Morgunblaðið - 31.07.1999, Síða 76

76 LAUGARDAGUR 31. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
\bUFURNAR KUNNA
ÁÞVÍLAGIt)!
IhvernigVapJ
ALLTSEM PÆRPURFA At> GERA ER
AO FLJÚGAINN í ALMENNINGS-
iARt) OG FÓLK GEFUR PEIM At) ÉTA!
IJA, EN HVERNIG FER ÞAt)
MEt) SJÁLFS VIRBINGU
ÞEIRRA?
Hundalíf
Ljóska
Frú t-jdsk£L, ( pdsam/cgr'
þess) t/ersía uaty hrlfancb' Og
Stbrkostl^é> l 6Jnstök
■frábxr og cVvi
tiún ueittúkSuo ekk'sc mi/mú
gestum okkah á. kse-tina,, ,
án#9j'u > r nriFninguna,
£lá>c Q9 X °9 rngnpZcxr--
r&yfiab / VV trtrnun^-
l/iitu haJdcu \' rHin er
n»estu ueteUtr ánaegjaru,
fyrtr kUtbb - hrifnj/xgin oct
tnn okkar? -foýruJburiníí
Ferdinand
Af hveiju losarðu þig bara ekki við
farsimann?
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Af yfirgangi
hestamanna frá
Hellissandi
Frá Ólínu Kristínu Jónsdóttur:
HINN 13. júlí síðastliðinn var ég
stödd ásamt foreldrum mínum og
fleira fólki í sumarhúsi okkar sem
er á eyðibýli í eigu móður minnar
og systkina hennar. Undanfarin ár
höfum við verið að koma upp kart-
öflugarði, en vegna lausagöngu fjár
á jörðinni höfum við girt utan um
hann. Einnig höfum við verið að
reyna að koma lífi í nokkrar trjá-
hríslur innan girðingar, en aðstæð-
ur eru ekki þær ákjósanlegustu og
því gengur illa að fá þær til að vaxa
og mega þær ekki við miklu
hnjaski.
Fyrmefndan dag nú í júlímánuði
var faðir minn sem oft áður að
sækja vatn í ána en kemur þá að
hliðinu að garðinum opnu, fyrir of-
an garðinn sátu tvær manneskjur
með hest á milli sín. Faðir minn
lokaði að sjálfsögðu hliðinu en ekki
yrti fólkið á hann. Hann hélt því
bara aftur heim í hús, en ef staðið
er á palli hússins sést yfir að kart-
öflugarðinum. Nokkru síðar kom-
um við hinir meðlimir fjölskyld-
unnar úr fjöruferð. Þá sjáum við
að kominn er hestaflutningabfll að
garðinum okkar og eru tvær ríð-
andi konur að reka hross í áttina
að honum. Var fyrrnefndur hestur
sem var við garðinn notaður til að
lokka hrossið til sín. Síðan fer önn-
ur konan að eiga við hliðið. Taldi
ég víst að hún ætlaði að binda
hestinn þar, en nei, ekki aldeilis.
Hún opnar hliðið, leiðir inn tvo
hesta og ætlar greinilega að fá
lausahrossið þangað inn. Mágur
minn gekk strax af stað, til að
kanna hvað fólkið ætlaði sér eigin-
lega. Þau voru ekki að breyta neitt
áætlun sinni þó að þau sæju hann
koma, heldur koma hrossinu inn.
Mágur minn spyr þau hvort það sé
almennt gert að nota matjurta-
garða fólks sem hestarétt og svara
þau því blákalt: Já! Hann lokar því
hliðinu og kallar eftir bfl því hann
ætli að hringja í lögregluna. Ég
var komin að garðinum en systir
mín sótti bflinn sem í er farsími.
