Morgunblaðið - 17.12.1998, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 17. DESEMBER 1998
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
Islenskur
drengjakór
Af fagmannleg-
um léttleika
TONLIST
Geislaplötnr
DRENGJAKÓR
LAUGARNESKIRKJU
íslensk og erlend lög og útsetningar
fyrir drengjakór eftir Pál Isólfsson,
Þorkel Sigurbjörnsson, Eyþór Stef-
ánsson, Sigursvein D. Kristinsson,
Mendelssohn, Mozart, Bortnianskij,
Purcell, Kabalevskij, Schubert, Vaug-
han Williams, Wesley, Elgar, Fauré,
Lennon/McCartney auk þjóðlaga frá
Álandseyjum, Bretlandseyjum og ís-
landi. Söngur: Drengjakór Laugar-
neskirkju, yngri og eldri deild. Pí-
anóleikur: Peter Maté. Djasskvartett
Gunnars Gunnarssonar: Gunnar
Gunnarsson (pianó), Tómas R. Ein-
arsson (kontrabassi), Matthías M.D.
Hemstock (trommur), Sigurður
Flosason (altsaxófónn og þverflauta).
Sljórnandi: Friðrik S. Kristinsson.
Utgáfa: Drengjakór Laugarnes-
kirkju. Lengd: 48’25. Verð: kr. 1.999.
ÞAÐ má taka ofan fyrir þessum
strákum og stjómanda þeirra. Þegar
tillit er tekið til þeirrar þrotiausu
vinnu sem að baki nærri því 50 mín-
útna prógrammi liggur þá hafa þeir
unnið afrek. Augljóst er að kórnum
hefur farið mikið fram I öryggi og
tónmyndun og víst má telja að fleiri
sigra megi vænta haldi svo áfram
sem horfir.
A plötunni eru 19 lög úr ýmsum
áttum og eru þau bæði trúarlegs og
veraldlegs eðlis og virðast þau ver-
aldlegu að jafnaði henta kórnum
best. Svolítið kaldhæðnislegt þar
sem þetta er nú kirkjukór.
Drengirnir ná oft talsverðu flugi í
þeim lögum og má þar nefna gott lag
Kabalevskijs, Senn kemur vor, sem
sungið er ákaflega fallega. Vínarljóð
Schuberts (hér sungið við annan og
siðsamari texta en í rútubílum á ís-
landi) syngja strákarnir glæsilega og
með góðri sveiflu. Summer Is A-
Coming In and the Cuckoo er sungið
af þrótti og snerpu og þar skilar ein-
söngvarinn Þorkell Gunnar Sigur-
björnsson sínu hlutverki með prýði.
Og talandi um einsöngvarana þá ber
að öðrum ólöstuðum sérstaklega að
geta tvisöngs þeirra Tryggva Sig-
urðssonai' og Níelsar Bjarnasonai' í
Ave Maria Eyþórs Stefánssonar og
einsöngs Einars Njálssonar í Ljúf-
um ómi Bortnianskijs. Dagur er ris-
inn er alltaf jafn fallegt lag og það er
sérstaklega vel sungið af drengjun-
um en í það vantar mem léttleika og
eins er kontrabassinn of drynjandi.
Vem kan segla förutan vind er klass-
ískt kórlag sem drengirnir syngja
mjög vel en útsetningin fyrir djass-
bandið er ofhlaðin og klunnaleg. Það
sama má segja um lögin tvö eftii'
Lennon/McCai'tney þar sem kauða-
legt undirspilið með miklum bassa-
drunum skemmir fyrir ágætum söng
(sérstaklega í Can’t Buy Me Love).
Miklu betra hefði verið að hafa þessi
lög undirspilslaus, enda oft flutt
þannig af kórum.
Það sem fyrst og fremst má fínna
að þessari plötu er hljóðritunin og á
það aðallega við um píanóhljóminn,
sem er reglulega slæmur í sumum
lögum (t.d. nr. 10 og nr. 16). Píanóið
er óskýrt og djúpu tónarnir óþægi-
lega drynjandi. Það er synd og
skömm því píanóleikur Peters Matés
er glæsilegur eins og við má búast.
Þrátt fyrir þessar aðfinnslur er
framlag drengjanna og stjórnanda
þeirra, Friðriks S. Kristinssonar,
glæsilegt og heildaryfirbragð plöt-
unnar hið ánægjulegasta.
Við bíðum spennt eftir næstu
plötu!
Valdemar Pálsson
TONLIST
Norræna lnísirt
KÓRTÓNLEIKAR
21 innient og erlent lag og jólalag.
