Morgunblaðið - 28.01.2000, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2000
?-------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Snjólaug Guðrún
Sturludóttir
fæddist í Reykjavík
12. janúar 1955. Hún
lést á Líknardeild
Landspítalans f
Reykjavík 21. janúar
siðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Sturla
Eiríksson, fram-
kvæmdastjóri, f.
21.10.1933 og kona
hans Solveig Thorar-
ensen, kennari, f. 9.9.
1933. Systkini Snjó-
laugar eru 1) Ingunn
Ósk Sturludóttir,
söngkona, f. 23.12. 1959, gift Birni
Baldurssyni, bónda í Vigur, f. 2. 7.
’66. 2) Steinunn Rósa Sturludóttir,
flugfreyja, fædd 11.2. 1964, var
gift Sigurði Ragnarssyni,
markaðsfræðingi, f. 24.5. ’68. 3)
Óskar Sturluson, tölvunarfræðing-
ur og heimspekingur, f. 9.4. ’66, í
sambúð með Þorgerði Jörun-
dsdóttur, myndlistarmanni, f. 24.7.
’69.
Hinn 15. nóvember 1975 giftist
Snjólaug Ólafi Krisfjáni Ólafs-
syni, viðskiptafræðingi, f. 5. jan-
- i úar 1954. Hann fórst í bílslysi 10.
október 1981. Foreldrar Ólafs
Kristjáns eru Ólafur Helgason,
frkv.stj., f. 5.12. ’21 og kona hans
Sigríður Guðmundsdóttir, kaup-
maður, f. 17.10. ’29. Sonur Ólafs
Krisfjáns og Snjólaugar er Eirík-
ur Sturla, fæddur 7. maí 1976,
stundar nám við háskóiann í
Köln, Þýskalandi. Seinni maður
Hún þótti víst hafa fengið flott-
ustu jólagjöfina það árið - litla syst-
ur. Frá upphafi urðum við nánar.
Hún eldri, gætti af þolinmæði þeirr-
ar litlu og beið þess að hún yrði nógu
stór og þroskuð til að deila með gleði
og gjöfum lífsins. Og það gerði hún
svo sannarlega. Lóla var gædd mikl-
um hæfileikum á mörgum sviðum og
komu þeir fljótt í ljós. Hún var mús-
ikölsk með afbrigðum, og hafði
næmleik fyrir rituðu máli og mikinn
áhuga á Ijóðum. Heilu vetrarkvöldin
sátum við vafðar inn í sængurnar
okkar, og hún las upp úr skólaljóð-
unum sínum iyrir systur sína, sem
sat opinmynnt og hlustaði af andakt
á frábæran lesturinn, sem stundum
varð svo magnaður, að sú stutta fór
að hrína. Mátti þá greina brosviprur
'ifcjá Lólu, hún var nefnilega fljót að
komast að því hvemig best væri að
halda óhemjunni, systur sinni, í
skefjum.
Hún byijaði snemma að læra á
píanó og spilaði strax af leikni svo
eftir var tekið, og auðvitað vildi syst-
irin unga taka þátt í því sem öðru. Þá
var Lóla snögg, spilaði Gamla Nóa í
moll, samdi og söng sorglegan texta
við, svo að sú litla varð óðara mát og
hljóp grátandi burt og Lóla fékk frið
til æfinga. Ekki leið á löngu þar til
bættist í systkinahópinn, þegar Rósa
fæddist og tveimur árum síðar Ósk-
ar. Systkinahópurinn var orðinn dá-
góður og Lóla stjómaði honum af
mikilli röggsemi. Við litum öll þrjú
ppp til hennar, enda virtist aUt leika
í höndunum á henni.
Æska okkar var yndisleg, leið
fljótt, og fyrr en varði var Lóla orðin
glæsileg ung stúlka í menntaskóla
og komin með kærasta. Það var ÓU,
sem seinna varð eiginmaður hennar.
Þegar svo var komið, var ég hrædd
um að missa vinkonu mína, en það
reyndist óþarft, því Óli átti eftir að
verða góður vinur okkar allra. Þau
giftu sig 1975 og eignuðust yndisleg-
an dreng, Eirík Sturlu. Hann var
augasteinninn þeirra og fjársjóður.
