Morgunblaðið - 28.01.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 28Í JANÚAR 2000 55
stoð þegar eitthvað bjátar á.
Elsku mamma, þú varst svo yndis-
1 leg og hjálpleg, svo ótrúlega dugleg,
iðin og samviskusöm. Þú vannst alla
tíð svo mildð, bæði heima og utan
heimilis. Ég held að flestir hefðu
guggnað á svo mitólli vinnu, en ektó
þú, konan sem allir dáðu fyrir dugn-
að og atorku.
Eftir að ég flutti á Langholtsveg
fannst mér svo gott að koma niður á
Laugarnesveg til þín, þú tókst alltaf
svo vel á móti mér. Én eftir að ég
Jkynntist Ásgeiri og við eignuðumst
okkar yndislegu dætur, þá var jafn-
vel ennþá skemmtilegra að koma til
þín, því það var svo mitól upplifun að
sjá hvað þær heilluðust af þér, þú
sem varst svo hrifin af þeim og góð
við þær.
Adda Mist vildi svo oft fara til þin
og Isold Gunnur brosti svo mikið og
rétti út hendurnar á móti þér.
Mamma mín, ég vil trúa því að
andlát þitt hafi haft þann tilgang að
sameina ykkur pabba á ný. Þá er
1 auðveldara að sætta sig við þetta.
Það er virtólega falleg tilhugsun að
hugsa um ykkur tvö sem elskuðuð
hvort annað svo heitt, saman á ný.
Ég trúi því að þið séuð með okkur.
Við kveðjum ykkur með miklum
söknuði en við eigum vonandi eftir að
vera saman á ný seinna meir. Við er-
um afar þakklát fyrir þann tíma sem
við áttum með ykkur í þessu lífi.
Ykkar
Karen.
Fyrir utan alla þá sorg sem maður
upplifir ósjálfrátt þegar andlát for-
eldris ber að held ég að flestir leiði
hugann að því, meðvitað eða ómeð-
vitað, hversu mitól ítök hinn látni
eigi í raun og veru í manni. Flest
böm mótast að mestu leyti af því
uppeldi sem foreldrar þeirra hafa
veitt þeim. Sumt af því sem foreldrar
hafa fyrir bömum sínum telst til
góðra siða og eftirbreytni, annað
ekki. Það er óhætt að fullyrða að
nánast allt sem móðir mín tók sér
fyrir hendur í lífinu hafi verið til mik-
illar fyrirmyndai-. Það á við hvort
sem rætt er um fjölskyldumál eða
vinnu. Þeir sem hafa unnið með
henni á lífsleiðinni geta ekki annað
en tetóð hana sér til fyrirmyndar
hvað varðar vinnusemi, samvisku-
semi og stundvísi. Við sem emm
tengd henni fjölskylduböndum get-
um ektó annað en borið lotningu fyr-
ir heiðarleika hennar, reglusemi,
ósérhlífni, gjafmildi, umhyggju og
fórnfýsi og svo mætti lengi áfram
telja. Flestir vilja eflaust hafa slíka
manneskju sér til fyrirmyndar. Það
kann því að vera nokkuð þversagna-
kennt þegar ég segi að persónuleiki
hennar eða mannkostir hafi ektó að
öllu leyti verið til eftirbreytni. Með
þessu á ég við að það er engum hollt
að vera eins gersamlega óeigingjarn
og hún var. Hún beindi öllum sínum
kröftum að því að gleðja aðra fjöl-
skyldumeðlimi og létta undir með
þeim, halda heimilinu snyrtilegu og
fallegu og síðast en ekki síst að
standa sig vel í vinnu. Þegar svo ber
undir er hætt við því að fólk einangr-
ist félagslega, eins og raunin varð á
með móður mína. Maður tók einkum
eftir því þegar eiginmaður hennar og
faðir okkar, Lárus, lést fyrir rúmum
ellefu árum. Þau höfðu alla tíð verið í
mjög ástríku hjónabandi en eftir
andlát hans myndaðist gríðarlegt
tómarúm í lífi hennar. Auðvitað gat
hún deilt sorg sinni með okkur
systtónunum og haft félagsskap af
okkur og reyndum við eftir fremsta
megni að veita henni þann stuðning
sem til þurfti. En til annarra leitaði
hún ektó. Ektó vitum við systkinin
enn hvað olli því. Það virtist duga
henni eða henta að vinna oft myrkr-
anna á milli. Það hefur ef til vill staf-
að af þvi að hún hafði litla reynslu af
félagslegum samstóptum, því eins og
áður segir þá var fjölskyldan og
vinnan í algerum forgangi hjá henni.
