Morgunblaðið - 16.09.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 2000 55
MINNINGAR c
þennan heim 5. september sl. Það
var því ekki létt yfir upphafí skóla-
ársins hjá okkur.
Viðmót Helgu var ævinlega
hressilegt og hlýtt og hún var
meiri þátttakandi í starfsemi skól-
ans en ráðningarsamningurinn
hljóðaði upp á. Hún fylgdist vel
með þroska barnanna, og sýndi
viðfangsefnum þeirra áhuga. Var
alltaf tilbúin að hrósa því sem var
vel af hendi leyst og hvetja til
góðra verka, enda sjálf vandvirk í
öllu sem hún tók sér fyrir hendur.
Gilti þá einu, hvort það var handa-
vinna hennar, sem margir þekkja,
eða brauðið og maturinn, sem hún
bar á borð. Hún var fundvís á að
gera gott úr öllu með glaðlegum
athugasemdum og hennar smitandi
hlátur var alltaf svo hressandi. Oft
var hún komin í hópinn þegar við
brugðum okkur í vettvangsferðir
um nágrennið, var þannig góður
félagi okkar allra, yngri sem eldri.
Helgu er nú sárt saknað, og
þessum fáu orðum fylgja hlýjar
kveðjur og góðar óskir til hennar
frá okkur öllum í skólanum með
þakklæti fyrir allar notalegu
stundirnar. Fjölskyldu hennar og
aðstandendum sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Einnig flyt ég hugheilar samúð-
arkveðjur frá fjölskyldu minni.
Pálína Þorsteinsdóttir.
Elsku Helga. Nú á þessum
fyrstu haustdögum hefur þú kvatt
þennan heim eftir æðrulausa bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Það er
erfitt að kveðja þig en þú hefur
skilið eftir margar góðar minning-
ar sem við sem eftir sitjum erum
þakklát fyrir.
Helga var glaðlynd kona og allt-
af stutt í hláturinn. Það var gott
og gaman að koma í heimsókn
„vestur" eins og við köllum það.
Þar voru ég, Steinþór og Halla
alltaf velkomin og iðulega hægt að
leita til þeirrar fjölskyldu ef svo
bar undir. Stundum fengum við
heitar pönnukökur eða nýbakað
brauð en allra best var að fá nýjar
flatkökur, en þær kunni hún að
gera best af öllum.
Helga tók sér margt fyrir hend-
ur um ævina auk þess að sjá um
stóra fjölskyldu. Hún vandaði allt-
af til verka og það var gaman að
taka upp kartöflur með henni,
Rúnari og fjölskyldu. Það var líka
gott að vita af henni í skólanum
þegar hún sá um mötuneytið þar.
Mér er einnig minnisstætt að fá að
fara með Helgu að gefa hænunum
og ná í egg. Hún fór með okkur í
berjamó og kom í fjárhúsin á vorin
þar sem við sýndum henni lömbin.
Hún hafði alltaf áhuga á öllu í
kringum sig, það var svo gaman að
tala við hana og segja henni frá þvi
sem við systkinin vorum að gera
því hún var alltaf jafn áhugasöm.
Helga var mikill listamaður.
Hvers konar handavinna lék í
höndunum á henni og var eitt
hennar mesta áhugamál. Þau eru
ófá listaverkin sem liggja eftir
hana og margir hafa fengið að
njóta þeirra og þar á meðal við
systkinin. Hún var líka góður ljós-
myndari enda hafði hún gott auga
fyrir umhverfi sínu en fallegust
þótti henni Öræfasveit. Þar vildi
hún alltaf helst vera og þar átti
hún margar hamingjustundir.
Það var mér mikils virði að
Helga gat komið í útskriftarveisl-
una hjá mér í vor. Hún var svo full
af lífsgleði þrátt fyrir veikindin.
Við systkinin munum alltaf sakna
hennar sem þurfi að hverfa svo
fljótt frá okkur.
Þau eru erfið þessi síðustu spor
með þér fyrir alla þá er þig þekktu
en sérlega þó Rúnar og börn ykk-
ar. Elsku Rúnar, Magga, Kiddi,
Tóta, Birna, Hulda og fjölskyldur,
megi guð vera með ykkur og
styrkja ykkur í sorginni.
