Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 72

360
Strætapentarinn.
og þóttafult blóð mannaðrar stéttar. Og leikfangið í hönd-
um hans, litkrítin, sem hann skrifar sögu sína með á þenn-
an kynlega hátt — það sannar arfsrétt hans að öðrum
betri, göfugri kjörum. En hann hefur farið inn á þessa
braut — og vill ekki eiga þaðan afturkvæmt þó hann
gæti. Hann fleygir öllu sínu lífi fram fyrir múgann sem
traðkar draumana hans niður í sorpið; að eins einu fleygir
hann aldrei fyrir mennina, sinni eigin instu, djúpu ógæfu-
sorg. — Hann dregur aldrei mynd af kvenmanni með
fegurð, tign og óspiltum svip. —
Hitt alt vill hann láta þá eiga — og hann réttir það
að þeim með háðsaugum, hvössum og smáum oftastnær,
undir brá og svip sem líkist honum ekki — en likist altaf
sjálfum sér. —
— Skuggarnir síga dýpra og dýpra yfir staðinn, þetta
kvöld sem eg stöðvast lengst og horfi á myndirnar hans.
Hann fer með vinstri hendina í vasann og hringlar i fá-
einum koparskildingum. Með þeirri hægri þurkar hann
og þurkar út öll andlitin fyrir frarnan sig — með svipn-
um sem þau bera — og réttir úr sér. Eg fæ honum einn
smáskilding og hann tekur við honum þegjandi — og rís
upp. Dagsverki hans er lokið.
Heimurinn stendur á höfði í augum þeirra sem lífið hefur
fleygt til jarðar — án þess þó að taka frá þeim yfirburðina
yfir hinum sem standa uppi yfir þeim. Alt þetta skein
út úr honum svo skýrt meðan hann lá flötum beinum við
þetta einkennilega myndasmíði sitt. En nú þegar hann ris
upp, virðist mér hann sem annar maður. — Þungur þreytu-
svipur fellur yfir andlitið og hann þurkar sér yfir ennið.
Eg sé hann ganga hægt af stað með limaburði og
hreyfingum sem sýna svo glögt hvað djúpt hann hefur fallið.
Þessi maður á ekkert til í eigu sinni nema sína eigin
sorg. Fyrirlitningin er dulargerfi sem hann varpar yfir
óbætanlegan ósigur lífs síns — og hann fleygir því af sér
þegar augu fjöldans líta af honum.
London, júli 1913. Einar Benediktsson.