Morgunblaðið - 16.09.2000, Síða 52

MORGUNBLAÐIÐ
52 LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
GUNNAR
BIRGISSON
+ Gunnar Birgis-
son fæddist, í
Reykjavík 20. febr-
úar 1974. Hann lést á
heimili sínu 5. sept-
ember síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Bústaðakirkju 13.
september. Jarðsett
var í Hafnarfjarðar-
kirkjugarði.
Elsku Gunnar, mig
langar að kveðja þig
vinur með nokkrum
orðum. Við vorum
bestu vinir. Við kynnt-
umst þegar þú bjóst fyrir ofan mig
í blokkinni á Reynimelnum, við lék-
um okkur saman á hverjum degi og
um helgar gistum við oft saman.
Við stálumst oft inn á spilatækja-
salinn hinum megin við götuna og
spiluðum packman. Þegar ég flutti
í Frostaskjólið hélst þú áfram að
koma í heimsókn og ég til þín. Þær
eru eftirminnilegar allar sumabú-
staðarferðirnar í Þrastaskóg og
einnig þegar við fórum til Frakk-
lands, ég ellefu og þú tólf ára, þar
sem við skemmtum okkur vel sam-
' an ásamt Helga bróður mínum.
Árin liðu og smátt og smátt fjar-
lægðumst við hvor annan, það er
sárt að hugsa til þess að við eigum
ekki eftir að geta hist aftur og tal-
að saman um æskuárin og hlegið að
þeim eins og við gerðum.
í dag horfi ég á Kolbrúnu dóttur
mína og Ingunni systur þína leika
sér saman eins og við gerðum þeg-
ar við vorum litlir. Ég votta fjöl-
skyldu þinni, Salóme, Þorkeli og
Ingunni og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Þinn vinur,
Ragnar Þór.
Elsku Gunni. Við sitjum hér
saman í kvöld gamlir vinnufélagar,
minnumst þín og erum þakklát fyr-
ir að hafa fengið að kynnast þér.
Minningarnar eru svo margar og
góðar að erfítt er að koma þeim öll-
um á blað. Það fyrsta sem okkur
kemur til hugar er brosið þitt og
góða skapið.
Þú tókst öllu með jafnaðargeði
og komst öllum til þess að brosa í
kringum þig. Við
minnumst þess þegar
við fórum í fótbolta
eftir kvöldvaktir bara
af því að það var gott
veður og við nenntum
ekki heim að sofa,
Þingvallaferðarinnar,
grímuballsins þar sem
við dressuðum þig
upp, árshátíðanna,
ferðarinnar í Heið-
mörk og alls hins.
Það er alltaf sorg-
legt þegar ungt fólk
hverfur á braut og það
hefur stórt skarð verið
höggvið í hópinn.
Mig dreymdi mikinn draum: Ég stóð
með Drottni háum tindi á
og horfði yfir lífs míns leið,
Hann lét mig hvert mitt fótspor sjá.
Þau blöstu við. Þá brosti Hann:
„Mitt barn,“ Hann mælti, „sérðu þar,
ég gekk með þér og gætti þín,
í gleði og sorg ég hjá þér var.“
Þá sá ég fótspor frelsarans
svo fast við mín á langri braut.
Nú gat ég séð, hvað var mín vörn
í voða, freistni, raun og þraut.
En annað sá ég síðan brátt:
Á sumum stöðum blasti við,
að sporin voru aðeins ein.
- Gekk enginn þá við mína hlið?
Hann las minn hug. Hann leit til mín
og lét mig horfa í augu sér:
„Þá varst þú sjúkur, blessað barn,
þá bar ég þig á herðum mér.“
(Sigurbj. Ein.)
Allt þetta og meira til geymum
við og varðveitum. Það er alltaf
sárt að kveðja en eftir situr minn-
ingin um góðan og ljúfan dreng og
brosið - ómótstæðilegt brosið.
Gunni, við gleymum þér aldrei. Við
vottum fjölskyldu Gunnars og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Megi Guð styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Kær kveðja,
Ása Dagný, Ásgerður,
Ingibjörg, Guðrún F.,
Henný, Karl, Hildur
Elísabet og Árni Þór.
GUÐMUNDUR RUN-
AR BJARNLEIFSSON
+ Guðmundur
Rúnar Bjarn-
leifsson fæddist í
Reykjavík 28. maí
1945. Hann lést á
líknardeild Land-
spftalans 6. septem-
ber sfðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Bústaðakirkju
14. september.
Haustið 1983 komu
nokkrir menn saman til
að ræða möguleikana á
því, að stofna rótarý-
klúbb í Breiðholti í Reykjavík. Meðal
þeirra var Guðmundur R. Bjarnleifs-
son.