í’au vora natin við drenginn og þeir
•fcðgar sérlega nánir. Ég fékk hlut-
verk á nýja heimilinu þeirra, varð
nokkurs konar heimilisköttur. Gætti
Snjólaugar er Helm-
ut Maier, skíðaþjálf-
ari og deildarstjóri,
fæddur 18. nóv-
ember 1956 í Neu-
kirchen am Gross-
venediger í Austur-
ríki. Foreldrar
Helmuts eru Jósef
Maier, frkvstj. í
Neukirchen og kona
hans Maria Maier,
hótelstjóri sama
stað. Sonur Helmuts
og Snjólaugar er
Óskar Jósef Maier,
fæddur 12. júlí 1985.
Snjólaug Guðrún varð stúdent
frá Menntaskólanum i Reykjavík
vorið 1975. Hún hóf störf hjá
Flugfélagi Islands, síðar Flug-
leiðum, þá um sumarið og starf-
aði þar sem flugfreyja allt til ár-
sins 1995. Þá tók hún við starfi á
skrifstofu Flugleiða, og gegndi
því með hvíldum um þriggja ára
skeið. Snjólaug stundaði tónlist-
arnám, bæði í píanó- og flautuleik
auk hljómfræði og söng með
Pólýfónkórnum og Fílharmóníu-
kórnum. Balletnám stundaði hún
um árabil við Listdansskóla Þjóð-
leikhússins og tók þátt í sýning-
um þar. Hún smíðaði úr tré, vann
í gler, pijónaði og saumaði út,
auk þess sem hún lærði þá sérk-
ennilegu list að vinna skraut-
myndir úr mannshári.
Utför Snjólaugar fer fram frá
Langholtskirkju í dag, og hefst
athöfnin kl. 15.00.
Eiríks með ánægju, þegar Lóla var
að fljúga og ÓIi var í skólanum, og
auðvitað ef þau fóra eitthvað út. Að
launum hlaut ég frábærar stundir
með litlu fjölskyldunni og þeirra vin-
um. Það var gestkvæmt á heimili
þeirra, vinir og vandamenn ávallt
velkomnir og oft glatt á hjaUa. En
skjótt skipast veður í lofti. ðli fórst í
bílslysi og eftir stóð Lóla, 26 ára,
buguð af sorg með drenginn litla föð-
uriausan. Við grétum saman systk-
inin, en hún bjó yfir hugprýði og
styrk og beindi athygli sinni og ást
að drengnum.
Arin liðu og einu sinni sem oftar
var ég stödd hjá henni. Mæðginin
vora á leið í KerUngarfjöll, því sá litli
hafði fengið skíði í jólagjöf og átti nú
að læra á skíði. Lóla var nú ekkert
sérlega hrifin, allt var á síðustu
stundu, ég keyrði í rútuna, ýmislegt
var látið fjúka á leiðinni. Viku síðar,
þegar ég næ í þau, tek ég eftir
glampa í augum hennar, göngulagið
óvenju létt, „það var svo gaman“.
Hún hafði kynnst Helmut. Þau ragl-
uðu saman reytum sínum og 1985
leit dagsins ljós fallegur sonur
þeirra, Oskar Jósef og Eiríkur eign-
aðist bróður. Þau vora ánægð saman
og fóra reglulega til Austurríkis að
hitta fjölskyldu Helmuts.
Ég var nú komin á kaf í sönginn
og hélt utan til náms. Það vora sann-
arlega gleðistundir þegar Lóla kom í
heimsókn til mín, fyrst til London og
síðar Amsterdam. Það var gaman að
fá fréttir að heiman, hún sagði svo
skemmtilega frá. Hún sá spaugileg;
ar hUðar á ótrúlegustu hlutum. í
neðanjarðarlestinni eða jafnvel ein-
hveiju virðulegu safninu áttum við
til að engjast af hlátri.
Ég kom heim aftur og eitt sumarið
tók Lóla mig með í afmæli Röggu
vinkonu sinnar í Vigur. Þá var það
ég sem kom til baka með glampa í
augum. Og nú mátti Lóla þola heim-
sóknir mínar dag hvern, ekki til að
tala við hana, heldur til að sjá allar
gömlu Vigurmyndirnar hennar, það
væri nú öragglega mynd af Birni
bónda í Vigur á einhverri þeirra.
