Morgunblaðið - 14.12.2000, Page 50

50 FIMMTUDAGUR 14. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Síðasta
orðið?
Frœðimaður einn sagði að svartir
Bandaríkjamenn vœru almennt
þeirrar hyggju að repúblikanar væru
að stela sigrinum og líkti ástandinu
við tifandi atómsprengju.
Þótt A1 Gore gæti haldið
áfram að áfrýja til ei-
lífðamóns er Ijóst að
honum myndi aldrei
takast að knýja fram
sigur í fenjunum í Flórída. Þótt í
raun sé ljóst að hann hafi fengið
fleiri atkvæði hvort sem litið er til
Bandaríkjanna allra eða aðeins til
Flórída er útilokað að hann fái
inni í Hvíta húsinu næsta kjör-
tímabil þótt hann þræddi öll elli-
heimili ríkisins.
Gore fékk um 300 þúsund fleiri
atkvæði en George Bush á lands-
vísu í kosningunum. Samkvæmt
síðustu tölum frá Flórída hefur
Bush hins vegar eitthvað á milli
150 og 190 atkvæða forskot. Gore
vantar aðeins þrjá kjörmenn til að
verða forseti. Það munaði aðeins
einu atkvæði í niðurstöðu Hæsta-
réttar Banda-
VIÐHORF
Eftir Karl
Blöndal
ríkjanna að
úrskurðurinn
félliGoreívil.
Það er alltaf
auðvelt að vera vitur eftir á en það
er freistandi að halda því fram að
Gore hafi kastað frá sér sigrinum í
kosningabaráttunni. Hefði hann
leyft Bill Clinton að tala máli sínu
í Arkansas og verið aðeins dug-
legri sjálfur í Tennessee, heima-
ríki sínu, væru þær æfingar, sem
um þessar mundir standa yfir í
bandarískum réttarsölum, óþarf-
ar. En eins og Maureen Dowd,
dálkahöfundur The New York
Times, orðaði það tókst Gore að
finna um milljón undarlegar að-
ferðir til að tapa.
Á kosningakvöldið 8. nóvember
var Gore í upphafi lýstur sig-
urvegari í Flórída og töldu stuðn-
ingsmenn hans um tíma að hann
hefði haft betur í kosningunum.
Síðan komust sjónvarpsstöðv-
amar að því að of mjóu munaði til
að hægt væri að segja til um það
fyrir víst hvor hefði unnið. Næst
var Bush lýstur sigurvegari en um
það leyti sem Gore hugðist stíga
fram og játa sig sigraðan var hann
upplýstur um að aðeins munaði
nokkur hundruð atkvæðum í Flór-
ída þannig að endurtalning færi
sjálfkrafa íram.
Síðan hafa lögfræðingar og
dómstólar haft nóg fyrir stafni.
Um leið hefur ýmislegt komið
fram um kosningafyrirkomulagið í
Flórída sem hefur gert Banda-
rílgamenn að aðhlátursefni út-
lendinga og taka það margir nærri
sér. Einn fagnaði því þó að á með-
an Rússar næðu í skriðdrekana
þegar úrslit kosninga væru tvísýn
og á Haiti væru sveðjumar dregn-
ar fram létu Bandaríkjamenn sér
nægja að kalla til lögfræðingana.
Mismunandi talningaraðferðir
era viðhafðar í Flórída. Mun ná-
kvæmari aðferðir virðast hafa ver-
ið notaðar þar sem Bush naut
meiri stuðnings en Gore. Þar er
talið með tölvu og komu aðeins
0,3% atkvæða þannig út úr taln-
ingu að ekki hefði verið tekin af-
staða í forsetakosningunum. Þetta
átti hins vegar við um 1,6% at-
kvæða þar sem atkvæðaseðlar
vora gataðir og notaðar 40 ára
gamlar „Votomatic" vélar til að
telja. Þar sem þessi aðferð var
notuð býr rúmur meirihluti
svartra í Flórída en rúmlega 90%
þeirra studdu Gore. Að auki lenti
fólk í ýmsum öðram hremmingum
þegar það hugðist kjósa. Sums
staðar var til dæmis hægt að nota
tölvu til að fletta upp í gagna-
banka þegar kjósandi var ekki á
listum starfsmanna á kjörstað og
þar var strax hægt að leiðrétta
mistök. Annars staðar vora engar
tölvur og þurfti að nota símann og
þar var oftar en ekki á tali þegar
átti að staðfesta að kjósandi væri
skráður, oft svo klukkutímum
skipti og urðu margir frá að
hverfa. Þá hafa margir reiðst yfir
því að átta þúsund kjósendur vora
fyrir slysni strikaðir út af kjör-
skrám fyrir að vera á sakaskrá. í
Ijós kom að afbrot þeirra áttu ekki
að leiða til þess að þeir yrðu svipt-
ir atkvæðarétti.