Ég trúði ekki læknum er ljóðið hann
söng
um litfögru blómin í klettanna þröng,
en nú hef ég séð þau og sannleikann
veit
að svona er fagurt í Öræfasveit.
(Aðalsteinn Aðalsteinsson.)
Hrefna Arnardóttir.
+ Ólafur Þór-
mundsson var
fæddur í Langholti í
Bæjarsveit 20. ágóst
1917. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Akra-
nesi 10. septenber
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Þórmundur Vigfús-
son og Ólöf Guð-
brandsdóttir í Lang-
holti og síðar í Bæ í
Bæjarsveit. Hann var
bóndi í Bæ frá 1946
til dánardags.
Hinn 28. júlí 1946
kvæntist Ólafur eftirlifandi konu
sinni, Auði Þorbjarnardóttur.
Foreldrar hennar voru Þorbjörn
Jóhannesson og Ingibjörg Magn-
úsdóttir, hjón í Bakkakoti í
Skorradal og víðar. Börn þeirra:
Þegar komið er að því að kveðja
hann Óla minnist ég þess þegar ég
kom fyrst að Bæ fyrir rúmum 30 ár-
um. Eg hafði fengið að fara heim
með vinkonu minni úr skólanum,
mátti gista og koma með skólabíln-
um aftur næsta dag til baka. Ég
hafði aldrei séð fólkið hennar en
vissi að þau áttu heima í gömlu húsi
rétt við kirkjuna og kirkjugarðinn,
sem gerði þetta ennþá ævintýra-
legra fyrir 12 ára krakka sem lítið
hafði farið að heiman. Ég var dálítið
kvíðin. Það var auðvitað óþarfi að
kvíða því að hitta þau Auði og Óla
enda hvarf sú tilfinning fljótt. Mér
var eins og æ síðan vel tekið í Bæ.
Nú tíðkast varla að fólk fari er-
indisleysu í heimsókn á bæi.
Ég hef stundum átt erindi í
næsta nágrenni við Bæ og það hef-
ur sem betur fer orðið til þess að ég
+ Egill Reynir fæddist í Breið-
dal hinn 7. júlí 1952. Hann lést
á sjúkrahúsinu á Norðfirði hinn
7. september síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Elís Geir Guðna-
son, f. 16.6. 1916, d. 22.4. 1994 og
Valborg Guðmundsdóttir, f. 1.5.
1918, d. 2.4. 1993, bændur á
Randversstöðum í Breiðdal.
Systkini Egils eru Guðný Sigríð-
ur, f. 18.8. 1940, d. 12.12. 1994;
Ragnar, f. 31.10. 1941; Elín Þór-
dís, f. 20.5. 1943; Guðmundur, f.
22.10. 1944; Hulda Sigrún, f. 25.2.
1948; Jón Árni, f. 8.4.1950; Magn-
ús Hafsteinn, f. 31.1. 1954, og
Randver Ásgeir, f. Í6.9.1956.
Útför Egils fer fram frá
Heydalakirkju í Breiðdal í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Enginn veit, hvað undir
annars stakk býr.
(Jón Magnússon.)
Mér flugu þessar ljóðlínur í hug
þegar sú fregn barst, að fyrrver-
andi nemandi minn, Egill frá
Randversstöðum, væri látinn.
Andlát hans bar brátt og óvænt
að. Þótt hann tveim dögum áður
hafði verið fluttur með sjúkrabíl á
Norðfjarðarspítala datt engum í
hug að sú yrði hans síðasta ferð í
þessu lífi.
Egill gekk sinn veg, hægur og
hljóðlátur, tróð engum um tær en
tók vel undir ef á hann var yrt.
Hann verslaði um árabil við kon-
una mína. Og væru þau ein í búð-
inni spjölluðu þau saman. Hann
trúði henni fyrir ýmsu, sagði henni
það sem hann sá og heyrði í hver-
deginum og hvað hann var að
bauka heima hjá sér eða þá hugð-
ist gera. Stundum kom hann því
þannig fyrir að hann beið eftir að
aðrir viðskiptavinir lykju sínum
innkaupum til að geta spjallað við
Jóhönnu í einrúmi. Þau voru á
vissan máta vinir og hún mun
1) Ólöf, f. 13. maí
1947, d. 1. ágúst
1982, gift Sveinbimi
Blöndal. Börn þeirra
eru Þórarinn, Þor-
valdur og Þór-
mundur. Sonur Ólaf-
ar er Ólafur
Jóhannes Þormóðs-
son. 2) Drengur, f.
12. ágúst 1948, d.
sama dag. 3) Þórir, f.
24. mars 1950, unn-
usta Hanna Kristín
Þorgrímsdóttir. 4)
Guðrún, f. 13. febr-
úar 1957, sambýlis-
maður Haraldur Freyr Helgason.
Böm þeirra eru Ólafur Helgi og
Eyrún Eva.
Útför Ólafs fer fram frá Bæjar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
hef litið inn í kaffi og spjall til Auðar
og Óla. Af þeim fundum fór ég alltaf
ríkari. Óli kunni margar sögur af
fólki og atburðum og kunni vel að
segja frá og átti gott með að sjá
broslegu hliðarnar á hlutunum.
Einu sinni sat ég yfir kaffibolla í
Bæjareldhúsinu þegar Óli sagðist
alltaf hafa ætlað að sýna mér svolít-
ið. Hann brá sér innfyrir og kom til
baka með mayonnaisedós, hristi
hana og sýndi mér einhverja málm-
hluti sem ég kunni ekki skil á og
sagði brosandi að þetta væri „dótið
sitt“. „Þeir voru að naglhreinsa mig
læknarnir," bætti hann við. Hann
hafði brotnað illa og þurfti að negla
brotið saman. Þegar svo að því kom
að taka þurfti „dótið“ eins og hann
kallaði það, fékk hann að eiga það.
Hann veiktist aðfaranótt ferm-
ingardags dótturdóttur sinnar sl.
sakna þessa dula og fáskipta
manns. En Egill var traustur í fá-
læti sínu og vildi launa þeim er
viku vinsamlega að honum. Slíkt
fólk hefur gott hjartalag. Þess
vegna sló hann með mótororfi
grasið er ótæpilega spratt baka til
á lóð Jönnubúðar. Hugur hans var
einlægur og barnslegur í senn en
athugull jafnframt. í hinni andlegu
leiðabók kristinna manna stendur:
„...yfir litlu varstu trúr, yfir mikið
mun ég setja þig.“ (Matt. 25.21).
Ef sú kennisetning á ekki við Egil
Egilsson á hún óvíða skírskotun.
Egill Reynir Elisson fæddist og
ólst upp á Randversstöðum í
Breiðdal. Vann þar fyrst að búi
foreldra sinna. Hann fluttist síðan
út á Breiðdalsvík og starfaði alla
tíð í Breiðdalshreppi, mest í frysti-
húsinu, sláturhúsinu og á vegum
sveitarfélagsins. Hann kunni lang-
best við útivinnuna, svo sem smíð-
ar og viðgerðir ýmiss konar. Lét
það mun betur en fiskvinnan innan
dyra og fór ekki dult með. En
þrátt fyrir það leysti hann verk sín
vel af hendi.
Egill kvæntist ekki. Hann
keypti einingahús og reisti það í
þorpinu á Breiðdalsvík við Sól-
heima 12. Bjó hann þar uns kallið
kom.
Egill Reynir Elisson er genginn.
Samferðamaður skyndilega horf-
inn yfir móðuna miklu. Vér sem
eftir stöndum söknum hans og
finnum nú að hann var býsna stór í
tilveru okkar, stærri en vér hugð-
um. Orð segja lítið. Lífið streymir
fram, kynslóð af kynslóð. „Eitt
sinn skal hver deyja,“ víst er um
það - en mishraður straumur
stundaglassins-
Far vel, Egill Reynir Elisson og
þökk fyrir samfylgdina og fals-
lausa tryggð þína. Vandamönnum
vottum við samúð.
Jóhanna og Guðjón
í Mánabergi.
vor. Sagðist hafa ætlað að hrista
þessa lumbru af sér því hann ætlaði
endilega að vera heima þennan dag.
Það tókst ekki og hann eyddi sumr-
inu að fáum dögum frátöldum á
sjúkrahúsi.
Óli minn, ég vildi bara þakka þér
fyrir kaffið og spjallið, sæll að sinni.
Elsku Auður, Þórir, Hanna,
Gunna, Halli og barnabörnin öll.
Gott styrki ykkur, innilegar sam-
úðarkveðjur.
Kolbrún Sveinsdóttir.
í fyrstu hélu haustsins á kyrrum
morgni sunnudagsins 10. septem-
ber kvaddi Ólafur Þórmundsson,
kirkjubóndi í Bæ, þessa hérvist, síð-
astur sinna mörgu systkina.
Það munu vera ein tíu ár síðan
hann stóð í vetrarbyrjun á tröppun-
um hjá mér hér í Reykjavík og
beiddist gistingar. Hann hafði tekið
upp þann sið að heimsækja ættingja
og vini á höfuðborgarsvæðinu í
einni stórreisu. Þeim góða sið hélt
hann áfram svotil á hverju hausti
eftir það. Hann var svo sannarlega
aufúsugestur. Ég gerði mér grein
fyrir að slíkar heimsóknir eru orðn-
ar fátíðar í Reykjavík nú á dögum.
í þessum heimsóknum bar margt
á góma, enda var sagnameistari á
ferð með full tök á þeirri fornu
grein. Sagði hann okkur hér á heim-
ilinu hinar ótrúlegustu sögur, bæði
frá fyrri tíð og nýrri, og fór þess á
milli með vísur og kvæði. í þessum
frásögnum kom glöggt í ljós hve vel
hann unni Bæjarkirkju og starfi
sínu í þágu kirkjunnar. Þannig
stundir fljúga hratt og gleymast
ekki því að í söguefnunum og frá-
sagnargleðinni upphófst tíminn.
Olafur var fíngerður maður,
fremur grannvaxinn í meðallagi á
vöxt. Hann var réttsýnn og skorin-
orður og hafði kjark til að segja álit
sitt á mönnum og málefnum hver
sem í hlut átti. Óll breytni hans
sýndi að hann var vandaður maður.
Egill móðurbróðir minn er dá-
inn. Það er alltaf sárt að standa
frammi fyrir svona löguðu og að
þessu var enginn aðdragandi. Ég
vissi og sá að þú varst veikur en
þetta hvarflaði ekki að mér. Allt
frá því að ég man fyrst eftir mér
hefur þú verið einn af þessum
föstu punktum í tilverunni. Alveg
þar til ég var orðin unglingur áttir
þú heima á Randversstöðum hjá
ömmu og afa og síðar með Gumma
frænda. Minningar mínar tengjast
því flestar sveitinni því ég hitti þig
oft hjá Randveri og Fríðu á Rand-
versstöðum eftir að þú fluttir út í
þorp. Breiðdalurinn var þinn dalur
og þar áttir þú alltaf heima.
í mínum augum hefur þú alltaf
verið svo rólegur, barngóður og
aldrei verið neitt að trana þér
fram, alltaf eins. Þú varst alltaf
góður við okkur og aldrei fundum
við að við værum fyrir þér, öðru-
vísi man ég þig ekki. Eftir að
börnin okkar fæddust sóttir þú í
þau, að spjalla við þau og leika.
Það kom ósjaldan fyrir að þegar
farið var að líta eftir krökkunum
voru þau með þér. Þér leið vel inn-
an um þau. Minningarnar um þig
tengjast sveitinni og lífinu þar.
Þangað komum við svo oft sem
börn. Einu sinni þegar ég var lítil
bjargaðir þú mér, það var kálfur
að elta mig og ég var rosalega
hrædd en þú stóðst hinum megin
við girðinguna og bjargaðir mér.
Aðrar minningar tengjast hey-
skap, smalamennsku og réttum,
sauðburði eða dráttarvélinni. Þar
var gaman að vera með.
Herbergið þitt munum við syst-
ur vel, þar fengum við að vera í ró
og næði að hlusta á plöturnar þín-
ar og leika okkur. Þar áttir þú
stóra krukku fulla af smápening-
um og við vorum vissar um að þú
værir ríkasti maður sem við þekkt-
um. Svona gæti ég haldið lengi
áfram. Fyrir tveimur árum gekk
ég með þér upp á Böðvarshjalla og
inn að Merkigili, við vorum að
smala með Randveri og fleirum.
Þar spjölluðum við saman og í
ferðinni fann ég stein sem þú sást
um að koma heim fyrir mig og
Ég kveð með virðingu og þakklæti
kirkjubóndann í Bæ og votta Auði,
bömum þeirra og öðrum aðstand-
endum samúð mína.
Guðrún Kristjónsdóttir. r
Þegar lagt er í ferðalag velur fólk
sér gjarnan bjartan og fallegan dag.
Það gerði líka Óli í Bæ þegar hann
lagði af stað í sína hinstu ferð. Ég
trúi að það hafi verið fallegt í sveit-
inni okkar. Blundsvatn spegilslétt,
laufið og grasið aðeins tekið að
breyta um lit og allur fjallahringur-
inn heiður og tær. Það er vel við
hæfi að kveðja á svo fallegum
haustdegi.
Ég var ekki gömul þegar ég fór
að venja komur mínar í Bæ, fyrst í
gamla húsið sem mér fannst helst
líkjast kastala úr ævintýri með öll-
um sínum krókum og kimum og
brakandi stigum. Þar var gott að
setjast í eldhúskrókinn og fá mjólk
og kökur og ef maður var heppinn
töfraði Auður fram kirkjukökurnar
sem ég kallaði, en það voru spesíur
með skrautsykri, sem mér fannst
hvergi vera fallegri eða betri.
Eftir að ég flutti burt var sjálf-
sagt að skreppa í heimsókn í Bæ og
fannst mér sem ég væri ekki alveg
komin heim fyrr en ég væri búin að
hitta Óla og Auði sem tóku á móti
mér með hlýju faðmlagi. Óli sat við
borðsendann í hlutverki húsbónd-
ans og sögumannsins. Einkenni ÓI^.
voru jú sögurnar hans af mönnum
og málefnum, stundum kannski stíl-
færðar en ekki meiðandi fyrir nokk-
um mann.
Þerraðu kinnar þess er grætur,
þvoðu kaun hins særða manns,
sendu inn í sérhvert hjarta
sólargeisla kærleikans.
Ég minnist Óla með virðingu og
þökk fyrir vináttu hans.
Auði og fjölskyldu sendi ég kær-
leikskveðju.
Sólveig frá Hellum.
hann á ég enn.
Kæri vinur, nú ert þú farinn og
það er sárt fyrir okkur hin. Ég er
svo fegin að ég fékk tækifæri til að
hitta þig síðustu dagana og sýna
þér börnin mín, Steinar Berg og
Særúnu Birtu, því ég veit að það
gaf þér mikið að hitta okkur.
Vertu sæll kæri vinur.
Svala.
Það var erfið stund á föstudags-
morgni þegar fregnin barst um lát
Egils frænda eins og við krakþg
arnir kölluðum hann alltaf. Háriri
hafði verið hálflasinn í allt sumar
en ekki gerði ég mér grein fyrir
því hversu alvarleg þau veikindi
hans áttu eftir að verða. Egill var
dulur maður og ekki vanur að bera
sorgir sínar á torg. Hann var ekki
margmáll nema í góðra vina hópi
og þess vegna fannst fólki oft erf-
itt að átta sig á því hvað hann var
að hugsa. Hann var alæta á tónlist
og ég naut gós af því þegar ég var
að alast up og fékk að vera í sveit-
inni hjá afa og ömmu.
Egill hafði yndi af bömum og
hann var alltaf boðinn og búinn að
rétta þeim hjálparhönd og leika
við þau. Þegar sálmurinn J|g
kveiki á kertum mínum, var valinh
til að nota við jarðaförina varð
mömmu að orði að hann hefði ör-
ugglega burgðist við barninu á
sama hátt og Davíð þegar hann
samdi þennan sálm. Egill var
tryggur sínum nánustu og gerði
sér far um að heimsækja þá, helst
á hverju sumri. Þá dvaldi hann
gjarnan hjá systkinum sínum i
nokkra daga. Hann kom aldrei til
Akureyrar öðravísi en að skreppa
og hitta yngra frændfólkið sitt.
Það er með söknuði í hjarta sem
ég kveð frænda minn en ég veit
hann hlýtur góða vist þar sem
hann dvelur nú.
Bregða (jórna á lífstins strönd
ljóssins gjafir bestar.
Sömu blómum sama hönd
sálir á grafir flestar.
(Káinn)
Kristín Kolbeinsdóttir. A
ÓLAFUR
ÞÓRMUNDSSON
EGILL REYNIR
ELÍSSON