Hún sýndi mér mikla þolinmæði og
brosti útí annað.
En brátt urðu bUkur á lofti. Lóla
mín fór að verða slöpp og ómöguleg.
Ekkert fannst að henni þrátt fyrir
ítrekaðar læknisheimsóknir. Rétt
eftir fertugsafmælið sitt fær hún
loks fréttirnar um sjúkdóminn ógur-
lega sem engu eirir. Lóla mín sat
ekki auðum höndum þessi fimm ár.
Hún var listræn og lærði að vinna í
gler, saumaði út og prjónaði. Hún
lærði að vinna myndir úr hári hjá
tengdamóður minni, Sigríði Salvar-
sdóttur, og fórst það einkar vel úr
hendi. Það vora ótal hlutir sem hún
vann þennan tíma, hlutir sem eru
okkur mikils virði.
Hún kom nokkrum sinnum í heim-
sókn til okkar í Vigur, það þótti
henni gott þó að ferðalagið væri
henni erfitt. Hún naut þess að vera
ein með náttúrunni og fylgjast með
fuglunum sem hún hafði mikinn
áhuga á. Síðustu tvö ár komst hún
ekki til mín, og þótti okkur það báð-
um miður. I heil fimm ár sýndi hún
fádæma þrek og sótti mikinn styrk í
trú á Jesú Krist. Helmut, maður
hennar, stóð óbilandi við hlið hennar
allan tímann og hjálpaði henni að
halda reisn sinni til hinstu stundar.
Fyrir það er þakkað.
Nú standa þeir eftir beygðir,
Helmut, Óskar og Eiríkur: Megi
Guð styrkja þá og foreldra okkar í
sorginni.
Eg kveð hjartkæra systur með
trega og söknuði.
Ingunn Ósk (Ninna).
Þótt ég talaði tungum manna og engla,
en hefði ekki kærleika,
væri ég hljómandi málmur eða
hvellandi bjalla.
Og þótt ég hefði spádómsgáfu
og vissi alla leyndardóma og ætti
alla þekking
og þótt ég hefði svo takmarkalausa trú,
að færa mætti fjöll úr stað,
en hefði ekki kærleika,
væri ég ekki neitt.
Og þótt ég deildi út öllum eigum mínum,
og þótt ég framseldi líkama minn, til
þess að verða brenndur,
en hefði ekki kærleika,
væriégengubættari.
Kærleikurinn er langlyndur, hann er
góðviljaður.
Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærieikurinn er ekki raupsamur,
hreykir sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin,
hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.
Hann gleðst ekki yfir óréttvisinni,
en samgleðst sannleikanum.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu,
vonar allt, umber allt.
Þegar ég var bam, talaði ég eins og bam
hugsaði eins og bam og
ályktaðieinsogbam
En þegar égvar orðinn fulltíða maður,
lagði ég niður bamaskapinn.
Nú sjáum vér svo sem í skuggsjá,
í ráðgátu
en þá munum vér sjá augliti tii auglitis.
Nú er þekking mín í molum,
en þá mun ég gjörþekkja, eins og ég er
sjálfur gjörþekktur orðinn.
En nú varir trú, von og kærleikur,
þetta þrennt,
en þeirra er kærleikurinn mestur.
(Úr 1. Korintubréfi, 13. kap.)
Tvær systur liggja á stofugólfinu
heima í Hjalló. Ónnur þeirra 15-16
ára, undurfalleg, ljóshærð, grönn,
með þykkt, sítt hár. Hin 6-7 ára, lítil,
dökkhærð budda. Þær liggja á milli
tveggja hátalara og hlusta á Lifun
Trúbrots. Sú stutta skilur nú ekki
vel þessa tónlist, en finnst hún flott,
og hún er svo glöð að vera þarna.
Hún horfir á Lólu og finnst hún svo
heppin með stóru systur. Það er allt
svo spennandi í kringum hana.
Tíu áram seinna. Ég vakna við
umgang snemma á sunnudags-
morgni. Fer fram, lít upp á stigapall.
Þar stendur Lóla í flugireyjubúning-
num sínum með grátbólgið andlit.
Hún horfir á mig og sorgin blikar í
augum hennar. Hún er orðin ekkja
aðeins 26 ára gömul. Ég get ekkert
nema grátið með henni.
