Morgunblaðið - 18.09.1999, Side 52

o2 LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskulegur eiginmaöur minn,
RAGNAR ÞORSTEINSSON
kennari í Reykjaskóla,
er látinn.
Sigurlaug Stefánsdóttir
og fjölskylda.
t
Hjartkær eiginmaöur minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
EIRÍKUR SIGURJÓNSSON,
Lýtingsstöðum,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 14. septem-
ber.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigrún Haraldsdóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
;; Ástkær móðir okkar,
FJÓLA SIGURÐARDÓTTIR,
áður til heimilis
í Bólstaðarhlíð 48,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli fimmtudaginn
16. september.
Útförin verður auglýst síðar.
Örn Ágúst Guðmundsson,
Sesselja Hrönn Guðmundsdóttir,
Sigurður Guðmundsson.
t
Hjartkær móðir okkar,
SVEINBJÖRG ÁRNADÓTTIR,
lést fimmtudaginn 16. september á elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund.
Helga Einarsdóttir,
Halla Einardóttir,
Hilmar Einarsson,
Margrét Einarsdóttir,
Guðmundur Einarsson.
t
Inniiegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og vináttu við andlát og útför elskulegs manns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
FRIÐFINNS S. ÁRNASONAR,
Aðalstræti 13,
Akureyri.
María Magnúsdóttir,
Jónína Friðfinnsdóttir, Hallgrímur Þorsteinsson,
S. Dröfn Friðfinnsdóttir, Guðmundur Óskar Guðmundsson,
Jóhanna Friðfinnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýnt hafa okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRÖNNU STEFÁNSDÓTTUR
sjúkraliða,
Klapparstíg 1,
Reykjavík,
sem andaðist fimmtudaginn 15. júlí.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsliði á deild A-7 og gjörgæsludeild á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur í Fossvogi.
Rúnar Ármann Arthúrsson,
Brynja Arthúrsdóttir,
Rut Arthúrsdóttir,
Pétur Friðrik Arthúrsson,
Stefán Júlíus Arthúrsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
JÓN
VIGFÚSSON
+ Jón Vigfússon
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22. júlí
1907. Hann lést á
dvalarheimili aldr-
aðra í Hraunbúðum
í Vestmannaeyjum
9. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Vigfús
Jónsson, formaður
og útgerðarmaður í
Holti í Vestmanna-
eyjum, f. 14. júní
1872, d. 26. apríl
1943. Móðir hans
var Guðleif Guð-
mundsdóttir, f. 10. október
1880, d. 19. ágúst 1922. Systkini
hans voru: Guðrún, f. 1901, d.
1957; Sigríður Dagný, f. 1903,
d. 1995; Guðmundur, f. 1906, d.
1997; Þórdís, f. 1912; Guðlaug-
ur, f. 1916, d. 1989, og Axel, f.
1918. Hálfsystkini hans sam-
feðra vorui Guðleif, f. 1924, og
Þorvaldur Örn, f. 1929.
Jón kvæntist 19. maí 1934
Guðbjörgu Sigurðardóttur frá
Garðhúsum, Stokkseyri, f. 8.
nóvember 1913, d. 13. ágúst
1978. Börn þeirra eru 1) Vigfús,
rafvirkjameistari í Reykjavík, f.
8. júlí 1934, maki Hrönn Bald-
ursdóttir. Börn hans og fyrri
konu, Birgittu Viggósdóttur: a)
Jón, húsasmiður, f. 17.8. 1958,
hann á fjögur börn og eitt
barnabarn. b) Nína Guðbjörg,
verslunarmaður, f. 10.1. 1965,
hún á tvær dætur. c) Karl
Viggó, bakari, f. 1.2. 1972. 2)
Sigurður, sveitar-
stjóri í Garði, f. 10.
júlí 1945, maki Ásta
Arnmundsdóttir,
kennari. Börn
þeirra: a) Arnmund-
ur, netagerðarmað-
ur, f. 11.3. 1970,
hann á einn son. b)
Guðbjörg, leik-
skólakennari, f.
3.10. 1974. c) Sig-
urður Óskar, verka-
maður, f. 3.11. 1975.
Jón rak útgerð
ásamt bræðrum sín-
um, Guðlaugi og
Guðmundi, og gerðu þeir út
Vonina frá Vestmannaeyjum.
Jón var jafnframt vélstjóri á
bátnum. Eftir að hann kom í
land um 1960 stundaði hann
vélgæslu hjá Hraðfrystistöð
Vestmannaeyja. Eftir eldgosið
1973 bjó hann í Hafnarfirði í
nokkur ár og vann hjá Rafha.