Söngkvartettinn Rúdolf (Sigrún Þor-
geirsdóttir S, Soffía Stefánsdóttir A,
Skarphéðinn Hjartarson T & Þór Ás-
geirsson B.) Norræna húsinu, þriðju-
daginn 15. desember kl. 20:30.
BLANDAÐUR söngkvartett er
jafn skemmtileg áhöfn þegar vel
tekst til og hún er erfíð í fram-
kvæmd, eins og margir hafa reynt,
því að heita má regla fremur en und-
antekning, að endingartími slíkra
kvartetta reynist oftast ekki nema
1-2 ár - einmitt tíminn sem þarf til
að ná lágmarksárangri. Blandaði
kvartettinn er líklega vandmeðfarn-
asta kórform sem til er, og kröfurn-
ar að ýmsu leyti sambærilegar við
þær sem gerðar eru til strengja-
kvartetts um inntónun og samstiga
tjáningu, og jafnvel meiri hvað jafn-
vægi áhrærir, þar eð mannsröddin
er miklu einstaklingsbundnara
hljóðfæri en hin staðlaða fíðlufjöl-
skylda.
Þeir sönghópar sem þraukað hafa
fram yfir venjulega lífdaga og eitt-
hvað kveður að eru teljandi á fingr-
um annarrar handar. Einn þeirra er
söngkvartettinn Rúdolf - að hálfu
leyti (þ.e. karlamegin) leifar af MK-
kvartettnum frá ofanverðum 9. ára-
tug - sem hingað til hefur sérhæft
sig í jólalagageiranum en kvað nú
vera að færa út kvíarnar, enda fyrri
hluti dagskrár ótengdur jólum. Tón-
leikarnir voru fjölsóttir að vonum,
sem sást af því að kaffistofa hússins
var aldrei þessu vant opin í hléinu;
væntanlega til marks um vinsældir
Raddir sem berg-
mála í hvelfingunni
HARALDUR Jónsson, myndlistar-
maður og rithöfundur, hefur sent
frá sér bókina Fylgjur. Þetta er
önnur bók höfundar, en árið 1995
kom út prósabók hans stundum
alltaf. Aður en lengra er haldið
kveðst hann vilja taka það skýrt
fram að bókin sé ekkert frekar
Ijóðabók, jafnvel þó að hann hafi
lesið upp úr henni á ljóðakvöld-
um. Á bókarkápu stendur undir-
titillinn „einræður" og á titilblaði
segir „Haraldur Jónsson tók sam-
an“. I inngangi sem undirritaður
er af „liöfundi" er m.a. rætt um
það hvernig skynfæri manna
verði stöðugt vitni að ólíkum at-
burðum í umhverfinu.
Hvers vegna heitir bókin Fylgj-
ur?
„Eitthvað varð barnið að heita
og mér fannst þetta vera besta
orðið. Það vísar einnig til þeirra
tveggja heima sem við Islending-
ar lifum og hrærumst í á milli
vöggu og grafar, eða fæðingar-
lækninganna og andatrúarinnar.
Stunduin er líka óneitanlega svo-
lítill draugagangur í manni,“ seg-
ir Haraldur. Auk þess vísar titill-
inn til eins textans í bókinni þar
sem fylgjur á fæðingardeildinni
koma við sögu.
Hvers konar textar eru fylgjur?
„í þeim hljóma raddir einstak-
linga sem eru að reyna að skilja; í
margræðri merkingu þessarar
fallegu íslensku sagnar. Þetta eru
svona raddir sem bergmála inni í
okkur öllum og þá sérstaklega
inni í hvelfingn höfuðsins en til-
finningin rennur auðvitað um lík-
amann allan; eftir blóðrásinni og
taugakerfinu - ef við tölum um
þetta á lfkamlegum nótum,“ segir
Haraldur og heldur áfram: „Það
kom síðan að því augnabliki að ég
gerði mér grein fyrir að nauðsyn-
Iegt var að deila þeim með öðrum.
Eg veit sjálfur ekki nákvæmlega
hvað hér er á ferðinni en það á
heldur ekki að skipta máli að svo
stöddu.“
Textarnir eru Qölbreyttir og að
sögn höfundarins meira eða
minna óritskoðaðir. Hann segir að
það eina sem hann hafi gert nokk-
uð meðvitað sé uppröðun þeirra í
bókina. Framan af séu raddirnar
karlkyns en í seinni hluta bókar-
innar kvenkyns. „Eg hef það
sterklega á tilfínningunni að því
mannlegri sem menn eru þeim
mun kvenlegri verði þeir.“
Þannig að æðsla þroskatak-
mark hvers karlmanns er þá að
hið kvenlega brjótist fram í hon-
um?