Þrítugsafmælið hennar Lólu. Það
er mikil veisla hjá henni. Hún kynnir
mig fyrir mörgum sem nýju vinkon-
una sína. Okkur finnst svo gaman,
hvað við eram einhvern veginn orðn-
ar nær hvor annarri í þroska. Ég er
jú orðin fullorðin, 21 árs. Mér þykir
svo vænt um nýju vinkonu mína, á
eftir að eiga margar gleðistundir
með henni og Ninnu og Oskari.
Ég man einn aðfangadag. Við
systkinin hittumst heima hjá Lólu,
ákveðum að slappa aðeins af, og Lóla
býður okkur upp á púrtvín úr fallegu
jólakaröflunni sinni. Ó, það er svo
gaman. Við syngjum jólalögin mar-
graddað, hlæjum og rifjum upp öll
jólin okkar.
Ég man fyrir fimm áram einn grá-
an, ljótan rigningardag í San
Francisco. Símtal frá Islandi. Rödd
mömmu segir mér, að nú sé vitað
hvað hafi verið að kvelja Lólu svona
mikið. Hún hefur greinst með
krabbamein. Ó, nei, ekki elsku Lóla
mín. Hún sem hefur gengið í gegn-
um allar þessar þrautir í lífinu.
Loksins, um vorið hitti ég hana,
tek utan um hana og við grátum
saman. Hún harkar samt fljótt af sér
og segir, að sér líði nú bara ágæt-
lega. Og það var hún reyndar vön að
segja allt til hins síðasta. Núna fyrst
fáum við að vita, að hún var í raun-
inni alltaf kvalin. En þrátt fyrir það
hélt hún stöðugt reisn sinni og feg-
urð. Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt hana fyrir systur og fyrir allar
minningamar. Takk Lóla.
Rósa.
Það kom mér ekki á óvart þegar
hringt var í mig, og mér sagt að hún
Lóla væri dáin. Síðustu dagana hafði
hún háð lokabaráttuna við hinn Ul-
víga sjúkdóm sem engum eirir. Nú
er hún laus úr fjötram hans, og vafa-
laust komin til annarra starfa á betri
stað.
Ég kynntist Lólu fyrst fyrir um 18
áram. Þá kom hún í heimsókn vestur
í Vigur, með Eiríki, eldri syni sínum,
og Ingu frænku. Síðar kynntumst
við nánar þegar leiðir okkar Ninnu,
systur hennar, lágu saman sumarið
1994. Eftir það kom Lóla til okkar
nokkrum sinnum. Hún var mikill
gönguhrólfur, og naut þess að geta
farið ein út í óspUlta náttúrana,
fylgst með fuglum, kúm og kindum,
og andað að sér tæra sjávarloftinu.
AUtaf var góða skapið með í för, og
stutt í léttan og smitandi hláturinn.
Hún hafði alveg einstaklega góða
nærvera. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir á öllum hlutum, og var ófeimin
að láta þær í ljós, og veija ef þurfti.
Eftir að sjúkdómurinn ágerðist urðu
heimsóknir hennar stopulli, en
minningin um margar góðar stundir
mun lifa. Stolt og virðuleiki, það vora
eiginleikar sem fylgdu Lólu allt til
enda. Þótt hún væri svo veik sem
raun bar vitni fór hún yfirleitt fram í
stofu á hverjum degi, sat þar í sínum
hægindastól, og stýrði heimUishaldi
svo sem henni var unnt. Helmut, eig-
inmaður hennar, stóð við hlið hennar
sem traustur klettur í veikindum
hennar, sem og synir hennar tveir,
og aðrir fjölskyldumeðlimir. Þeirra
missir er mikill.
Kæri Helmut, Eiríkur og Óskar
Jósef, foreldrar og systkini. Megi
góður Guð styrkja ykkur í sorginni.
Minningin um stórbrotna konu lifir
áfram meðal okkar allra.
Björn Baldursson.
Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir.
Af eilífðarijósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir,
og upphiminn fegri en auga sér,
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben.)
SNJÓLAUG GUÐRÚN
STURL UDÓTTIR
Kæra vinkona, þakka þér alla vin-
áttu og elskulegheit frá okkar fyrstu
kynnum, því marga stund áttum við
saman við spjall yfir handavinnu. Nú
sakna ég þess sárt að fá ekki að hitta
þig meir.
