sem syngur þér kvæði og kveður þig
með kossi hvert sólarlag.
Þó get ég ei annað en glaðst við
hvern geisla, er á veg þinn skín,
og óskað, að söngur, ástir og rósir,
sé alla tíð saga þín.
(Tómas Guðm.)
Ástarþakkir fyrir allar góðu
stundirnar, elsku Steini minn.
Hvfldu í friði.
Þín
Guðrún Ásdis.
Elsku tengdapabbi. Það er erfítt
að hugsa sér lífið og tilveruna án
þín. Mér er þakklæti efst í huga
fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur.
Við Stulli lögðum grunninn að okk-
ar búskap í íbúðinni ykkar tengda-
mömmu á jarðhæðinni á Suður-
brautinni. Þar áttum við yndisleg
ár og þar sté elsti sonur okkar,
Steinar Þór, sín fyrstu spor, í
miklu dálæti hjá þér. Örlögin hög-
uðu því svo að við fórum til náms í
Danmörku og fluttum síðan á
Homafjörð, þannig að langar vega-
lendir hafa aðskilið okkur. Það hef-
ur samt ekki komið í veg fyrir gott
samband og alltaf jafngott að koma
á Suðurbrautina. Þar höfum við
alltaf átt gott athvarf þegar við
höfum komið til höfuðborgarinnar.
Steinar Þór hefur nú búið tvö ár
hjá ykkur tengdamömmu, í íbúð-
inni þar sem við hjónin hófum bú-
skap. Þú varst honum stoð og
stytta. Þú hvattir hann til dáða,
steins og Guðrúnar
eru tveir: 1) Sturlaug-
ur, f. 25. febrúar
1953, bæjarstjóri á
Hornafirði, kvæntur
Helgu Lilju Pálsdótt-
ur. Börn þeirra eru
Steinar Þór, f. 6. des-
ember 1977, Guðrún
Ásdís, f. 4. mars 1983,
og Stefán Örn, f. 6.
ágúst 1986. 2) Valdi-
mar Óli Þorsteinsson,
f. 5. desember 1957,
veitingastjóri, kvænt-
ur Katrínu Guð-
mundsdóttur. Sonur
þeirra er Þorsteinn Óli, f. 31. maí
1987. Valdimar bjó áður með Rig-
mor Jensen og áttu þau sarnan
Ann Kristine, f. 22. júní 1977.
Börn Katrínar af fyrri sambúð
eru Guðmundur, f. 31. október
1973, og Kristján Freyr, f. 7. janú-
ar 1977.
Þorsteinn gekk í lögregluna í
Reykjavík 1. júm' 1953 og starfaði
þar til dauöadags. Hann var skip-
aður aðstoðarvarðstjóri árið 1972,
varðstjóri 1977 og lögreglufulltrúi
1986.
Þorsteinn var áhugamaður um
íþróttir. Hann var m.a. í landsliði
Islands í frjálsum iþróttum og Is-
landsmeistari x kringlukasti varð
hann árið 1966. Hann náði einnig
árangri í skák og sat í fyrstu
stjórn Handknattleiksfélags
Kópavogs.
Þorsteimi var jarðsettur í kyrr-
þey að eigin ósk og fór útförin
fram frá Kópavogskirkju 19. mars.
bæði við að ljúka stúdentsprófinu,
að halda áfram með píanónámið og
að hefja háskólanámið. Alltaf leið
mér vel að vita af stráknum mínum
í þínum höndum. Þú gafst þér
einnig alltaf góðan tíma til að sinna
yngri bömunum. Það er þeim mik-
ils virði og fyrir það er ég þakklát.
Hvatning þín og styrkur hefur
alltaf hjálpað okkur og þú varst
kletturinn í hafinu. Þú varst góður
maður og hjartahlýr og þú öðlast
örugglega sess hjá almættinu í
samræmi við það.
Guð gefi þér frið og okkur styrk
til að njóta allra góðu minninganna
sem við eigum um þig.
Þín tengdadóttir,
Helga Lilja Pálsdóttir.