Fundarmenn komu úr ýmsum átt-
um viðskiptalífs, atvinnu og stjórn-
mála, en áttu þó það yfu-leitt sameig-
inlegt að hafa fengizt við ýmiss konar
skrifstofustörf. í því efni skar Guð-
mundur sig óneitanlega nokkuð úr,
vegna þess, að hann kom úr allt öðru
^jumhverfi en yið hinir. Hann hafði alla
tíð unnið hörðum höndum til lands og
sjávar á meðan við félagar hans höfð-
um setið við skrifborðin. En það
breytti engu um það, að við gengum
allir samhentir til verka og hleyptum
klúbbnum af stokkunum. Síðan hef-
ur fjölgað stórlega í honum, en engu
að síður var Guðmundur alltaf einn
^af máttarstólpunum, sem klúbburinn
oyggir starfsemi sína á. Hann var
maður, sem átti að baki
einkar fjölbreyttan
starfsferil og fjölþætta
lífsreynslu, glaðværð
og Ijúímennska var
ríkjandi í fari hans og
tryggð hans við grund-
vallarhugmyndir rót-
arý-hreyfingarinnar
var ótvíræð. Allt þetta
gerði það að verkum, að
Guðmundur var afar
vel látinn og dýrmætur
félagi. Þegar klúbbmál
voru til umræðu lét
hann þau gjarnan til sín
taka, flutti athyglis-
verðar tillögur og gerði skýra grein
fyrir þeim. Það kom ekki á óvart, því
að hann hafði mikla og fjölþætta fé-
lagsreynslu að baki, bæði í verka-
lýðsmálum og stjórnmálum, auk
þess, sem hann öðlaðist smám saman
mikla stjórnunar- og sérfræði-
reynslu af störfum sínum í atvinnu-
lífinu. I persónulegum samskiptum
við klúbbfélaga var hann samur og
jafn við alla og hirti ekkert um mann-
virðingar, góðu heilli. Framkoma
hans einkenndist af glaðværð og góð-
vild og Ijúfmennskan í fari hans var
áberandi einkenni. I því sambandi
varð mér oft hugsað til föður hans,
Bjarnleifs Bjarnleifssonar, blaða-
ljósmyndara (sem ég kynntist á Al-
þýðublaðinu, forðum daga), svo líkir
sem mér virtust þeir feðgar vera,
báðir öndvegismenn.
Það var á síðastliðnu ári að dótt-
ir mín fór þess á leit við mig að ég
leyfði ungum pilti sem væri að leita
sér að íverustað að dvelja hjá mér
um stuttan tíma. Féllst ég á þetta
eftir að hafa rætt við móður Gunn-
ars heitins Birgissonar. Lét hún
sig þetta varða vegna persónuleika
hans. Framkoma Gunnars ein-
kenndist af prúðmennsku og hlýju,
var falleg og eitthvað mjög sérstök.
Þessi stutta dvöl sem átti að vera
fáar vikur varð að hálfu ári.
Framkoma Gunnars við mig var
að öllu leyti til fyrirmyndar, snyrti-
mennska, hjálpsemi og tillitssemi í
allri umgengni. Við deildum hér
bæði geði sem öðru. Á þessu tíma-
bili var hann ekki í vinnu né í skóla
heldur las Biblíuna spjaldanna
milli. Hann hafði mikla þörf fyrir
að deila umræðu um trú á Jesú
Krist og gat ég stundum ljáð hon-
um eyra. Ég skynjaði fljótt, að
Gunnar var í mikilli leit að sálarró
og sjálfsleit. Ekki var hann að flýja
óreglu, því hann var reglumaður.
Hann synti, fór í gönguferðir, hjól-
aði og horfði á Omega sjónvarps-
stöðina, þannig eyddi hann tíman-
um. Hann leitaði ekki félagsskapar
annarra, var kannske einfari á
þessu tímabili, kannske í eðli sínu,
átti óhægt með að samlagast þjóð-
félaginu í heild.
Gunnar átti móður sem var
reiðubúin að vera hans styi’kur og
hjálparhönd hvenær sem væri.
Heimsótti hún hann reglulega.
Eins var fósturfaðir hans reiðu-
búinn að styrkja hana hvernær
sem væri. Þar kom, að Gunnar leit-
aði heim og tóku foreldrar hans
honum opnum örmum.
Nú fór nýtt tímabil í hönd, leitað
var sálrænnar hjálpar en í miklum
erfiðleikum átti Gunnar með sjálf-
an sig og öll ákvarðanataka var
honum erfið. Hlýtur þetta að hafa
reynt mikið á alla fjölskylduna. Og
svo kom að því, að Gunnar gat ekki
meir og nú er hann farinn á Guðs
vegum til betra lífs. Megi góður
Guð styrkja móður hans sem gaf
allt sem hún átti til að hjálpa hon-
um, eins fósturfaðir hans sem stóð
eins og klettur við hlið hennar.