Leidd hafa verið rök að því að
þessir þættir þýði í raun að kjós-
endum hafi verið mismunað eftir
kynþætti og í gær gekk blökku-
mannaleiðtoginn Jesse Jackson
svo langt að segja að úrskurður
Hæstaréttar bæri kynþáttamis-
rétti vitni. Fræðimaður einn sagði
í samtali við fréttastofuna AFP að
svartir Bandaríkjamenn væra al-
mennt þeirrar hyggju að repúblik-
anar væra að stela sigrinum og
líkti ástandinu við tifandi atóm-
sprengju. Jackson og fleiri hafa
haldið því fram að í Flórída hafi
allt verið gert til þess að koma í
veg fyrir að svartir í Flórída kæm-
ust í kjörklefana.
Það er undarlegt að tilraunir
Gores til að knýja fram sigur skuli
vera stimplaðar sem umleitanir
örvæntingarfulls manns sem
einskis lætur ófreistað til að kom-
ast í forsetastól á meðan ljóst er
að Bush er engu minna bíræfinn.
Það er eiginlega með ólíkindum að
frambjóðandi í kosningum í
Bandaríkjunum skuli byggja mál-
flutning sinn á því að ekki eigi að
telja öll atkvæði til að komast að
niðurstöðu um hver sé hinn eig-
inlegi sigurvegari og komast upp
með það.
í raun má segja að frambjóð-
endumir hafi sýnt sína réttu hlið
eftir að kosningamar voru af-
staðnar og þeir gátu ráðist grímu-
lausir í valdabaráttuna án þess að
hafa áhyggjur af skoðunum kjós-
enda og afstöðu því að þeir vora
búnir að kjósa. Þetta hefur öragg-
lega verið léttir iyrir þá Bush og
Gore eftir að hafa þurft að hegða
sér í samræmi við skoðanakann-
anir svo mánuðum skipti en hvort
það mun hjálpa þeim þeirra sem
sest í forsetastólinn er annað mál.
Gore myndi fá dýróða repúblikana
gegn sér á þingi en möguleikar
hans era nú svo hverfandi að hann
þarf ekki að hafa miklar áhyggjur
af því. Þegar þetta er skrifað var
yfirlýsingar Gores eftir dóm
Hæstaréttar beðið. Bush mun
fyrst þurfa að sætta hinar ólíku
fylkingar í eigin flokki áður en
hann getur farið að hugsa um að
fá repúblikana og demókrata til að
sitja sáttir saman. Síðasta orðið
hefur hins vegar ekki verið sagt
um þessar kosningar og má búast
við miklu kapphlaupi fræðimanna
og stjómmálaskýrenda um að
koma sem íyrst út á bók frásögn-
um af tvísýnustu kosningum og
ólíkindalegasta eftirmála forseta-
kosninga í Bandaríkjunum frá
1888.
KRISTÍN SOFFÍA
JÓNSDÓTTIR
+ Kristín Soffía
Jónsdóttir fædd-
ist að Gilsfjarðar-
brekku 14. nóvem-
ber 1909. Hún lést á
Landakoti 3. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Theódórs-
son og Elín Magnús-
dóttir. Kristin var
þriðja elst átta systk-
ina. Eftirlifandi eru
Kornelíus, Ragn-
heiður, Kristrún og
Anna.