Ég gæti haldið langa tölu um allt
hið góða sem móðir mín fram-
kvæmdi í lífinu en þess gerist ektó
þörf. Þeir sem þekktu hana gerðu
það að góðu einu. Eftir lifir minning
um yndislega móður. Það sem svíður
þó mest er það að ég held að ég hafi
aldrei náð að meta hana fyllilega að
verðleikum þegar hún var á lífi. Allt
of sjaldan lét maður hana vita af því
hversu frábær hún væri. En það eru
svo sem ektó ný sannindi að enginn
veit hvað átt hefur fyrr en misst hef-
ur.
Hennar ástkæri sonur,
Bjarni.
Það var 16. janúar og ég var á leið
til ömmu minnar.
Það var 16. janúar þegar Bjarni
frændi sagði að þú værir látin. Ég
fór að gráta og vildi ektó trúa því að
þú værir látin. Ég hlakkaði svo til að
hitta þig og eiga skemmtilega stund
með þér. Ég vildi segja þér frá því
hvað ég er búin að gera og hvað mig
langar að gera.
Eg kveð þig núna. Mér þytór inni-
lega vænt um þig og hugsa alltaf um
þig-
Kalliðerkomið,
kominernústundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimirkveðja
vininnsinnlátna
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þín sonardóttir,
Vaka Dögg.
Signý vinkona mín, ekkja Lárusar
föður míns, er fallin frá langt um ald-
ur fram.
Þegar við kynntumst var hún orð-
in tveggja barna móðir. Ég kom í
heimsókn til þeirra Signýjar og
pabba og fékk að halda á Bjössa
bróður. Hann var þá komabarn, ég
unglingur. Bömunum fjölgaði og
fyrr en varði átti ég orðið sjö systtóni
til viðbótar þeim sem ég átti fyrir. I
hefðbundnum stólningi em þessi
systtóni að sönnu mismikið skyld
mér og sum raunar alls óskyld bæði
mér og hvert öðm innbyrðis. Og víst
er að ektó emm við, þessi stóri systk-
inahópur, öll sammæðra eða sam-
feðra, enda koma nokkrar mæður og
feður við þessa sögu og ekki ævin-
lega gerður skýr greinarmunur á
feðmm og fóstrum, mæðmm og
stjúpum. Þegar tímar liðu gerðist ég
enda leikin í að útskýra tengsl mín
við bæði foreldra og systtóni og tal-
aði t.d. lengi um börn Jóns, fóstra
míns, af fyrra hjónabandi, sem
systtóni mín á ská. Eftir á að hyggja
hafa sennilega fáir stólið þessa röks-
emdafærslu, þótt mér fyndist hún
rökheld.
Því rifja ég þetta upp hér að Signý
kunni öðram fremur að takast á við
það sem flestum hefðu fundið marg-
slungin fjölskyldutengsl. Fyrir henni
virtist fátt flótóð við það að tengjast
eldri bömum pabba, hans börn vom
hennar börn, hans afaböm urðu
hennar ömmuböm.
Þetta staðfesti Signý fyrir nokkr-
um ámm þegar við gerðum okkur
dagamun og fengum okkur kaffi og
meðlæti á Hótel Borg. Margt bar á
góma, en þó helst fjölskylduna og ég
notaði tætófærið og þakkaði Signýju
fyrir hvað hún hefði ævinlega haldið
vel utan um okkur systkinahópinn.
Hún horfði á mig harla skilnings-
vana en sagði svo: „Já, en Steinunn,
þetta er ekkert til að tala um, þetta
mundu allir gera.“ Þegar ég leyfði
mér að efast minnti hún mig á að við
væmm öll börn Lámsar og þar með
hluti af fjölskyldu þeirra hjóna. í
samræmi við þessa skoðun kallaði
hún systkinahópinn saman í sífellt
fjölmennari fjölskylduboð á heimili
þeirra á Laugamesvegi. Húsinu
breyttu þau smám saman og stækk-
uðu af myndarskap og smekkvísi og
þegar fram liðu stundir rúmaði það
vel hinn stóra hóp bama og barna-
barna.
Ekki verður Signýjar minnst öðm
vísi en víkja að einstöku hjónabandi
hennar og pabba. Þótt aldrei byggi
ég á þeirra heimili fór ektó framhjá
mér hversu samstópti þeirra vom
kærleiksrík Aldrei efaðist ég um að
þau raunvemlega virtu og elskuðu
hvort annað. Og fyrir kom að þau
óafvitandi heilluðu með einhverju
sem kalla mætti ungæðislega ást-
leitni sem þrátt fyrir orðanna hljóð-
an var langt yfir efni og aldur hafin.
Síðasta minningin þessarar tegund-
ar tengist sjúkrahúsvist pabba,
skömmu áður en hann lést. Þá sat
Signý við rúmstokkinn, hélt í hönd-
ina á pabba, strauk honum um kinn
og svo kysstust þau litlum kossum og
hlógu hvort við öðm. í ljósi eigin
reynslu finnst mér nú miður að þrátt
fyrir góð tækifæri láðist mér að biðja
þau að leiða mig í allan sannleika um
leyndardóminn að bató þessum töfr-
um.