Eins litlu systur Gunnars sem
hann talaði stundum um og þótti
afar vænt um.
Ég kveð þig, Gunnar minn, með
söknuði en ekki sorg, því ég veit að
þú gast ekki meir og að núna loks-
ins líður þér vel.
Helga Guðbrandsdóttir.
Við Guðmundur höfum búið með
fjölskyldum okkar í raðhúsalengju,
hlið við hlið, í 10-15 ár. Samskipti
okkar fóru þó aðallega fram í rótaiý-
klúbbnum Reykjavík-Breiðholt og í
nuddpottinum í Breiðholtslauginni!
Hann var einn af fastagestunum og
þar spjölluðum við margt um líðandi
stund, einkum um stjómmál. Guð-
mundur var mjög áhugasamur
vinstrimaður og var alla tíð virkur á
þeim vettvangi. Ég kann lítil sem
engin skil á störfum hans fyrir Al-
þýðubandalagið, en veit þó, að þar
lagði hann fram mikið starf. Þegar
R-listinn hóf starfsemi sína var hann
mjög áhugasamur fyrir gengi hans
og batt miklar vonir við Samfylking-
una, allt frá upphafi. Við Guðmundur
áttum því góða samleið í stjómmál-
unum, seinni árin, og þótti mér feng-
ur að því. Ég veitti því oft athygli hve
Guðmundur hafði gaman af að
spjalla um stjórnmál við suma
klúbbfélaga okkar, t.d. þá, sem era
frammámenn á hinum kantinum í
pólitíkinni, einkum ef hann gat skellt
á þá erfiðum spurningum! Fylgdi því
gjarnan mikið fjör, enda allt í góðu
gert.
Það er mikil eftirsjá að þeim góða
dreng, Guðmundi R. Bjarnleifssyni.
Við andlát hans er okkur, félögum í
rótarý-klúbbnum Reykjavík-Breið-
holt, efst í huga þakklæti fyrir að
hafa átt hann að vini og samferða-
manni um nær tveggja áratuga
skeið. Svo mikið er víst, að minning
hans mun lifa með okkur svo lengi
sem við endumst. Við vottum Ásu,
ekkju hans, börnum þeirra og fjöl-
skyldum einlæga samúð okkar og
biðjum þeim Guðs blessunar.
Sigurður E. Guðmundsson.
ÁGÚST
RUNÓLFSSON
+ Ágúst Runólfs-
son fæddist á
Höfn í Hornafirði 1.
mars 1929. Hann lést
4. september síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Höfn í
Hornafírði 11. sept-
ember.
Elsku afi.
Ég vona að þér líði
betur núna. Ég mun
alltaf sakna þín og mun
aldrei gleyma þér, því
lofa ég.
Þú verður alltaf í
hjarta mínu og huga mínum. Þú
varst besti afi í heimi.
Amma sagði að ég mætti eiga
Kobba, selinn þinn sem lá afturá í
bflnum þínum.
Vonandi hittir þú Pflu gömlu, þeg-
ar Guð tekur á móti þér.
Elsku afi, ég lofa að passa ömmu
fyrir þig.
Nú ætla ég að skrifa sálm fyrir
þig-
Drottinn er minn hirðir
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur
hannmighvílast.
Leiðirmigaðvötnum
þar sem ég má næðis njóta.
(23. Dav.sálmur.)
Elsku hjartans afí minn.
Innilegar þakkir fyrir allar yndis-
legu samverastundirnar okkar.
Guð geymi þig.
Sofðu rótt.
Kveðja,
þín
Nanna Þórey.
Elsku Gústi frændi.
Mig langar til að kveðja þig með
nokkrum orðum.
Það sem ég finn sterkast fyrir
núna þegar ég er nýkomin frá kistu-
lagningunni þinni er þakklæti og
söknuður. Söknuður eftir liðnum
stundum sem horfnar era í tímans
haf og þakklæti fyrir góðar minning-
ar og til þín fyrir að hafa verið hluti
af mínu lífi.
Það var dýrmætt að fá að alast
upp á Höfn í stórfjölskyldu eins og
okkar þar sem heimili og hjörtu
hverrar kjarnafjölskyldu vora okkur
krökkunum öllum opin. Heimili þitt
og Nönnu var hluti af þessu þorps-
heimili. Ég hitti þig stundum úti í
Hátúni en eins og margir pabbar í
þorpinu varstu oftast úti á sjó og eru
minningar mínar um þig sterkast
tengdar bryggjunni þegar þið pabbi
vorað að koma í land, fyrst á Akur-
eynni og síðar á Skógey. Minni mitt
nær ekki aftur til gömlu Akureyjar-
innar og þaðan af síður til annarra
báta sem þú rerir á. Það var svo
spennandi að taka á móti ykkur þeg-
ar þið komuð í land. Þú varst oft
frammá og kastaðir landfestunum
upp á bryggju.