Kristín Soffia gift-
ist 29. september 1935 Pétri Pét-
urssyni frá Miðdal í Kjós, f. 10.
mars 1895, d. 14. júlí 1986. For-
Það var komið fram yfir miðnætti
þennan fallega laugardag og við
hjónin voram á heimleið og ákváðum
að koma við á sjúkrahúsinu hjá
ömmu en við voram búin að dvelja
þar að hluta til yfir daginn. Á stof-
unni hennar var ró og friður og
stuttu eftir að við komum þangað
kom Drottinn og tók hana heim til
sín. Það er skrýtið að skrifa minn-
ingarorð um hana því hún hefur allt-
af verið þessi fasti punktur í tilver-
unni og einhvem veginn fannst mér
að hún myndi aldrei fara frá okkur,
amma sem var alltaf svo frísk og
hress. Þessi litla granna kona með
stóra hjartað átti hug og hjarta allra
sem kynntust henni og skipti þá
engu á hvaða aldri viðkomandi var.
Hún þreyttist aldrei á segja smá-
fólkinu sögur, vinkonur mínar sem
kynntust henni elskuðu hana allar
og hún var sjálfsagður gestur í
hvaða boði sem var. Góður vinur
minn sagði að Drottinn ætti eitt sér-
stakt mót á himnum og einstaka
sinnum notaði hann það þegar hann
skapaði fólk og amma væri mótuð í
þessu móti því hún var svo sann-
arlega einstök. Á leiðinni heim frá
spítalanum þessa nótt streymdu
fram minningarbrot frá liðnum tíma
og gott að finna að það era bara til
góðar minningar um ömmu. Amma
átti lifandi trú á Frelsara okkar Jesú
Krist og frá því ég man fyrst eftir
mér í eldhúsinu hjá henni og afa í
Blesugrófinni þá var hún að segja
okkur frá Jesú. Þegar við gistum hjá
þeim þá hófst daguiinn alltaf með
lestri í Biblíunni og bæn til Guðs og
svo var sungið „Blóðið þitt við, já
blóðið við, barnið Guðs á hinn sanna
frið, blíði Jesú mig bind hvern dag,
blóðið þitt dýra við“. Fram í hugann
streyma myndir frá afmælunum
hennar, amma stendur við eldavél-
ina og er að hita súkkulaði og var
henni í mun að við vissum að þetta
væri súkkulaði en ekki kakó. Eg sé
fyrir mér fallegu stofuna hennar í
árlegum jólaboðum á jóladag og þá
reyndum við öll að komast og hún
leið á milli okkar og reyndi að sinna
okkur öllum. Hún var alltaf svo fin
og fallega klædd og þegar ég var að
sækja hana til að fara eitthvað með
henni þá var vissara að fara inn og
vera samferða henni út í bíl því hún
fór alltaf í fínu hælaskóna sína sama
hvemig viðraði. Svo keyrðum við í
bæinn og ef ég sagðist fara lengri
leiðina sagði hún það er bara gaman
í svona skrautkeyrslu. Árið 1986
keyptum við íbúð í nágrenni við
hana og voram að mála og rífa niður
veggfóður. Amma kom gangandi til
okkar með kaffi og með því og gaf
okkur. Þegar ég fór síðan að gá að
því hvar hún var þá fann ég hana
inni í svefnherbergi með veskið sitt
á hendinni í fínum kjól en með máln-
ingarsköfu í hinni hendinni að skafa
veggfóður. Svona var hún, gat aldrei
verið aðgerðarlaus. Ung að áram
gekk hún til liðs við Hvítasunnu-
kirkjuna og alla tíð var hún virkur
meðlimur þar. Hún eyddi nokkram
klukkutímum á dag í bæn til Drott-
ins íyrir öllu fólkinu sínu og bað hún
fyrir okkur einu og sérhverju, ásamt
mökum okkar og bömum með nafni
og hennar heitasta þrá var að fólkið
hennar gerði Jesú að leiðtoga sínum.
Það var dýrmætt að vita til þess að
eldrar hans voru
Margrét Benjamíns-
dóttir og Pétur
Árnason. Börn
þeirra, Trausti, Pét-
ur Kristinn, Eli'n,
Esther, Sara Rut lát-
in, Ruth og María.
Barnabörnin eru 24
og langömmubörnin
eru 53. Börn Péturs
af fyrra hjónabandi,
Jón, Hallgrímur lát-
inn, Guðfinna Lea
látin, Þorbjörn og
Sigríður.
