Skírnir - 01.12.1913, Qupperneq 49

Brosið.
337
falleg! En hún var illa til fara og feimin. Hún hafði
þetta »eitthvað« við sig, sem svo margar ríkar og vel
upp aldar og laglegar stúlkur vantar. Og sú kunni að
brosa«.
Bjarni þagnaði góða stund. Eg brosti í kamp og
reykti. Jelið var gengið hjá, en orðið aldimt af nóttu.
Bjarni lét aftur í pípuna.
»Það er undarlegt annars«, hélt hann áfram, »hvað
fallegt bros getur setið fast í huga manns. Eg hafði al-
drei séð stúlkuna áður, og þau einu kynni sem eg hef af
henni enn þann dag í dag, eru þau, að hún brosti í hvert
sinn er eg leit á hana á leiðinni yfir heiðina. Eg vann
það til að ríða fót fyrir fót alla leið og skrafa við karl-
inn, og kerlinguna, því hún sagði varla orð. Ekki af því
að hún væri heimsk, það sá eg á augunum, einkennilega
falleg augu, skal eg segja þér. Mér fanst það margborga
sig, og aldrei heflr mér fundist eg vera eins fljótur yfir
Hellisheiði. Tvisvar eða þrisvar hef eg síðan séð eins og
endurskin af því brosi í brosum annara kvenna, og trú-
irðu því, mér hefir eins og hitnað um hjartaræturnar«!
Bjarni þagnaði aftur. Eg horfði á þessa kynlegu
glampa frá ofninum. Þeir vöktu ýmsar minningar, og eg
heyrði til Bjarna gegnum mínar eigin hugsanir.
»Það var ekkert í því brosi annað en sakleysi«, sagði
hann. »Ekkert sem bauð neitt, eða lofaði neinu. En það
sýndi svo djúpt inn í þessa innilega saklausu og fögru
konusál, Hún var feimin við mig, það skein út úr
augunum á henni þegar hún leit á mig. En það var eg,
sem hefði átt að vera feiminn við hana, átt að krjúpa á
kné fyrir henni og biðja um fyrirgefning synda minna.
A svo miklu hærra stigi var sál hennar en mín. Eg er
að hugsa um það að hamingjusamur er sá maður sem hún
gefur ást sína. Þótt hún hefði ekkert annað að gefa.
Hversu margfaldlega má honum ekki finnast sér launað
alt sitt erfiði, allir sínir svitadropar, þegar hann kemur
heim á kvöldin eftir erfiði dagsins, og hún tekur á móti
honum með einu af þessum brosum. — Af þessum bros-
22