Hugurinn leitar á heimaslóðir,
Steini bróðir var mín fyrsta fyrir-
mynd sem ég elskaði og virti strax
í æsku minni. Þegar ég nú á skiln-
aðarstund leita uppi mínar fyrstu
æskuminningar um hann, þá birtist
í hugskoti mínu laglegur ljóshærð-
ur drengur, hógvær og stilltur,
trúr og vinnusamur, vemdari okk-
ar krakkanna í Kflhrauni, sem öll
vorum yngri og hann óneitanlega
var dæmdur til að bera vissa
ábyrgð á. Þegar Steini kom með
móður sinni að Kílhrauni 1933, þá á
þriðja aldursári, hafði ekki barn
fæðst á þeim bæ frá því að Kol-
beinn fóðurbróðir minn fæðist
1909. Þetta var því vissulega gleði-
ríkur viðburður í fásinni sveitalífs-
ins á þeirri tíð að fá bam inn í sam-
félagið við heimilisfólkið sem allt
var uppkomið fólk. En Steini vann
hug allra á heimilinu, jafnt þeirra
eldri sem okkar hinna, sem fædd-
umst og spmttum úr grasi þegar
Steini var að stálpast, og eftir að
pabbi byggði sinn litla bæ á hlaðinu
austan við gamla húsið í Kflhrauni
og foreldrar okkar fóru að búa út
af fyrir sig, var Steini ævinlega
aufúsugestur í vesturbænum hjá
Þórði og Fíu. Steini kom sér alls
staðar vel, hann var vinsæll í skól-
anum á Brautarholti meðal skóla-
systkina sinna og alltaf minntist
hann Klemensar, fyrsta kennara
síns, með mikilli hlýju.
Þótt Steini væri afar hlédrægur
og fyrirferðarlítill meðal jafnaldra
sinna leið öllum betur væri hann
einhvers staðar nálægur. Hann
varð fljótt mikill áhugamaður um
allar íþróttir og þótti mjög efnileg-
ur og fjölhæfur íþróttamaður sem
átti eftir að verða íslandsmeistari í
sinni grein, enda þjálfaði hann sig
og æfði af miklu kappi oftast við
erfiðar aðstæður og misjafnan
skilning þeirrai- tíðar. Þá varð
hann snemma einlægur unnandi
tónlistar og ég held að hann hafi
ekki verið fermdur, þegar hann gat
náð lagi bæði á harmoniku og gít-
ar. En einna minnisstæðastur er
mér hinn mikli dugnaður Steina til
allrar vinnu.
Vorið 1948 var byrjað að byggja
nýtt íbúðarhús í austurbænum í
Kflhrauni. Þá var Steini á 18. árinu.
Hann varð strax aðalmaðurinn við
þá byggingu og t.d. má geta þess
að um veturinn múraði hann allt
húsið að innan, bæði loft og veggi,
og hygg ég að það hafi ekki aðrir
leikið eftir á hans aldri. Hann var
verklaginn með afbrigðum og fann
oft upp nýtt verklag og aðferðir við
vinnu sem voru bæði fljótlegri og
léttari og ekki síður vandaðar en
þær sem áður tíðkuðust.
Steini stundaði sjóróðra vertíð-
ina 1950-51 hjá Guðna í Varmadal
á Stokkseyri og minnist ég þess
þegar hann kom heim um vorið
með ljóshærða laglega stúlku og
sagði mér að þetta væri kærastan
sin. Ég man hvað mér þótti hún
falleg. Hún varð konan hans, besti
og traustasti vinurinn í lífinu allt til
hans hinstu stundar. Hún var
kaupakona hjá foreldrum okkar
þetta sumar. Um haustið fóru þau
niður á Stokkseyri og síðan til
Reykjavíkur og byrjuðu búskap í
litlu húsi við Suðurbraut í Kópa-
vogi. Hann fór í lögregluna, síðan
byggði hann stórt og reisulegt ein-
býlishús á Suðurbraut 3, mest með
eigin höndum, þar hafa þau Guð-
rún búið allan sinn búskap.
Eins og hús þeixra var byggt á
bjargi, þá var heimili þeixra og
sambúð byggð á bjargi. Þau eign-
uðust tvo efnilega syni sem báðir
eru kvæntir og hafa eignast börn
og komast vel áfram í lífinu.
Steini var strax í æsku mikill
hófsemdar- og reglumaður, orðvar
og orðheldinn og taldi heimilið
þann hornstein sem grundvallaði
hamingju þessa lífs. Hann var
maðurinn sem nýtti morgunstund-
ina og birtu vorsólarinnar við að
rækta garðinn sinn. En skyndilega
bregður sorta fyrir sólu. Nú þegar
framundan voru starfslok hjá
Steina í lögreglunni og þau hjónin
farin að skipuleggja rólegu árin
framundan, greindist Gunna með
alvarlegan sjúkdóm sem hún berst
nú við hetjulegri baráttu, svo
hetjulegri að við sem á horfum í
vanmætti okkar stöndum undrandi
og orðlaus yfir því hversu mikinn
innri styrk hún á nú, þegar öllu
virðist lokið. Elsku Gunna mín, ég
bið fyrir þér í þínum miklu veikind-
um á þessari erfíðu stund, og ég
bið fyrir ykkur öllum, Stulla og
Ola, bamabörnum, tengdadætrum,
tengdamóður og systkinum. Missir
ykkar er mikill, byrði sorgarinnar
er þung, ekki síst þegar fráfallið er
eins snöggt og hér hefur nú gerst.