Útför Kristínar
Soffíu fer fram frá Fíladelfíu-
kirkjunni f dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
hún bað og bænaskarðið sem hefur
myndast verður vandfyllt. Fyrir 11
áram eignuðumst við hjónin lifandi
trú á Jesú Krist og þá fjölgaði ferð-
um okkar í Vesturbergið til hennar
og bænastundir með henni eru dýr-
mætar minningar sem era geymdar
í huga okkar um ókomin ár. Hún var
hrein og sönn í trú sinni á Jesú og
kenndi okkur meira með lífi sínu og
framkomu en margir aðrir með
stórum orðum. Fyrir stuttu heim-
sótti ég hana og hún bað mig að lesa
fyrir sig uppáhaldssálminn sinn og
læt ég hann fylgja hér með.
Drottinn er minn hirðir mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum iætur hann mig
hvílast, leiðir mig að vötnum þar sem
égmánæðisrjóta.
Hann hressir sál mína, ieiðir mig um
réttan veg, fyrir sakir nafns síns
jafnvel þótt ég fari um dimman dal óttast
ég ekkert illt því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð frammi fyrir fjendum
mínuin, þú smyrð höfúð mitt með olíu.
Bikar minn er barmafullur. Já gæfa og
náð fylgja mér, alla ævi daga mína.
Og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(Davíðssálmur 23.)
Daginn eftir andlát hennar var ég
sem oftar á samkomu í kirkjunni
okkar og þegar sunginn var kórinn
„Ég vil koma og kijúpa við fætur
þína“ þá var ekki laust við að þakk-
lætistár læddust niður kinnarnar því
ég vissi að hún hafði hitt Jesú sem
hún elskaði af öllu hjarta. Hún hefur
fullnað skeiðið, varðveitt trúna og
henni er geymdur sigursveigur á
himnum.
Við drúpum höfði í dag með virð-
ingu og þakklæti og heiðram minn-
ingu merkrar konu sem sett hefur
mark á allt samferðafólk sitt með
kærleika sínum og öllu fasi. Elsku
mamma, María, Dúdda, Esther,
Sigga, Pétur, Trausti, tengdabörn
og allt annað frændfólk, Guð styrki
okkur öll og nú er það okkar að
skipa okkur í skarðið sem hún lætur
eftir sig.
Drottinn blessi minningu ömmu
minnar, Kristínar Soffíu Jónsdóttur.
Erla Birgisdóttir.
Mikill leiðtogi og fyrirmynd er nú
horfin heim. Ég bæði samgleðst
henni innilega og sakna hennar sárt.
Hún amma mín var mér í öllu góð,
trúfastur vinur og virkileg fyrir-
mynd. Það er eðlis- og stigsmunur á
vini og ástvini.
Hún amma var ástvinur. Fátæk-
leg orð fá ekki lýst hversu mikils
virði hún var mér eða hversu stórt
skarð mér finnst vera höggvið í vina-
hóp minn. Ég á henni svo mikið að
þakka að ég get illa komið orðum að
því. Fyrir utan vináttu hennar á ég
henni líf mitt að launa bæði í and-
legum og veraldlegum skilningi.
Persónuleiki ömmu var einstak-
lega heilsteyptur og sterkur. Strax í
æsku hafði það mikil áhrif á mig að
finna að það var samhengi milli þess
sem hún sagði og þess sem hún
gerði. Hún var í öllum hlutum trú-
verðug. Þessi eiginleiki hennar gerði
hana að leiðtoga og fyrirmynd fyrir
það fólk sem kynntist henni. Þar að
auki hafði hún hjartalag sem gerði
það að verkum að fjöldi fólks fann
hjá henni athvarf, huggun og upp-
örvun. Hún var sem segull á þá sem
minna máttu sín.
Skilnaðarstundin er sár en gefur
jafnframt tilefni til íhugunar. Það er
vert að íhuga hversu lífið er stutt,
hversu dauðinn er viss og hversu ei-
lífðin er löng. Sem brennandi kristin
og biblíufróð skildi amma öðram
fremur sannindi þessara hluta.
