Skírnir - 01.12.1913, Side 41

Ofan úr sveitnm
329
Gamla konan, sem situr úti í horni með prjónana
sína, sjóndöpur og heyrnarsljóf, heíir næði til að hugsa sitt,
því eru nú fáir, sem til hennar leita. Hún man fífil sinn fegri,
og talar í huganum til fornvinar sins, sem líka gerist
gamall og hrumur:
Fer að ökkur ellin þung,
ýmsu er lífið fleygað.
En við höfum líka verið ung,
vor og ástir teigað.
En það léttir undir byrðina hjá gömlu konunni, að
hún trúir því að æska og vor bíði þeirra í öðrum og fegra
heimi; hún bætir við:
Einhverstaðar fyrir austan sól
eða vestur af mána,
bíða okkar blóm ,og skjól
bak við djúpu gjána.
og enn fremur:
Þegar eg heljar- hníg í -mar,
hinzta lífs á strandi,
eg vona að einhver verði þar,
sem vill mig draga að|landi.
Þá er ein sem alt hefir gefið frá sér, nema þetta, að
draga fram lífið meðan til vinst. Hún ?leggur hendur
í kné sér og kveður:
Eg hjari svona og hugsa ei neittt
og horfi út í bláinn.
Á lífinu er eg leið og þreytt,
löngunin öll er dáin.
Alt um það saknar hún þess að vera út brunnin, pvi
seinna kveður sú hin sama:
Sú var tíð eg þekti þrá,
þá var rós á vanga.