Árið 1981 flutti hann aftur til
Vestmannaeyja og dvaldi í íbúð-
um aldraðra og síðustu árin á
Hraunbúðum. Árið 1996 á sjó-
mannadegi var hann heiðraður
sérstaklega með vígslu minnis-
varðar um einstakt björgunara-
frek sem hann vann árið 1928
er hann kleif Ofanleitishamar
og bjargaði þannig skipsfélög-
um sínum. Jón var einnig heiðr-
aður á sínum tíma fyrir afrekið
af Carnegie-sjóðnum.
títför Jóns fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Látinn er í Vestmannaeyjum
tengdafaðir minn Jón Vigfússon
eftir langa og viðburðaríka ævi.
Jón var þjóðsagnapersóna í lifanda
lífi. Hann varð þjóðhetja er hann
kleif Ofanleitishamarinn í Vest-
mannaeyjum til að bjarga félögum
sínum er bátur þeirra brotnaði í
spón undir bjarginu. Hann kleif
upp á bjargbrún og gekk til byggða
eftir hjálp. Hamraveggurinn hefur
ekki verið klifinn hvorki fyiT né
síðar og er þetta einstakt afrek.
Þar að auki var vetrarveður, snjór
og rok. Afrek þetta vakti mikla at-
hygli bæði innanlands og utan og
voru honum veitt verðlaun úr af-
reksmannasjóði Carnegies í Dan-
mörku og viðurkenningar frá inn-
lendum aðilum. Jón sjálfur talaði
aldrei um þetta afrek sitt en eitt
sinn er ég spurði hann út í þetta
sagði hann: Eg var ekki einn að
verki þarna. Þetta lýsir honum vel.
Alltaf hógvær og rólegur.
Jón var afskaplega traustur
maður. Hann vildi gera það sem
þurfti að gera og sjá um sitt og
sína. Hann vildi standa sína pligt,
eins og sagt var. Samviskusamur
og nákvæmur og vann öll sín verk
vel.
Jón var útgerðarmaður lengi,
gerði út Vonina ásamt bræðrum
símum. Þegar ég kom inn í fjöl-
skylduna var hann reyndar kominn
í land og var við vélgæslu í Hrað-
frystistöðinni. Eg kveið fyrir að
hitta þennan merka mann þegar ég
kom fyrst á heimili þeirra hjóna
Guðbjargar og Jóns, sem tilvon-
andi tengdadóttir. En sá kvíði var
ástæðulaus. Þau hjón tóku mér
eins og þau hefðu alltaf þekkt mig
og í raun bar aldrei skugga á það
samband. Jón var sérstaklega
þægilegur í umgengni. Alltaf róleg-
ur og traustur og alltaf tilbúinn að
slá á létta strengi.
Eftir að Guðbjörg kona hans dó
og hann flutti til Vestmannaeyja
aftur kom hann daglega á heimili
okkar og aldrei féll styggðaryrði af
vörum hans. Alltaf rólegur og til-
búinn í spjall. Jón var Eyjamaður
af lífi og sál. Þar fæddist hann og
bjó allt sitt líf utan nokkurra ára í
Hafnarfirði í gosinu. Honum þótti
vænt um Eyjarnar og á hverjum
degi meðan hann hafði heilsu
keyrði hann um og auðvitað var
alltaf tekinn bryggjurúntur, þar lá
jú ævistarfíð. Síðustu bílferðina fór
hann með okkur í nýja bílnum okk-
ar fyrir tveimur vikum og auðvitað
bað hann um bryggjurúnt. Hann
hafði mjög gaman af að sjá nýja
bílinn því hann var virkilega
áhugasamur um öll vélknúin farar-
tæki. Sérstaklega þurfti hann að fá
að skoða vélina, enda mótoristi af
gamla skólanum.
Jón var snyrtimenni og vildi að
allt væri í lagi og vel við haldið.
Hann kom ófáar ferðirnar með
borinn sinn og gleraugu þegar eitt-
hvað þurfti að dytta að. Hann var
mikill fjölskyldumaður, fylgdist vel
með hvað hans fólk var að fást við,
bæði í leik og starfí. Þegar sonar-
synirnir voru að spila fótbolta með
yngri flokkunum var hann alltaf
mættur að fylgjast með. Þetta varð
svo til þess að hann gerðist harður
stuðningsmaður IBV í fótboltan-
um. Hann studdi sína menn. Mætti
á alla heimaleiki og fylgdist með
allt til dauðadags.
Hann vildi líka fylgjast með hvað
bamabörnin væru að starfa og
gladdist þegar vel gekk. Jón var
ómissandi í fjölskylduboðum. Hann
hafði mjög gaman af því að vera á
meðal fólks, þar naut hann sín. Það
varð honum því mjög erfitt þegar
heymin fór að bila á efri árum. Þá
missti hann samband við fólk.