Fólkinu hefur nú tekist að koma
beisli á hrossið eftir að það hafði
hlaupið yfir kartöflumar og ætlar
nú með alla hestana út og upp á
flutningabflinn. Mágur minn
stendur við hliðið og spyr ein kon-
an hvort þau megi komast, hann
svarar nei, en hún var ekkert að
spyrja hversvegna heldur ræðst á
hann og hendir honum afturábak.
Honum verður það á að ýta henni
aftur inn fyrir hliðið en þá rjúka
þau tvö á hann. Að sjálfsögðu
bakkaði hann þá bara enda hafði
aldrei verið ætlunin að halda fólk-
inu þarna föstu. Við spyrjum það
þá hvort það hafi nokkurt leyfi til
að vera þarna, nei, ekki höfðu þau
það og hvæstu tilbaka að það hefð-
um við ekki heldur. Ég sagði þá að
mamma mín ætti nú jörðina og
væri stödd hér úti í sumarhúsinu.
Þagnaði þá fólkið snögglega. Ég
spurði hvort ég gæti ekki fengið
nöfnin þeirra, en nei, það var ekki
um það að ræða. Fólkið er síðan
ekkert nema kjafturinn við okkur,
mest þó ein konan, sú hin sama og
hrint hafði mági mínum. Segir hún
okkur að hunskast til Reykjavíkur
þar sem við eigum heima, sakar
okkur um að vita ekkert um
sveitamennsku, þótt öll höfum við
búið í sveit mestalla okkar ævi.
Systir mín kom nú á staðinn, í
bílnum var myndavél og greip
mágur minn hana og tók myndir af
bflunum og hestunum. Ærðist þá
konan gjörsamlega og sagði að við
hefðum ekkert leyfi til þessa, en
varla hefði hún neitað túristum um
að taka þarna nokkrar myndir,
eins og ég benti henni á. Annar
maðurinn sem þarna var staddur
gaf okkur nú upp nafn sitt og sagði
okkur að tala bara við lögregluna,
hún myndi þá bara stoppa þau og
væri meira vit í að ræða við lög-
regluna en okkur heimskingjana.
Síðan keyrðu þau á brott.
Við hringdum síðan í lögregluna
sem kom og tók skýrslu. Ekki
gerðum við það til að vera kvikind-
isleg, heldur vegna þess að við
hreinlega getum ekki látið svona
yfirgang viðgangast. Ef þau hefðu
bara beðist afsökunar, að þau
hefðu ekki hugsað út í hvað þau
voru að gera. Ef þau hefðu bara
spurt um leyfi, þá hefði mamma
getað bent þeim á aðra hentugri
staði til að fanga hrossið, til dæmis
tvær gamlar fjárréttir sem eru
ekki langt frá kartöflugarðinum.
Okkur hefði bara þótt sjálfsagt að
hjálpa þeim á allan hátt, hefðu þau
einfaldlega talað við okkur. En
fyrst fólkið þurfti að vera með
þennan yfirgang og dónaskap kom
ekki annað til greina en að hringja
í lögregluna eins og við höfðum
hótað. Að svo stöddu hyggjumst
við þó ekki kæra fólkið fyrir að
virða ekki eignir annarra og ráðast
inn í vel lokaða matjurtagarða en
mér fyndist við hæfi að viðkom-
andi bæðust að minnsta kosti af-
sökunar. Ég vona svo sannarlega
að þetta sé einsdæmi, að hestafólk
almennt sýni ekki svona algeran
virðingarskort á eignum annarra.
P.S. „Sagan“ fékk óvenju
skemmtilegan endi að mínu mati.
Síðar um daginn keyrði maður
sem við þekkjum fram á hest með
fullum reiðtygjum. Hélt hann að
kannski hefði orðið slys og hringdi
því á lögregluna sem kom og eltist
við hrossið. Reyndist þetta þá vera
hestur frá þessu sama fólki sem
fyrr um daginn var að traðka í
kartöflugarðinum okkar, hann
hafði stungið af. Ég gat ekki annað
en hlegið.
ÓLÍNA KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Veghúsi 31, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
*