Haraldur Jónsson
„Já, það má auðveldlega orða
það þannig. Eða þangað til annað
kemur í Ijós,“ segir Haraldur.
/
g var staddur í matarboði
fyrir stuttu. Aður en ég fór
bað sá sem hélt boðið mig að
skrifa í gestabókina sem ég gerði
náttúrulega fyrir hann. Að því
loknu fletti ég nokkrum blaðsíðum
til baka. Það var þá sem ég sá nafn-
ið hennar aftur eftir öll þessi ár.
Auðvitað líður hún mér seint úr
minni en að sjá nafnið hennar svona
skýrt og greinilega var einum of
mikið. Eg veit ekki hversu mörg ár
eru liðin en miðað við allt sem á
undan er gengið hlýtur margt að
hafa gerst í lífi hennar. En þegar ég
skoðaði nýlega skriftina sá ég ekki
betur en hún hefði lítið breyst.
Ur Fylgjum.
söngformsins almennt og Rúdolfs
sérstaklega.
Fyrri hlutinn var blönduð ný-
lenduvöruverzlun vinsælla sígrænna
popplaga, þjóðlaga og alls þar á
milli, ýmist frumsamin, útsett eða
endurútsett, þ.á m. frumsamið smá-
lag eftir Atla Heimi Sveinsson,
„Sóley í varpa“, og „scat“-kennd út-
setning Hildigunnar Rúnarsdóttur á
Kötu litlu í koti e. Kaldalóns, en hún
átti einnig frumsamið lag, „Sé ástin
einlæg og hlý“, sem bar keim af inn-
tínsluhljómastfl The Flying Pickets.
Aðalheiður Þorsteinsdóttir lék snöf-
urlega með á píanó í þrem síðustu
lögum, James Bond-rómönzunni We
Have AU The Time In The World
(Barry), „fönk-sveiflaðri“ útleggingu
á Aukavinnu eftir þá Múlabræður
og Leyndarmáli, perlu Þóris Bald-
urssonar. Annars var meirihluti út-
setninga fyrir og eftir hlé í höndum
Skarphéðins Hjartarsonar tenórs,
sem átti heiðurinn af margri smekk-
legri, hugvitssamri og stundum
bráðfyndinni raddfærslu. Bar sumt
merki þess að nýlegar raddsöngs-
stefnur utan úr heimi hafa ekki farið
framhjá hópnum; nefna mætti söng-
grúppu á borð við hina sænsku „The
Real Group“, þar sem bassinn er
oftlega látinn herma eftir djass-
kontrabassaleik á „dúm-ba-dú“-i, og
virðist fyrirbærið ríða húsum um
þessar mundir.
Slík barkafimi er mun erfiðari á
konsert en í hljóðveri, þar sem
nýjasta tækni og vísindi geta búið til
ofurmannlega nákvæmni og fyll-
ingu, en akkerismaðurinn Þór Ás-
geirsson stóð sig samt eins og hetja.
Gildir hið sama raunar um hinar
raddimar í þess háttar útsetningum,
að hreinleika- og nákvæmnikröfur
nálgast mörk hins mögulega, enda
stóðust þær ekki alltaf skeinulaust;
t.a.m. var textalaust ragtimelag
Scotts Joplins, „Solace“, áberandi
óhreint. Engu að síður mátti viða
heyra fagmennskulegan samsöng,
og enn betur undir lok seinni hluta,
þar sem fereykið náði oft þeirri full-
komnun sem miskunnarlaus síaukin
samkeppni og viðmiðun utan úr
heimi gerir að forsendu þess að slík
músísering heppnist. Einnig var eft-
irtektarvert að skóluð rödd sóprans-
ins, sem oftast skar sig úr hlutfalls-
lega sléttari söng félaganna (og því í
sjálfu sér vel fallin til að bera aðal-
laglínu), náði í nokkrum tilvikum að
jafna víbratóið til ágóða fyrir heil-
stæðari samhljóm. Að öðru leyti var
jafnvægi milli radda til fyinrmyndar,
m.a.s. líka á veikustu stöðum, sem er
afrek út af fyrir sig.