Hann var mikil félagsvera og starf-
aði mikið með félagi eldri borgara.
Naut þess að ferðast með þeim inn-
anlands og utan. Samband tengda-
foreldra minna og foreldra var
mjög sérstakt. Fyrir tilviljum lentu
þau hlið við hlið í íbúðum í Hafnar-
firði eftir eldgosið 1973. Þar tókst
með þeim vinskapur sem aldrei bar
skugga á. Þær eru nú báðar látnar,
en þeir héldu áfram að rækta sinn
vinskap. Þeir sátu daglega saman
og pabbi sagði Jóni hvað væri að
gerast í þjóðlífinu og á íþróttasvið-
inu. Þannig tókst honum ótrúlega
vel að fylgjast með. Eflaust hefur
þessi einstaka lífsreynsla sem Jón
varð fyrir ungur er hann kleif ham-
arinn sett mark sitt á hann til
framtíðar, en það var á jákvæðan
hátt. Hann unni lífinu og vildi ekki
að því væri sóað. Hann þakkaði
Guði fyrir líf sitt og vildi verja því
vel, sem hann og gerði, sjálfum sér
til sóma og afkomendum til eftir-
breytni. Bæjarfélagið lét reisa
minnismerki árið 1996 á þeim stað
sem hann kleif hamarinn. Jón var
viðstaddur þennan atburð og
gladdi þessi viðurkennig hann meir
en orð fá lýst. Hann var klökkur og
þakklátur fyrir þá virðingu sem
honum var sýnd.
Jón er nú allur 92 ára og mátti
muna tímana tvenna. Við minn-
umst hans sem merks manns sem
alltaf stóð sína pligt en hefur nú
lokið löngu ævistarfi sáttur.
Blessuð sé minning hans. Eyjarnar
hafa kvatt einn af sínum bestu son-
um.
Ásta Arnmundsdóttir.
Það kemur alltaf illa við mann
þegar maður fær slæmar fréttir.
Frétt af andláti, sérstaklega ein-
hvers nákomins, er eitt það allra
versta sem maður getur hugsað
sér. Eg get ekki neitað því að ég
grét þegar pabbi hringdi og sagði
að afi hefði fallið frá þennan sama
dag. Minningarnar streymdu
fram, og ekki leið á löngu þar til
ég var farin að brosa í gegnum
tárin. Ég kallaði fram í huga mér
allar þær minningar sem ég átti
um afa; allt frá æsku minni þegar
við leiddumst saman niður á höfn-
ina í Eyjum. Þegar við ræddum
málin og göntuðumst í eldhúsinu á
Helgafellsbrautinni og þegar afi
og amma horfðu hvort á annað og
brostu yfir litla hrakfallabálkinum
af Höfðaveginum. Samband mitt
við afa hefur, í mínum huga, alltaf
verið mjög gott. Eftir að amma dó
fyrir u.þ.b. 20 árum, ftuttist ég
meira og minna heim til þín og
undum við okkur oft við hina ýmsu
hluti. Eftir það varð samband okk-
ar nánara, og þó að þú hafir flust
til Eyja aftur til að vera nær henni
ömmu, dró aldrei úr þeirri virð-
ingu og væntumþykju sem við
sýndum hvort öðru. Að sjálfsögðu
urðu heimsóknirnar færri, ég uppi
á landi og þú úti í Eyjum. En að
blanda saman magni og gæðum er
rangt. Þau skipti sem við hittumst
urðu í staðinn uppfull af skilningi
og gleði. Það gerir því minning-
arnar auðveldari og munu þær
fylgja mér til æviloka. Ég minnist
sérstaklega síðustu heimsóknar
minnar til þín. Ég kom til Eyja
með Petrínu Rós sem þú aldrei
hafðir hitt. Augu þín ljómuðu og
minntu mig á þá daga þegar þú
knúsaðir tínni Björk á sínum
tíma. Þegar við gengum um gang-
anna á elliheimilinu var ég ekki al-
veg viss hvort þú værir að sýna
mér þínar nýjustu vistarverur eða
hvort þú værir sjálfur að sýna
sambýlisfólki þínu nýjasta sprot-
ann af ættinni. Núna þegar þú ert
enn einu sinni kominn í nýjar vist-
arverur, veit ég að þú ert ham-
ingjusamur. Kominn til ömmu
sem þú saknaðir svo mikið. Ég sé
fyrir mér ykkur tvö saman leiðast
niður að sænum í hinum nýja
heimi og fylgjast með hvernig við
hin spjörum okkur hér. Ég veit
líka að þegar við hin sem eftir sitj-
um komum til ykkar aftur verður
að vanda vel á móti okkur tekið.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt, elsku afi.
Nína.