Skírnir - 01.01.1896, Qupperneq 52

52
Þ&ttr af Friðþjófi frœkna.
í byrjun Janúars 1895 fékk akipið hörðustu ísraunirnar. Var ísinn
þá 30 feta hár umhverfis skipið, en það gjálft fast frosið. Runnu þá stór-
ir jakar áfram á ísnum á bakborða skipinu. Bn er mest á reyndi, losn-
aði skipið og lyptist upp á ísnum, óskemt að öllu, og fór hér alt svo sem
Priðþjófr Nansen hafði fyrir séð.
Nú tók „Fram“ að reka hraðfara norðr og vestr, og þóttist Nansen
nú sjá, að senn mundi eigi lengra reka í norðr. 3. Marz (1895) var
„Frarn" á 84° 4' n.-br. og milli 102° og 103° a.-l. 14. b. m. gekk Frið-
þjófr inn frcekni af skipi og Hjalmar Johansen með honum, en fól Sverd-
rup skipsfjóra skip og skipshöfn. Þótti sýnt, að skipið naundi þetta sum-
ar, eins og ið fyrra, reka suðr á við, en næsta vetr mundi skipið reka
vestr eftir, en eigi lengra norðr, því að straumr mundi þá fara að beygja
til suðrs. Vænti hann, að þeir mundn losna úr ísi vorið 1896 og geta
þá haldið heim. Sjálfr vildi hann reyna að komast svo langt norðr sem
auðið yrði, og höfðu þeir félagar, Nansen og Johansen, með sér vistir til
100 daga, svo og 3 sleða og 2 húðkeipa eðr segldúksbáta og 28 hunda
og vistir fyrir þá til mánaðar.
Þeir félagar, Friðþjófr og Hjálmar, héldu nú norðr eftir isnum og
stefndu á heimskaut. Sóttist þeim ógreiðlega förin, er ís tók að reka
suðr, en ísinn var svo ósléttr og fullr jakahrönnum, að varla var yfir fœrt.
Héldu þannig áfram frá 14. Marz til 7. Apríls (1895) og höfðu þá náð
86 stigum og 14 mínútum norðr-breiddar, og áttu þá að eins 3 mælistig
og 46 mínútnr eftir til norðrheimskauts. Komust þair þannig nærfelt
þrem mælistigum norðar en nokkrum manni hafði fyrr tekizt. Reyndu
þeir enn að komast lengra á skíðum, on urðu frá að hverfa, því að ísinn
var nú með öllu ófœr og jakahrannirnar himingnæfar. Næsta dag (8.
Ápríl) snéru þeir því við aftr og stefndu suðr og vestr, stefndu á Franz
Jósefs Land. og eftir miklar þrantir og hrakninga tókst, þeim að ná því.
Bjuggust þeií* þar til vetrnrsetu að áliðnu sumri 1895. Á þessari leið
urðu þeir þess vísir, að landbréf Júlíusar Payer’s, þess er fann Petermann-
land, var talsvert skakt. Þeim félögum leið vel um vetrinn í vetrar-
hreysi, er þeir reistu sér. Skutu sér dýr til matar og lifðu mest á sel-
spiki og bjarnarketi.
Um vorið bjuggust þeir til að halda áfram ferð sinni, og ætluðu nú
að reyna að halda til Spitzbergen (Tindbjarga). En 18. Júní hittu þeir
enskan norðrfara, Jackson að nafni, er var við landmælingar á Franz Jó-