Skírnir - 01.12.1913, Síða 37

Nofekrar athngasemdir.
325
fram þessa spurningu til þess a?> sína höf. fram á, með
hverja fjarstæðu h a n n færi. Nú gefur E. A. í skin (á
119. bls), að jeg hafi farið með þessa fjar-
s t æ ð u, sem hann er sjálfur óbeinlínis faðir að.
Er slík aðferð vísindamanni samboðin?
V.
ímislegt fleira hef jeg að athuga við bók höf. T. d.
er það rangt, sem hann segir á 24.—25. bls., að »skilirði
til þess að vera e i g a n d i goðorðs hafi verið það, að
hlutaðeigandi væri karlmaður*. Staður sá, sem hann
vitnar í þessu til sönnunar (Grág. Kb. I 142. bls.) gerir
ráð firir því, að kona taki goðorð að erfðum, og.
segir, að þá skuli hún »s e 1 j a þar goðorð nokkurum
þeim manni, er í þeim þriðjungi er«. Orðið s e 1 j a
þiðir hjer víst ’að láta af hendi til meðferðar’ (sbiv
rjett á undan á sama stað: Ef goði verður vanheill, ok
er rétt, at hann seli þá meðför goðorðsins, Þorst.
s. Síðuhallssonar í Austf. s. (útg. Jakobsens) bls. 219 21:
nú samir betr at selja goðorð af hendi á várþingi,
Nj. k. 14113: nú skalt þú selja af höndum goðorð'
þitt ok í hendr Þórgeiri bróður þínu m).
Staðurinn sannar því einungis, að kona, sem átti goðorð,.
gat ekki farið með það sjálf. Og þó að s e 1 j a þíddi
hjer s. s danska orðið ’sælge’, þá liggur þó í augum uppi,
að konan gat ekki »s e 11« goðorðið, nema hún æ 11 i það.
Sbr. Sturl.3 II, bls. 11612: »Ormr Svínfellingr hafði gefit
Þórarni goðorð þau, er Gróa Teitsdóttir, móðir hans,.
hafði átt, ok Ragnheiðr, systir hennar«. Stundum
beitir höf. því bragði, sem málaflutningsmönnum er títt,
að ganga þegjandi fram hjá' röksemdum andstæðinga sinna,
ef hann á bágt með að vefengja þær, og fleira mætti til-
færa. Enn það sem jeg hef tekið fram nægir til að sína,
að rit höfundarins verður að nota með varkárni og að ekki
dugir að taka alt sem hann segir gott og gilt án frekari
rannsóknar. Jeg læt því hjer staðar numið að sinni.
Björn M. Ólsen.