Skírnir - 01.01.1874, Qupperneq 104

104
AUSTUKRÍKI OG UNGVERJALAND.
sök er nú ríki þeirra komiB aS kalla má í örverpi og orðift
vonargripnr, vandræSum vafiS og kaunum kafiS, tórandi a8 eins
fyrir náS Bismarcks og Rússans. AS vísu heyrist nú aldrei
annaS nefnt, en ástúSlegt bróSerni meS þeim keisurunum þremur;
báSir þeir Vilhjálmur og Alexander sóttu Jóseph heim um sýn-
inguna í sumar og hann aptur Alexandur í vetur, og höfSu
jafnan hver meS sjer sitt hæsta ráS, þeir Bismarck og Andrassy
máttu varla hvor af öSrum sjá þá daga er Vilhjálmur og föru-
neyti hans dvöldu þar í Vín; síSan Jósef kom heim frá
Pjetursborg, hafa blöSin á þýzkalandi og í Austurríki varla öSru
sinnt, en aB lofa hamingjuna og speki keisaranna fyrir friSinn,
er þeir hafi bundizt svardögum aS gæta og varSveita, og hafi
honum því aldrei veriS jafnvel borgiS sem nú; Bismarck átti
fyrir skömmu tal viS ungverskan blaSamann, skáldiS Maurus
Jokai, og tók því þá sem fjarst, aS þjóSverjum kæmi til hugar aS
seilast til landa undan Austurríkiskeisara, hver sá þýzkur ráS-
gjafi, er slíkt bærist fyrir, væri hengingarverSur, sagSi hann;
— en þrátt fyrir allt þetta spá flestir því, aS ríki Jósefs keis-
ara verSi áSur langt um líSur hrafnamatur, Rússa og þjóSverja;
því aS um Bismarck vita allir, aS þá hann flást hyggur er hann
fegurst mælir, og opt hefir svo reynzt áSur, aS þegar höfSingjar
hafa látiS allrafriSlegast i orSi hefir vopnahríSin duniS á í sama
svip. Og þaS sjá allir, aS úr því Bismarck hefir sett sjer og
þjóS sinni þaS mark og miS, aS gjöra eitt ríki úr öllum þýzk-
um löndum, svo sem opt hefir heyrzt á vikiS í þýzkum blöSum,
fyrrum aS minnsta kosti, og nafniS: „keisaradæmiS þýzka" ber
meS sjer, þá væri þaS aS snúa aptur á miSri leiS, aS láta hin
þýzku lönd í Austurríki eigi fylgjast meS. En þaS er til Rússa
kemur, þá væru þaS eigi annaS en laun fyrir lambiS gráa, þótt
þeir tækju sjer sneiS af löndum Austurríkiskeisara eins og
bróSirinn í Berlín; þeir björguSu Austurríki úr lífsháska 1849,
er Ungverjar ætluSu aS gjöra útaf viS þaS, en í KrímstríSinu
kom þaS fram, aS þar höfSu þeir ódreng dugaS, er voru Austur-
ríkismenn, því aS þá sátu þeir hjá og vildu Rússa feiga. Á
þessa leiS er hugboS þeirra,' sem verst spá, og þaS láta þeir