Megi algóður Guð sem öllu stýrir
gefa ykkur öllum styrk og trú á
það góða og uppbyggilega sem var
Steina bróður vegvísir á lífsleið-
inni.
Vertu sæll, kæri bróðir. Klökk-
um huga kveðjum við þig um leið
og við þökkum kærleiksríka sam-
fylgd þína og leiðsögn í lífinu. Hug-
heilar samúðarkveðjur frá fjöl-
skyldum okkar bræðra.
Árni Valdimarsson,
Erlendur Valdimarsson.
Afi okkar, Þorsteinn Alfreðsson,
var hreint frábær maður. Þegar við
komum í heimsókn til afa og ömmu
í Kópavoginn gaf hann sér alltaf
góðan tíma með okkur, las, fór í
sund með okkur, kenndi skák og
margt fleira skemmtilegt. Oft fór
hann með okkur í bfltúr. Þá notaði
hann tækifæi-ið og kenndi okkur
margt fróðlegt og nytsamt. Hann
keyrði oft í kringum Kópavogs-
kirkju sem honum þótti mjög vænt
um. Hann vildi alltaf gera öllum
gott.
Við söknum þín, afí, og allra
góðu stundanna sem þú gafst okk-
ur. Við munum aldrei gleyma þér
og vonum að í lífinu getum við nýtt
okkur þann góða boðskap sem þú
hefur kennt okkur.
Við stöndum öll við hlið ömmu,
tökum þátt í söknuði hennar og
vonum að við getum styrkt hana
eins og hægt er.
Kæri afi, við erum viss um að
þér hafi verið vel tekið og að þér
líði vel í faðmi Guðs. Þín er sárt
saknað en minningin um þig,
heimsins besta afa, styrkir okkur,
alltaf, alla tíð.
Ann Kristine, Guðrún
Ásdís, Stefán Örn, Anja
Ríkey og Þorsteinn Óli.
Elskulegur afi minn er látinn.
Það var mín gæfa að fá að kynnast
honum mjög náið, þar sem ég bjó í
kjallaraíbúðinni hans og ömmu
undanfarin tæp tvö ár. Vinir og
ættingjar sem nú syi-gja hann vita
allir hvflíkt gæðablóð maðurinn
var. Einstök góðmennska, skyn-
semi og lítillæti einkenndu hann og
voru öllum þeim sem hann þekktu
ljós.
Nú lifa hinar góðu minningar um
hann og ég geri mér grein fyrir að
þær eru ómetanlegar. Bless, elsku
afi, þér mun ég aldrei gleyma, því
þú kenndir mér hvað það er sem
skiptir máli í lífinu, það að lifa þvi.
Steinar Þór.
Það er erfitt að trúa þeirri
harmafregn að hann Steini sé dá-
inn. Hann Steini hennar Gunnu
sem alltaf var svo sterkur og róleg-
ur, alltaf hægt að treysta á hann ef
eitthvað bjátaði á og sá um það
sem þurfti að gera. Það var alltaf
gott að spjalla við hann Steina,
hvort sem verið var að spá í fram-
tíðina eða veraldarmálin, hann var
inni í mörgum hlutum og velti
mörgu fyrir sér.
Það var gaman að hlusta á hann
spila, bæði á píanóið og ekki síður á
harmonikuna, en hann hafði mikið
yndi af tónlist. Til dæmis í afmæl-
um eða öðrum fjölskyldufagnaði
dró hann upp nikkuna og allir
sungu með eftir textum sem hann
var búinn að útbúa fyrir alla. Steini
hafði líka gaman af að tefla og var
daglegur gestur í Laugunum
ásamt Gunnu en hún fór oft með
honum. Gunna og Steini voru farin
að stunda golfið af lífi og sál og
nutu útiverunnar og samvistanna
til hins ýtrasta.
Einnig var garðurinn mikið
áhugamál hjá þeim og ófáar stund-
imar sem þau eyddu þar á sumrin
enda ber hann þess fagurt vitni.
Þær voru nokkrar útilegurnar
sem við fórum í ásamt fjölskyld-
unni á Suðurbraut á sumrin héma
á ámm áður. Þá var oft slegið á
létta strengi og haft gaman af.
Oft komu Gunna, Steini og
strákamir til Stokkseyrar og þá
var oft gaman. Þá heimsótti Steini
líka frænku sína, hana Mæju á Set-
bergi, á meðan hún lifði en henni
var hann mjög tryggur. Einnig fór-
um við oft á Suðurbrautina og þá
var vinsælt að fá að vera eftir og
gista nokkrar nætur hjá Gunnu og
Steina, og var þá ýmislegt brallað.
