Skírnir - 01.08.1916, Qupperneq 17

•Skírnir].
Snorri Sturluson.
241
■hann skarar fram úr í hlutlægri frásögn, þegar hann lýsir
Ætburðum og mönnum. Gáfur hans njóta sín þar til fulls,
•og geðbrigði hans leggja alstaðar réttan blæ á frásögnina,
um leið og hin ótruflaða ró vísindamannsins sífelt er í
baksýn.
Það er auðvitað ógerningur að greina skýrt á milli
meðfæddra einkenna Snorra og áhrifa þeirra, sem hann
'hefir orðið fyrir á uppvaxtarárum sínum í Odda. En þó
•er vafalaust, að andstæðurnar í skapferli hans hafa aukist
þar. Eftir því að dæma, sem síðar er sagt frá Snorra,
•er líklegt, að hann hafi lagt litla stund á íþróttir og vopna-
burð i æsku, en því meiri á bókleg fræði. Þar hefir hann
numið íslenzk lög, sögur og kvæði. Jón Loftsson var
lærður maður og spakur og hefir vafalaust haft yndi af
að kenna Snorra og segja honum frá ýmsum hlutum.
Eftir frásögn hans hefir Snorri t. d. ritað um árás Vinda
.á Konungahellu.
Uppeldi Snorra hefir þá einkum stefnt að því að
þroska hin kyrlátari einkenni hans og vitsmuni. Hefði
hann alist upp vestur í Dölum, er vafasamt hvort hann
hefði nokkurntíma orðið rithöfundur. En hann hefði fyrir
íbragðið orðið betur til höfðingja fallinn. Því að þó að
ritstörfin aldrei gætu orðið aðaltakmark Snorra, hafa þau
þó sífelt dregið mikið af umhugsun hans að sér og stuðl-
að að því að sundra honum. Hann varð m. a. þeirra
vegna meiri spekingur en framkvæmdamaður. Sögurnar
drógu hann með sér inn í fyrri aldir, heftu hann í að
'verða til fulls barn síns tíma og samtímanum vaxinn.
Jón Loftsson þekti Sturlu Þórðarson og hafði átt við
hann að skifta í máli Páls prests í Iíeykjaholti. Hann
var svo vitur maður, að honum hefir hlotið að standa
•stuggur af þeirri nýju stefnu, sem hann varð þar var við,
og bera kvíðboga fyrir, að þeir Dalamenn kynnu að steypa
Oddaverjum af stóli. Það er hægt að hugsa sér, að
hann hafi einhvern tíma brosað í kampinn, þegar hann sá
Snorra Sturluson alast upp við kyrlát fræði og menningu
16