Um leið og búið var að binda hopp-
aði ég um borð, upp í brú til pabba,
niður í messa að stela mér matarkexi
en aldrei þorði ég niður í vélarrúm
þar sem þú réðir ríkjum. Stundum
fannst mér þú vera svolítið dularfull-
ur þegar ég sá þig koma upp úr vél-
arrúminu, mér fannst þú eins og
hálfgerður galdrakarl. Þá mynd held
ég ég hafi búið mér til eftir að heyra
pabba tala um allt það sem þú gast
gert við og smíðað um
borð. Þú varst einstak-
lega hagur maður og ég
var viss um að það væri
ekki til sá hlutur sem
þú gætir ekki gert við.
Það var alltaf gott að
hitta þig, elsku Gústi,
hvort sem var í miðri
löndun eða við önnur
störf um borð. I hugan-
um sé ég þig við spilið á
Akureynni þegar verið
var að landa, þó að með
mörgu þyrfti að fylgj-
ast varst þú alltaf til-
búinn til að klappa mér
á kollinn og spjalla. Stundum leyfðir
þú mér að toga í þessar spennandi
stangir sem stýrðu spilinu. Ég held
að börnum hafi liðið vel nálægt þér af
því þú gafst okkur af tíma þínum og
virtir okkur sem einstaklinga. Ekki
skemmdu sögurnar þínar heldur fyr-
ir.
Það var einstaklega gaman að
heyra þig segja frá og mest hafði ég
gaman af að heyra þig segja frá þinni
upplifun og skynjun af sömu æsku-
uppákomunum og pabbi var búinn að
segja mér frá, því alltaf vorað þið
bræðurnir saman.
Hvort sem um óteljandi veiðiferð-
ir úti um allan fjörð var að ræða,
kríueggjaleiðangra, sleðaferðir á
sjóísunum eða hvað annað sem þið
tókuð ykkur fyrir hendur þegar þið
voruð strákar.
í mínum huga varst þú líka dýr-
mætur af því þú varst eini bróðir
hans pabba sem ég fékk tækifæri til
að kynnast, sjórinn hafði tekið alla
hina. Stundum var ég hrædd um
ykkur pabba, að sjórinn vildi fá ykk-
ur tvíburana líka. Ekki urðu það þó
örlög þín, Gústi minn, að hvíla í votri
gröf. Þú laukst löngum og giftusam-
legum sjómannsferli árið 1992. Þú
hafðir þá verið á sjó frá 14 ára aldri,
starfað sem háseti, formaður, stýri-
maður og sem vélstjóri. Nú gastu
snúið þér aftur að veiðum í firðinum.
Þar hófstu veiðiferðirnar þínar og
þangað snerir þú aftur eftir að eigin-
legri starfsævi var lokið.
Eftir nokkurra mánaða baráttu
við krabbamein verður þú nú lagður
til hinstu hvílu í kirkjugarðinum á
Höfn, nálægt minningarreitnum um
drakknaða sjómenn þar sem nöfn
bræðra þinna, bróðursonar, mágs og
vina eru rituð.
Kæri frændi, þú virtist taka fregn-
inni um sjúkdóm þinn með miklu
æðruleysi og þú hélst þínu striki á
meðan þróttur leyfði, stundaðir m.a.
silungsveiðarnar þínar í firðinum
fram undir það síðasta en sú iðja
held ég að hafi verið þér afskaplega
gefandi og nærandi. Einhvern veg-
inn finnst mér eins og þú hafir ekki
verið ósáttur við það að þinn tími var
kominn.
Kannski ertu hvfldinni feginn.
Sáttur við að hverfa aftur til ljóssins,
til þíns Guðs sem sendi þig til að lifa
þessu lífi sem nú er lokið.
Elsku Gústi, vertu velkominn í
heimahöfn.
Elsku Nanna, frændsystkini mín,
Bogga, Ásgeir, Bjai-tmar og fjöl-
skyldur.
Elskulegur pabbi minn, ég sendi
ykkur öllum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og bið Guð og hlýjar
minningar um góðan dreng að ylja
ykkur og styrkja á þessari kveðju-
stundu.
Hukla.
Formáli
minningargreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans,
systkini, maka og börn, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan út-
för hans fer fram. Ætlast er til að
þessar upplýsingar komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í greinunum
sjálfum.