Skírnir - 01.12.1913, Síða 43

Ofan úr sveitum.
831
eg rendi hann alveg út í grunn,
en ætlaði þó að leifa.
Þó mig síðar þorsti og svengd
þjái eg fæ ei dropa, —
eg má bæði í bráð og lengd
búa að þessum sopa.
Ein, sem fengið hefir leiða á unnustanum, afsakar
hverflyndi sitt með breytileik allra hluta þannig:
Sízt má um það saka mig
þó sigri daginn gríma,
eða eg hætti að elska þig,
alt hefir mældan tíma.
Okunnugt er mér um það, hvort heldur það var í
alvöru eða spaugi, að kona kastaði fram þessari stöku við
mann, sem brá henni um sjóhræðslu:
Hirði eg sízt hvort sæng er rök,
er sofna eg hinzta blundinn,
ef við byggjum eina vök
þá öll eru lokuð sundin.
Að sveitakonan þekki til afbrýðissemi og vilji sitja
ein að sinu, má skilja á þessari stöku:
Lífið alt þó mæddi mig
mögla skyldi eg eigi,
óskiftan ef ætti eg þig
eina stund úr degi.
Það er svo dimt skammdegið hjá oss íslendingum,
einkum í sveitinni, þar sem hvorki eru gas- eða rafljós
til að bæta úr sólarleysinu. Er það því vorkunnarmál,
þótt byrði lífsins verði þung á þeim, sem í mörgu hafa
að snúast og við margt að striða, jafnvel jólin verða
suraum bæði köld og dimm. Ein kona kveður svo: