Morgunblaðið - 19.09.2000, Qupperneq 52

52 ÞRIÐJUDAGUR 19. SEPTEMBER 2000
...... .....................
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
■""Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og systir,
INGIBJÖRG HJARTARDÓTTIR,
Blesugróf 6,
Reykjavík,
lést á Borgarspítalanum að morgni sunnu-
dags 17. september.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 22. september kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent
á MS-félagið.
Björn Jóhannsson,
Anna Hjördís, Kyle Kledis,
j Ingunn Hafdís, Kári H. Einarsson,
Birna Dís, Steingrímur Ó. Einarsson,
Ingi Bjöm, Ari Bragi og Einar Húnfjörð,
Unnur Hjartardóttir, Steindór Hjörleifsson,
Hjörtur Örn Hjartarson, Hrefna Hrólfsdóttir.
+
Móðir okkar,
HÓLMFRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
Ölduslóð 3,
Hafnarfirði,
lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, laugardaginn
16. september.
f Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd vandamanna,
Guðrún Þóroddsdóttir,
Þorbjörg Þóroddsdóttir.
t
Kæri sonur minn og bróðir okkar,
REGINN ÖRN HARÐARSON,
k Hólabekku,
Hornafirði,
er látinn. Jarðarförin hefur farið fram.
Innilegar þakkir til allra fyrir veittan stuðning.
Guð blessi ykkur öll.
Birna Ágústsdóttir Krebs,
Hörður Ágúst Harðarson,
Inga Rún Harðardóttir.
+
Ástkær sonur minn,
JÓHANN HEIÐAR ÁRSÆLSSON,
i > Austurbraut 4,
Höfn, Hornafirði,
lést á heimili sínu sunnudaginn 17. september.
Útförin auglýst síðar.
Jónína Jónsdóttir Brunnan.
+
Eiginkona mín, móðir okkar og systir,
HALLDÓRA JÓHANNESDÓTTIR,
Stúfholti,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 20.september kl. 10.30.
Jarðsett verður í Hagakirkjugarði í Holtum
sama dag.
Kjartan Ólafsson og fjölskylda,
Sturlaugur Jóhannesson.
+
Ástkær eiginkona mín,
SELMA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hafnagötu 30,
Höfnum,
lést á heimili sínu laugardaginn 16. septem-
ber.
Jarðarför auglýst síðar.
Fyrir hönd vandamanna,

Þóroddur Vilhjálmsson.
DAGBJÖRT
STEFÁNSDÓTTIR
+ Dagbjört Stef-
ánsdóttir fæddist
í Hvammi í Hjaltadal
29. maí 1910. Hún
lést 17. júní síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Sauðárkrókskirkju
23. júní. Jarðsett var
á Hólum í Hjaltadal.
Dagbjört Stefáns-
dóttir fæddist að
Hvammi í Hjaltadal í
Skagafjarðarsýslu
hinn 29. maí 1910.
Hún var miðjubarn
hjónanna í Hvammi, þeirra Soffíu
Jónsdóttur, ættaðri frá Róðhóli í
Fljótum, og Stefáns Sigurgeirsson-
ar er var eyfirskrar ættar. Onnur
börn þeirra hjóna voru Jósef tré-
smíðameistari á Sauðárkróki, f.
1905, dáinn í maí sl. og Unnur fv.
húsmóðir og vitavörður á Reyðará í
Siglunesi, f. 1912. Unnur dvelur á
heimili aldraðra á Siglufirði. Aður
átti Soffía dótturina Kristjönu,
húsmóður á Skagaströnd og síðar á
Sauðárkróki, sem látin er fyrir all-
mörgum árum.
Dagbjört stundaði nám í Hóla-
skóla og lærði síðan kjólasaum í
Reykjavík.
Dagbjört giftist 1935 Páli Þor-
grímssyni búfræðingi frá Hofs-
staðaseli í Viðvíkursveit, f. 1895, d.
1969. Allan sinn búskap bjuggu þau
Dagbjört og Páll í Hvammi eða þar
til Páll lést. í nokkur ár eftir andlát
Páls bjó Dagbjört í Hvammi, en
fluttist þá til Sauðárkróks og bjó
þar síðan.
Dagbjört og Páll eignuðust ekki
börn, en kjörsonur þeirra er Sig-
urður búsettur í Reykjavík og fóst-
urdóttir þeirra er undirrituð búsett
á Akureyri.
Hún reyndi að vera móðir mín.
Hún reyndi að koma mér til manns
og hafí það ekki tekist sem skyldi
er sannarlega við aðra að sakast.
Ég man það svo vel. Það var sól
og vor í Vesturbænum morguninn
þann. Öll börnin á barnaheimilinu
fengu að fara út í sólskinið nema
ég. Mér var sagt að bíða innan
dyra með forstöðukonunni því
bráðum kæmi konan sem ætlaði að
verða mamma mín.
Konan kom og nú varð ekki aftur
snúið.
Ótalandi á viðurkennda íslenska
tungu og ómeðvituð
um muninn á kind og
kú var ég fjögurra ára
gömul „drossíuð“
norður í Skagafjörð
með Gísla á Sleitu-
stöðum, verðandi móð-
ur og einni konu til.
„Þú sast þarna í aft-
ursætinu og það draup
ekki af þér,“ sagði
fóstra mín síðar. „Ég
skynjaði strax að það
gæti tekið langan tíma
að ná til þín, því þú
fékkst ekki til að segja
orð á leiðinni og vildir
ekkert þiggja af samferðafólkinu,“
bætti hún við. Já, það tók okkur
fósturmæðgurnar langan tíma að
kynnast og þau kynni voru ekki
átakalaus.
Við höfðum ólíkt skapferli og
ólíkar áherslur lengi vel og skildum
ekki alltaf hvor aðra.
Engum í heimi hér á ég þó eins
mikið að þakka og þessari skag-
firsku konu, sem valdi sér það hlut-
skipti að ala önn fyrir annarra
börnum og elska þau skilyrðislaust.
Páll fóstri minn var mér einnig
kær, en hann andaðist meðan ég
var enn ung stúlka. I hálfa öld var
Dagbjört fóstra mín einskonar
haldreipi í mínu lífi. Haldreipi, sem
ég gat gripið til og ég vissi að
aldrei sleppti. Fór ég þó oft vill
vegar.
Heimili fósturforeldra minna í
Hvammi var mikið regluheimili þar
sem hver hlutur úti sem inni átti
sinn stað og engan annan. Reglur
heimilisins voru skýrar.
Það átti að fara vel með. Vanda
verk sín stór og smá. Vera sjálf-
stæður og segja satt. Þá var okkur
börnunum (mér og Sigga) kennt að
á eftir guði væru bændur bestir.
Síðan hef ég gagnrýnislaust alltaf
haldið með bændum.
Búið í Hvammi var ekki stórt,
ekki einu sinni á þess tíma mæli-
kvarða. En það skilaði góðum arði
og var persónulegt. Það þótti allt
að því eins mikilvægt að börnin
þekktu kindurnar með nöfnum og
kynnu skil á nánustu ættingjum
þeirra eins og að þekkja stafina.
Og ekki máttum við (sumarbarnið
Maja Eyþórs meðtaliðj blóta belj-
unum frekar en Alfgrímur í
Brekkukoti. Nei, þær voru blessað-
ar þótt þær stælu rófum úr kál-
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN KRISTJÁNSSON,
Holtastíg 8,
Bolungarvík
andaðist á heimili sínu laugardaginn 16. sept-
ember.
Evlalía Sigurgeirsdóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og systir,
SIGRÍÐUR ÁGÚSTSDÓTTIR
frá Baldurshaga,
Vestmannaeyjum,
Hjálmholti 3,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn
17. september.
Jarðaförin auglýst síðar.
Ólöf Erla Óladóttir, Ari Bergmann Einarsson,
Sigrún Fríða Óladóttir, Ævar Guðmundsson,
Einar Baldvin Arason, Sigríður Sunna Aradóttir,
Óli Vernharður Ævarsson, Þórunn Ævarsdóttir,
Guðrún Ágústsdóttir, Lóa Ágústsdóttir.
garðinum og ætu skálmarnar af
svörtu rokkbuxunum mínum af
snúrunni. Síðan þá hef ég ekki
rokkað.
Fóstra mín var fríðleikskona og
talsvert kvenleg. Hún var gáfum
gædd til munns og sérstaklega til
handa. Handbragð hennar var und-
antekningalaust óaðfinnanlegt. Það
var snilld. Þessi gáfa er tvímæla-
laust í „genunum“ því Jósef og
Unnur systkini hennar höfðu einn-
ig þessa verksnilld.
Ég hinsvegar hef lítið af henni
þrátt fyrir að hafa fórnað einhverj-
um lítrum af svita og tárum við að
nema fræðin við fótskör fóstru
minnar.
Það er sennilega rétt að aðeins
einum fjórða begði til fósturs.
Þegar ég hugsa til íslensku alda-
mótabarnanna eins og fóstru minn-
ar sem náðu því að lifa næstum
heila öld, þá undrast ég hvernig
þau komust óbrengluð í gegnum
þjóðlífsbyltingu 20. aldarinnar. Þau
upplifðu ekki aðeins ótrúlega
tæknivæðingu sem gerði erfið störf
til sjávar og sveita næstum auðveld
og margfaldaði afköst. Þau tóku
einnig þátt í og fylgdust með breyt-
ingum á sviðum samgangna og
fjarskipta svo eitthvað sé nefnt,
sem engan óraði fyrir. Borgar-
astéttin sem enn var ung í upphafi
aldarinnar óx ört á kostnað bænda-
stéttarinnar með tilheyrandi
búferlaflutningum úr sveit í bæ.
Áður óþekktum lífsstfl, tækifærum
og peningamyndun. Þessi kynslóð
lifði sannarlega tímana tvenna.
Hin margþætta tæknibylting og
búferlaflutningar skiptu þó ekki
sköpum fyrir geðheilsu gamla
fólksins. Ef það hreifst ekki af nýj-
ungunum þá reyndi það flest að að-
lagast þeim í trausti þess að þær
væru í þágu lands og þjóðar. Það
var hinsvegar breyting á þjóðarsál-
inni sem hélt vöku fyrir gamla fólk-
inu. Gömlu gildin eins og sparnað-
ur, hófsemi og tillitssemi við
náungann, sem aldamótabarninu
var kennt að væru leiðin til lífsins,
voru ekki lengur í heiðri höfð. Það
var jú stöku sinnum minnst á þau í
ávörpum á hátíðarstundum. Þetta
breytta gildismat átti fóstra mín
erfitt með að skilja og hún neitaði
að samþykkja að það væri í lagi að
eyða um efni fram og svíkja gefin
loforð.
Ég held að siðferðis- og vitrænn
þroski gamals fólks sé stórlega
vanmetinn.
Römm er sú taug er rekka dreg-
ur föðurtúna til, segir gamalt mál-
tæki.
Einhvernveginn hefur það verið
svo að Hjaltadalurinn hefur alltaf,
þó svo að fóstra mín flytti á Sauð-
árkrók, haft sérstaka meiningu fyr-
ir mig. Við fóstra spjölluðum oft
um árin í Hvammi. Fyrrum ná-
granna þar og aðra dalsbúa. Heim-
sóttum æskustöðvarnar minnst
tvisvar á ári og litum við hjá Hall-
grími frænda okkar og Svövu á
Kjarvalsstöðum. Þau Kjarvals-
staðahjón eru nú ein eftir af gömlu
ábúendunum í dalnum. Ég vona að
þau búi áfram enn um sinn. En sú
ramma taug er dró mig til föður-
túnanna er ekki söm og áður.
Brottfluttum dalsbúum sem ég
kynntist sem barn bið ég blessun-
ar, lífs og liðnum. Það bjó gott fólk
í Hjaltadal.
Éftir að fóstra mín flutti til
Sauðárkróks þá naut hún þess að
eiga Jósef bróður sinn að og hans
fjölskyldu. Þau studdu hana með
margvíslegum hætti svo og vinkon-
ur hennar sem þar bjuggu. Síðustu
misserin dvaldi fóstra mín á
Sjúkrahúsi Sauðárkróks. Þar naut
hún góðrar aðhlynningar starfs-
manna. Öllu þessu fólki er ég inni-
lega þakklát.
Hún var amma af guðs náð.
Barnabörnin elskuðu hana og hug-
ur hennar snerist sífellt um þau.
Hvernig hún gæti orðið þeim best
að liði. Barnabörnin munu ávallt
minnast hennar þegar góðrar konu
er getið.
Ég þakka Dagbjörtu fóstru
minni samfylgdina og fyrir það að
hafa verið til. Hennar líf var mitt
lán.
Kolbrún Guðveigsdúttir
frá Hvammi.