Eftir að Signý hætti að vinna sem
dagmóðir og færði sig út á vinnu-
markaðinn kom vel í ljós hversu dug-
andi og góður starfsmaður hún var.
Af orðum hennar mátti ráða hversu
mitólvæg vinnan var henni, hversu
mikla alúð hún lagði í starfið og
hversu holl hún var vinnuveitendum
sínum í Hagkaupum. Hún fór þó ei-
lítið hjá sér þegar hún var valin
starfsmaður mánaðarins, þótt hún
hafi án efa kunnað að meta þann
þakklætisvott. Síðustu árin var
Signý ektó heilsuhraust og vafalítið
hefur hún oft á tíðum sótt vinnu meir
af vilja en mætti.
Signý hringdi í mig milli jóla og
nýárs og við ákváðum að hittast fljót-
lega og fá okkur góðan kaffisopa.
Það er trúa mín að þótt nú sé ljóst að
sopinn bíði þá höfum við stöllur ein-
hver ráð til þess að koma slíkum
fundi á, þótt síðar verði.
Ég stend í mikilli þakkarskuld við
Signýju iyrir umhyggju hennar í
minn garð, dóttur minnar og ætt-
ingja okkar, fyrir elskusemi hennar
við Láms föður minn, fyrir að brúa
bilið milli mín og eldri systtóna
minna, Guðmundar og Önnu, og síð-
ast en ektó síst fyrir að tryggja að ég
kynntist þeim, Bimi, Grétu, Karenu,
Karli, Marteini, Bjarna og Lars Iv-
ari, þessum vönduðu ungmennum
sem ég er stolt af að eiga sem systk-
ini.
Ég sendi öllum ættingjum og vin-
um Signýjar samúðarkveðjur. Sér-
stakar kveðjur sendi ég öllum Lár-
usarbörnunum og fjölskyldum
þeirra og bið Guð og góða menn að
styrkja þau og umvefja kærieika sín-
um.
Steinunn Helga Lárusdóttir.
Stórbrotin kona er gengin, sann-
kölluð kjamorkukona, þó hún væri
ektó mikil né há í loftinu.
Einhvern veginn held ég að Signý
hafi verið fmmkvöðull í dagmömm-
ustarfinu og naut ég þeirra forrétt-
inda sem mjög ung móðir fyrir rúm-
um þrjátíu ámm að hafa aðgang að
viskubmnni hennar og mannkær-
leika. Hún gætti ektó aðeins dóttur
minnar í nokkur ár, heldur tók hún
mig líka í handleiðslu og margar
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. I miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skilafrestur er útmnninn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna skilafrests.
stundirnar átti ég í eldhúskróknum
hennar, hún kenndi mér ótrúlegustu
hluti, að prjóna, sem varð mitt aðal-
starf um árabil, allskyns handavinnu
spjölluðum við um og stúdemðum.
Og matseldina, enn í dag bý ég að
uppskriftatillögum hennar, hún
hafði þetta bara í kollinum. Hún
kenndi mér líka að vera nýtin á mat
og nauðsynjar og vera hagsýn í inn-
kaupum, hvað væri betra en annað.
Dóttir mín eins og allir búa að fyrstu
gerð og hefur án efa nýtt sér það sem
Signý kenndi henni og var skrítið að
rifja upp hversu vel hún sáði góðum
siðum og kurteisi til tátunnar minn-
ar.
Þó að hafi sambandið orðið minna
með ámnum þá fylgdumst við að og
þau stópti sem við hittumst var eins
og við hefðum spjallað saman í gær
nema krakkarnir okkar orðið full-
orðið fólk og barnabömin komin,
jafnvel þau að verða fullorðin, þó var
áhuginn alveg sá sami.
Hún var ótrúlegur vinnuþjarkur
og nákvæm í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur, okkur konunum sem
leituðum til hennar hér í gamla daga
fór strax að þykja vænt um hana,
hún var einhvern veginn þannig, svo
tilfinningarík og tók fljótt svo miklu
ástfóstri við börnin, og það kunnum
við svo sannariega að meta og þakka
fyrir.
Ég sem aldrei hafði heyrt neitt né
vissi nokkuð um seinni heimsstyrj-
öldina fékk að heyra sögur frá fyrstu
hendi hvað hún hafði upplifað og
hvað hún saknaði fjölskyldunnar
sinnar í Danmörku, allt stóldi þetta
eftir spor í sálartetri mínu sem mér
þykirvænt um.