Það var líka oft fjör á Suður-
brautinni þegar öll fjölskyldan var
samankomin, Stulli og Helga, kon-
an hans, með börnin sín þrjú, og
Óli og Katrín, konan hans, með sín
böm. Þá vom afi og amma oft stolt
af hópnum sínum enda bæði mildð
fyrir bamabörnin sín.
Þessi samheldni í fjölskyldunni
er búin að koma sér vel síðustu
mánuði í ei-fiðum veikindum
Gunnu. Þá hefur oft verið þörf fyr-
ir styrk frá öðmm fjölskyldumeð-
limum en aldrei sem nú eftir fráfall
Steina. Elsku Steini, þú varst
drengur góður, þessi orð lýsa þér
vel og við þökkum þér fyrir allt.
Elsku Gunna, Stulli, Óli og fjöl-
skyldur, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
gefi ykkur styrk til að takast á við
þessa miklu sorg.
Stundum verður vetur
veröld hjartans í.
Láttu fræ þín lifa,
ljóssins guð í því.
Gef oss þitt sumar
sólu þinni frá.
Kristur, kom og sigra,
komþúogverosshjá.
(Þýð. S. Egilsson.)
Fjölskyldan á Snæfelli.
Góður lögreglumaður þarf að
eiga til í einu bæði festu og mannúð.
Með þessum eiginleikum þarf ætíð
að vera jafnræði.
Þorsteinn Alfreðsson átti þennan
tvíþætta eiginleika til í ríkum mæli.
Hann hafði metnað fyrir hönd síns
starfs, en sá metnaður var óeigin-
gjarn og fól ekki neina upphafningu
í sér. Hin mannlega þörf og vel unn-
ið verk skiptu öllu máli.
Hann hafði ætíð það orð á sér að
vanda til verka. Á ferli hans í al-
mennu deildinni var samvinna hans
sem varðstjóra og Magnúsar G.
Magnússonar aðalvarðstjóra fræg.
Þorsteinn staifsamur og nákvæm-
ur, Magnús meira til hlés, en tók af
skarið þegar þurfti, og þýddi þá
ekkert fyrir neina að malda í móinn
þótt hærra teldust settir. Þesái
samvinna var mjög að beggja skapi
og ekki síður þeirra sem undir
þeirra stjóm störfuðu, enda báðir
mennimir hreinskiptnir og vel
skilningsgóðir á mannlegt hlut-
skipti.
Þegar Þorsteinn tók við boðunar-
deildinni bauðst honum vettvangur
sem hentaði vel eðli hans. Hann var
eftirgangssamur um árangur, en á
þann veg sem var starfsmönnum
hans hvatning. Um leið var hann
ætíð meðvítaður um það að verkefn-
in snerust um annað og fleira en
statistík og krónutölu.
Vinnufélögum sínum reyndist
hann'betri en enginn og var í mun
að taka tillit til aðstæðna þeirra og
vandamála. Hann var alvörugefinn
og ekki fljóttekinn, en vinátta hans
var fölskvalaus. Undir niðri leyndist
síðan notaleg kímni, án rætni en
með góðri og næmri vitund um
mannlegan veikleik.
Hann ræddi gjarna við félaga
sína um verkefni og verklag, og
hlustaði grannt eftir annarra tillög-5
um og ábendingum. Hann var þá
ætíð reiðubúinn að prófa þær hug-
myndir sem virtust vænlegar. Þó . -
kom fyrir að hann vildi ekki ræða
einhverja ráðstöfun, tók af skarið,
og var þá jafnan ljóst að yfirboðarar
höfðu ákveðið eitthvað sem var hon-
um ekki að skapi og hann vildi ekki
þurfa að verja.
Honum líkaði ekki alls kostar
þegar menn út í frá töluðu af litlum
skilningi um boðunardeildina, og
svarið hans við því var eftirminni-
legt. Hann sóttist nefnilega eftir því
að fá þá sem hæst létu í starf hjá
sér í deildinm lengri eða skemmri
tíma. Fór þá jafnan svo, að þeir átt-
uðu sig talsvert betur á öllum for-
sendum og líkaði að auki vistin vel
hjá Þorsteini.
Síðustu árin vann hann síðan að
sjálfstæðum verkefnum, sem þurftu
nákvæmni og kostgæfni við. Þá var
hann að vísu laus við sumt af þeim
erli sem fylgdi verkstjórn á stórum
hópi. Hins vegar var ljóst að hann
saknaði félagsskaparins.
Blessuð sé minning hans.
Gamlir starfsfélagar. •
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfínu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. ^
ÞORSTEINN ÞÓRIR
ALFREÐSSON