Skírnir - 01.08.1916, Page 30

254
Snorri Sturluson.
[Skirnir..
sjálfstæði voru þá aðrar en nú, og þegar Snorri bar sam-
an ástandið á Islandi og í Noregi, gat sú hugsun orðið
ofan á, að landinu væri fyrir beztu að komast undir kon-
ung. Og þegar við þetta bætíist, að það var vegurinn
upp í jarlssætið fyrir hann sjálfan, er ekki undarlegt, þó
að hann léti bugast af fortölum þeirra Skúla. En á ís-
landi heíir Snorri líklega litið öðruvísi á þetta mál, enda
skildi hann það flestum betur, er hann íhugaði það í tómi,..
og ber ræða Einars Þveræings þess ljósastan vott.
En hverjar sem hugsanir Snorra hafa verið í þessu
efni, þá gerði hann aldrei neitt til þess að efna heit sín.
Enda átti hann allajafna nóg með að verja sitt eigið ríki,
Þeir Hákon og Skúli hafa líka varla búist við miklu. Jón
murtur kemur fljótt aftur úr gislingunni. í raun og veru
mátti boð Snorra vera þeim kærkomið yfirvarp til þess
að hætta við herferðina til íslands, sem var hættulegt
fyrirtæki og vafasamt, hvað úr yrði.
Snorri hefir haft flest af því til að bera, sem gat gert
hann skemtilegan í framgöngu og þægilegan í viðmóti.
Mislyndi hans hefir að vísu getað verið óþægilegt í sam-
búð, en við gesti sína hefir hann verið glaður, og skap
hans var ekki örðugra en svo, að hann hefir átt gott með
að laga sig eftir öðrum. Þegar menn hittu hann sjálfan
að máli, var hann oftast sveigjanlegur. Hann hefir líka
verið gestrisinn og haft yndi af margmenni og ölteiti. Og
um tal hans er óþarfi að leiða getum, því að rit hans
bera þar órækt vitni. Þar hafa haldist í hendur fróðleik-
ur og vit, gaman og alvara. Gylfaginning gefur líklega
ljósasta hugmynd um þá hlið hans.
Það er því engin furða, þó að Snorri væri vinsæll
af mönnum sínum og þeim, sem verið höfðu gestir hans,
Skal þess eins hér getið, að Ormur stjúpsonur hans vill
ekki vera í fjörráðum við hann, þó að hann þættist rang-
indum beittur (Sturl. II, 350), og Sturla Þórðarson lætur
son sinn heita Snorra, þykist skyldur að hefna hans og.
vill í hvívetna bera honum vel söguna.