Mig langar að kveðja vinkonu
mína og veit að ástvinir hennar sem
á undan em gengnir breiða faðminn
á móti henni og bjóða hana vel-
komna. Bömum hennar, tengda-
bömum, barnabömum og ömm ást-
vinum sendum við fjölskyldan
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
almættið að styrkja þau á þessum
erfiðu tímum.
Ásta Sigvaldadóttir.
Kveðja frá samstarfs-
mönnum í Hagkaupi
Um leið og við kveðjum Signe
(Signýju) Jónsson viljum við minnast
hennar góðsemi, ótrúlegrar atorku
og nákvæmni. Signý hóf störf á Sér-
vömlager Hagkaups 1. september
1987. Fljótlega kom í ljós þvílík ná-
kvæmnismanneskja var þar á ferð
og var hún fljótlega komin í af-
stemmingar á nótum og sjá um sam-
stópti við vömsala ásamt því að vera
svæðisstjóri afgreiðslu pantana ung-
barnadeildar á lagemum. Signý var
fyrsti starfsmaður Hagkaups sem
var útnefndur Starfsmaður mánað-
arins í fyrirtækinu.
Sem samstarfsmaður og félagi var
Signý einstök, glettin og snögg með
tilsvör en var næm á að finna ef ein-
hver vinnufélagi átti erfiða tíma og
bjóða fram hjálp sína en átti að sama
skapi erfitt með að þiggja hjálp
handa sjálfri sér því hún vildi ekkert
láta fyrir sér hafa. Það var með ólík-
indum hverju þessi smávaxna og
granna kona gat komið í verk þvi fyr-
ir utan vinnuna átti hún stóra fjöl-
skyldu sem hún bar mikla umhyggju
fyrir eins og greinilega kom fram í
umræðum í kafftímum.
Það er komið stórt skarð í um- '
ræðuhópinn á kaffistofunni sem hitt-
ist upp úr klukkan sjö á morgnana
þar sem spjallað var um daginn og
veginn fram að vinnutíma enda hafði
sá hópur haldið saman í rúm tólf ár.
Fyrir hönd samstarfsmanna fær-
um við fjölskyldu Signýjar okkar
samúðarkveðjur.
Guðmundur O., Anna Lísa
og Bjöm.
SOFFÍA
ÁSGEIRSDÓTTIR
+ Soffía Ásgeirs-
dóttir fæddist á
Akureyri 21. janúar
1949. Hún lést 13.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Akureyrar-
kirkju 24. janúar.
Mágkona okkar,
Soffía Ásgeirsdóttir,
Sossa, er látin langt
fyrir aldur fram. Við
finnum fyrir tómleika
og minningamar
hrannast upp. Rödd
hennar hljómar enn í
eyram okkar, glaðvær og hress. Það
var aldrei nein lognmolla í kringum
Sossu. Hún lét sig allt og alla varða
og var oftar en ekki hrókur alls fagn-
aðar þegar komið var saman á góð-
um stundum. Hún var ektó alltaf
sammála síðasta ræðumanni og
spunnust því oft út frá því fjömgar
umræður og Sossa lét sitt ektó eftir
liggja. Sossa fylgdist vel með öllum
systkinum sínum og Steina, en þau
áttu samtals fimmtán systkini og
hafa flest þeirra átt miklu barnaláni
að fagna. Oftar en ekki var Sossa
með þeim fyrstu á fæðingardeildina
færandi hendi, eitthvað
fallegt heimasaumað,
sængurföt með upp-
hafsstöfum og annað í
þeim dúr. Það var mikil
guðsblessun þegar
Sossa og Steini fengu
sólargeislann sinn,
hana Irisi, sem hefur
verið þeirra augasteinn
og gleðigjafi.
Við minnumst Sossu
með söknuði og virð-
ingu, því þrátt fyrir að
hún mætti meira mót-
læti í lífinu en margur
annar stóð hún ávallt
sterk uppi, uns hún varð að mæta ör-
lögum sínum.
Það er okkur huggun harmi gegn
að vita af henni í björtum hlýjum
heimkynnum hjá foreldmm og
tengdaforeldram og ektó síst hjá
litla drengnum sínum sem hún þráði
svo að eiga en missti aðeins fjögurra
daga gamlan.
Elsku Steini bróðir, Iris og Friðr-
ik, kveðjan er sár. Megi góður guð
styrkja ykkur á erfiðri stund.
Systkini Þorsteins
og fjölskyldur.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við and-
lát og útför elskulegrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
SÓLVEIGAR D. JÓHANNESDÓTTUR,
Seljahlíð,
Hjallaseli 55, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunardeildar
Seljahlíðar fyrir frábæra umönnun.
Ögmundur Guðmundsson, Kristín Guðjónsdóttir,
Þórhildur Guðmundsdóttir, Páll Franzson,
Hallberg Guðmundsson, Guðfinna Jónsdóttir,
Kristín Guðmundsdóttir, Kristján Gunnlaugsson.
*■
l