Jólalögin eftir hlé báru flest vott
um að vera hópnum gamalkunnugt
efni. Meðal útsetninga Skarphéðins
báiu af Hátíð fer að höndum ein,
Jólasveinar ganga um gólf (Friðrik
Bjarnason), Jóla, jólasveinn (Olafur
Gaukur), hin viðamikla, stemmn-
ingsríka og bráðsmellna Jólaköttur-
inn (Ingibjörg Þorbergs; komplett
með vindhviðum og mjálmi, en hefði
mátt stemma betur) og útlegging
Skarphéðins á amerískulegu gaman-
lagi Gunnars Þórðarsonar, Leppur,
Skreppur og Leiðindaskjóða. Einnig
kvað mikið að útsetningu Sigurðar
Halldórssonar á laginu Jólasvein-
arnir (Ingunn Bjamadóttir), enda
þótt dú-kaflar og inntínsluhljómar
hefðu mátt vera öi-uggari í samsöng.
Amerísku lögin þrjú í lokin, Rúdolf
(Marks), Santa Claus Is Coming To
Town (Coots) og Winter Wonder-
land (Bernard) voru sungin á ensku
og runnu ljúflega niður, sem og
fyrra aukalagið, Jingle Bells. En það
var þó umfram allt í seinna aukalag-
inu, Bjart er yfir betlehem í frá-
bæn-i útsetningu Skarphéðins, að
sönghópurinn náði þeim fagmann-
lega léttleika sem slagaði í heims-
mælikvarðann og sýndi hvað í hon-
um gæti búið.
„Létt“ tónlist þarf einmitt að
hljóma svo - fyrirhafnarlaus. Gald-
urinn að baki er vinna, vinna og aft-
ur vinna. En þegar bezt tókst til
hafði Rúdolf tvímælalaust erindi
sem erfiði, og verður það vonandi
hópnum hvatning til að ráðast áfram
í metnaðarfullar útsetningar og
vinna þær svo vel að ekkert virðist
fyrir þeim haft.
Ríkarður Ö. Pálsson
Hopp milli
heima
KVIKMYNPIR
Háskólabfó og
Laugarásbfó
WHAT DREAMS MAY COME
•kirk
Leikstjóri: Vincent Ward. Handrit:
Ron Bass eftir bók Richards
Matheson. Aðalhlutverk: Robin
Willims, Annabella Sciorra, Cuba
Gooding Jr. og Max von Sydow.
Polygram Filmed Entertainnient
1998.
TRÚIR þú á líf eftir dauðann?
Hér á áhorfandinn ekkert val
heldur er hann dreginn inn í æv-
intýri sem fjallar um lífið, dauð-
ann og hlutverk hvers og eins í
lífinu. Býsna litríkt og býsna
fróðlegt.
Hjónin Chris og Annie eru
sálufélagar, mjög hamingjusöm í
hjónabandi sínu og ánægð með
börnin tvö. Chris deyr í bílslysi
og gerist myndin eftir það að
mestu leyti á himnum, þar sem
hann skoðar líf sitt í nýju ljósi.
„Oh, ég þoli ekki svona myndir
þar sem einhver deyr og fer til
hirnna," sagði vinkona mín og
vildi meina að hún væri hreinlega
of jarðbundin manneskja til a.ð
hafa gaman að þessari mynd. Ég
hafði hins vegar gaman af henni,
og ekki endilega af því að ég sé
loftkenndari en vinkona mín,
heldur fannst mér hún skemmti-
leg sem ævintýri og hugleiðing-
arnar um lífið á jörðinni bæði
áhugaverðar og þarfar. (Það er
víst einkenni fólks sem stendur á
þrítugu eins og undirrituð). Auk
þess er kvikmyndin veisla fyrir
augað; tölvutæknin nýtt til hins
ýtrasta, hún er fallega kvik-
mynduð og sviðsmyndin af-
bragðs smekkleg. Það er kannski
helst að hún hafi stundum farið
yfir velsæmismörk væmninnar,
og tónlistin hjálpað þar til, en
ekkert sem eyðileggur.
Robin Williams er auðvitað
fyndinn inni á milli, en annars er
hann alvarlegur sem vera ber og
kannski helst til kunnuglegur
sem heimilisfaðirinn fullkomni.
Annabella Scion-a nýtur sín á ný
eftir að hafa ekki fengið neitt við
hæfi síðan í „Jungle Fever“, en
hún er einstaklega heillandi þeg-
ar hún fær tækifæri til. Hr. von
Sydow og Gooding Jr. standa sig
með stakri prýði sem og ungling-
arnir sem leika afkvæmi hjóna.
Nú er hægt að komast að því
hversu jarðbundinn maður er,
eða mikill tilvistarhugsuður með
því að sjá þessa ágætu lífsævin-
týramynd.
Hildur Loftsdóttir