Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1893, Síða 50

50
Hjarðarhaga, sem er næsti bær fyrir framan Hofteig. A milli
þessara áa heitir hofsteigr enn í dag.
Breiddin milli þessara áa er stutt meðal-bæjarleið og er
það breiddin á Teignum, sem að minsta kosti heitir svo upp á
fjallsbrún, því þar eru kallaðar Teigsbrýr. Mestallr þessi Teigr
er orðinn fyrir skömmu uppblásinn, einkanlega hið neðra; enn
eins og spilda eftir með hlíðinni.
Upp undir Teigará og niðr undir Jökulsá er enn eftir löng
og stór graseyri, og fögr brekka alllöng fyrir ofan. Niðriáþess-
ari eyri er afarstór og fornleg tóft, sem enn í dag heitir hoftóft.
Tóftin snýr nær frá austri til vestrs, eða út og inn dalinn; hún
er bæði niðrsokkin og fornleg og vallgróin, þannig, að veggir
tóftarinnar mynda sem ávala hryggi, enn þó er tóftin mjög glögg;
hún skiftist í tvent, aðalhús og afhús, og er með svo ákaflega
þykkum og breiðum millumvegg, að eg liefi aldrei séð slíkan, og
er það glögt, að þar hafa aldrei verið dyr á. Lengd allrar tóft-
arinnar er 135 fet, þar af aðalhúsið 103 fet, mælt á miðjan milli-
vegginn, enn afhúsið 32 fet, og er þetta 135 fet; breidd tóftarinn-
ar er um 34 fet; og breiddin á milliveggnum, eins og hann lítr
nú út, er 16 fet, og er hann öllu breiðari enn aðalveggir tóftar-
innar yfir höfuð. Dyr hafa sjáanlega verið á aðalhúsinu út úr
syðra hliðvegg við vestra gaflhlað, og engar aðrar dyr sýnast
hafa á því verið. Dyr úr afhúsinu eru að vísu nokkuð óglöggv-
ar, enn þó mun það víst, að þær hafi verið á syðra hliðvegg, rétt
við austr-gaflhlaðið. Yeggir tóftarinnar eru, eins og þeir líta nú
út, 2—3 fet á hæð, að því er mælt verðr. Eg skal taka það
fram, að afhúsið er í austrenda tóftarinnar, enn aðalhúsið í vestr-
enda, og er það sem afarstór skáli, þar sem hann er 103 fet á
lengd, eins og áðr er sagt, fyrir utan afhúsið. Um 100 föðmum
fyrir utan hoftóftina kemr lítill lækr ofan úr hlíðinni, og rennr
í bugum ofan eyrina og niðr í Jökulsá. Þessi lækr ber nafnið
Blótkelda, og er aldrei annað kallaðr, og eru hvergi í honum nein-
ir pyttir, er niðr á eyrina kemr. Þetta nafn á læknum er ein-
kennilegt, og kemr heim við það sem áðr hefir verið sagt um
hofin.
Það er sjáanlegt, að sá fegrsti staðr á öllum þessum »hofs-
teig« hefir verið valinn til að byggja hofið á; grundin er svo
nokkurum hundruðum faðma skiftir á lengd, óii grasi vaxin og
slétt að mestu; grasbrekka fyrir ofan alla grundina. Þettasvæði
hefir og haldizt óblásið, eins og áðr er sagt, og fjallshlíðin fyrir
ofan í teignum er falleg og víða grasi vaxin upp á brún. Hvað