Ömmu var það svo Ijóst að eilífðin er
löng og það er alls ekki sama hvar
maður eyðir henni. Hennar heitasta
ósk og stærsti draumur var að allt
hennar fólk tæki afstöðu með Jesú
Kristi, þannig að hún, í fyllingu tím-
ans, mundi fá endurfundi með okkur
öllum á himnum. Hún bar óskir sín-
ar fram fyrir Himnaföðurinn og fékk
fyrirheitið um að óskir hennar munu
verða uppfylltar. Sem sannur leið-
togi vissi amma að draumur hennar
mundi að öllum líkindum ekki ræt-
ast að fullu fyrr en dagar hennar
væra taldir. Það hindraði hana þó
ekki í að biðja ótrauð og viðstöðu-
laust fyrir öllu sínu fólki og ég veit
að í boðhlaupi kynslóðanna rétti hún
næstu kynslóð það bænakefli, löngu
áður en hún dó.
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir þann arf sem þú hefur eftirlátið
okkur.
Góður Guð blessi minningu þína
og styrki alla þá sem sakna þín og
syrgja.
Olafur.
í dag kveðjum við stóra og mikla
konu í litlum líkama. Og maður spyr
sig, hvernig kveðjuorð er hægt að
skrifa um konu, sem í öllu var svo
fullkomin, svo góð og svo frábær að
manni fannst framan af ævinni að
hún væri jafnvel yfir það hafin að
deyja. Manni fannst að hún yrði allt-
af til staðar og tækifærin til að kíkja
til hennar myndu aldrei úr greipum
renna. En aðfaranótt sunnudagsins
þriðja desember dró hún sinn síð-
asta andardrátt, sem hugsanlega
var samkvæmt þeirri von sem hún
átti í trú sinni á Jesú Krist, jafn-
framt hennar fyrsti í nýju heim-
kynnunum, svo friðsæl var kveðju-
stundin. Enda segir í Jóhannesar-
guðspjalli: „Jesús mælti: Ég er
upprisan og lífið. Sá sem trúir á mig,
mun lifa, þótt hann deyi.“ Þessu
trúði hún amma. Trúin á Jesú Krist
var henni mikilvæg, enda sú arfleifð
sem var henni hvað mikilvægust að
fólkið sitt eignaðist. Hún setti mark
sitt á líf mitt með bænum sínum,
framkomu og með þeirri fyrirmynd
sem hún okkur öllum var. Inn í mína
fyrstu biblíu skrifaði hún orðin úr
annari Samúelsbók, „Já, allt sem
verður mér til heilla og gleði, skyldi
hann ekki veita því vöxt?“ Þetta
vora væntingarnar hennar ömmu.
Þessi trú smitaði allt hennar líf og líf
margra í kringum hana. Og þar sem
hún gat lagt þessu markmiði lið, sló
hún hvergi af. Alla vega vora sam-
skipti mín við hana ömmu bergmál
þessara orða. Þau voru mér sann-
arlega til heilla og gleði. Það blasir
við að kveðjuorðin verða alltaf fá-
tækleg í samanburði við þau gæði
sem maður naut hjá henni ömmu.
En minningarnar streyma fram eins
og óteljandi litlir hnútar á afar löngu
bandi. Þær elstu eru úr Blesunni
eins og gamla heimilið þeirra gjam-
an var gjarnan kallað, þar sem
amma var að segja honum afa að
vera ekki að æsa okkur bamabörnin
upp. En gleðistundirnar þar vora
margar og þeim verða ekki gerð skil
hér og nú. Seinni árin sín var hún í
Vesturberginu og þar var alltaf
notalegt að koma við. Kærleikur
hennar var sérstakur, djúpur og
hreinn og maður fann að móttökur
hennar voru ekkert kurteisishjal.
Gleðin sem mætti manni var einlæg
og heiðarleg eins og allt hennar líf.
En minningamar era margar, og til
dæmis vora mjólk og jólakaka ein-
kunnarorðin í gegnum menntaskóla-
árin þegar maður kom svangur til
ömmu og gerði góð skil nýjasta
bakstrinum hennar, sem og öðra
góðgæti sem fram var borið. „Klár-
aðu nú matinn, elskan mín, svo það
sé hægt að vaska upp,“ sagði hún
svo oft og bætti svo stundum við,
„þarftu ekki aðeins að ná af þér,
elskan mín“. Svona var hún hrein og