Eg varpa kveðju vina mín,
til vina hvar sem er,
ég veit að margur man til þín,
og metur tryggð hjá þér.
Sem endast mun um aila tíð
þó okkur horfin sért,
sú lifir minning, ljúf og blíð,
það ljós er eilíftgert.
(N.N.)
Ég sendi manni þínum, sonum,
foreldrum, systkinum og öðram
aðstandendum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Guð styrki okkur og styðji í okkar
miklu sorg.
Sigríður Salvarsdóttir.
Elskuleg frænka mín, jafnaldra
og vinkona frá barnæsku, Snjólaug
Guðrún Sturludóttir, Lóla, verður
jarðsungin í dag. Hún hafði lengi
strítt við erfiðan sjúkdóm en varð að
lokum að lúta í lægra haldi. Það er
sárt að horfa á eftir henni og erfitt
að sætta sig við, að hún skuli vera
horfin héðan, en því fær enginn
breytt. Lóla mín er laus við þjáning-
arnar, sál hennar hefur hlotið hvíld
hjá Guði.
Við vorum fyrstu barnabörn Ing-
unnar ömmu á Fjölnisvegi, og frá
fyrstu tíð bestu frænkur svo ekki
komst hnífurinn á milli okkar. Lík-
lega er ein fyrsta minning mín tengd
Lólu þegar við lékum okkur í stóra
garðinum hennar ömmu. Hann var
okkur heill ævintýraheimur, með há-
um trjám til að klifra í og með ótrú-
lega fjölbreyttum gróðri og baka til
var giyfjan með bekknum í. Þangað
læddumst við á tánum, tylltum okk-
ur létt á brúnina og héldum niðri í
okkur andanum, því hér átti bústað
sinn skógarpúkinn, og hann mátti
ekki styggja. Svo hlupum við blað-
skellandi upp til ömmu og fengum
hvor sinn uppáhaldsgrautinn, ég
flauelisgraut og Lóla kaffigraut,
mikið var nú dekrað við okkur, litlu
stelpurnar.
Lóla var skemmtileg. Með henni
var alltaf gaman. Hún var upp-
átækjasöm og hugmyndarík, lagin
við allt sem hún tók sé fyrir hendur,
listræn og hafði næmt auga fyrir all-
ri fegurð. Hún söng eins og engill, og
var alls staðar hrókur alls fagnaðar.
Hún var lfka undurfaUeg og heillandi
manneskja, alltaf brosandi og glöð.
Þær era margar minningarnar frá
bernsku- og uppvaxtaráranum, allar
baðaðar sólskini og gleði, svo aldrei
bar skugga á.
I menntaskóla urðum við bekkjar-
systur, en það var langþráður
(fraumur að sitja saman í skóla. í
MR kynntist Lóla Óla sínum, yndis-
legum og ljúfum dreng. Þau voru
bekkjarpar öll menntaskólaárin og
giftu sig haustið eftir stúdentspróf.
Vorið eftir fæddist þeim sonurinn
Eiríkur Sturla. Litla fjölskyldan
hreiðraði um sig í notalegn íbúð á
Langholtsveginum og þangað var
ætíð gott og gaman að koma, enda
varð heimili þeirra fljótt miðstöð
stórs vinahóps.
Allt lék í lyndi í nokkur ár. Lóla
vann sem flugfreyja. Henni þótti
vænt um starfið sitt. Óli var að klára
háskólann. Enn höfðum við ekki
kynnst mótlæti og sorg, ung og
bjartsýn og trúðum því að lífið væri
aðeins gott, að ekkert illt gæti hent
okkur.
En skyndilega knúði sorgin dyra,
þegar Óli lést í hræðilegu bílslysi.
Það var kannski þá sem ég uppgötv-
aði hvað hún var gædd góðum eigin-
leikum, áður hugsaði maður ekki svo
mikið um slíka hluti. Vissulega var
missirinn henni þungbær, hún varð
ekkja aðeins 26 ára gömul með lítinn
5 ára dreng.
En andlegur styrkur hennar,
skynsemi og ró vora aðdáunarverð,
þetta vora eiginleikar sem ein-
Póstur sem er alltaf tiltækur!