Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 12

12
ÓÐINN
Sjera Sigtryggur Guðlaugsson á Núpi.
mun ná í hana aftur. Var Gróa svo hjá henni,
þangað til hún fór að Steinsvaði 1871, og var
»önnur hönd hennar« við heimilisstjórnina og
hafði margt gott af veru sinni hjá henni. Tók
hún sjer vafalaust snið eftir henni í mörgu og
varð það að hamingju. Mintist hún hennar
jafnan með virðingu og þakklátum hug.
Gróa var því ekki óundirbúin, þegar hún tók
við búsforráðum á Steinsvaði, enda fórust henni
þá þegar og alla stund síðan bústörf og hús-
móðurstörf ágætlega.
Andlega mentun hafði hún litla fengið nema
í kristindómi og bóklestri, enda voru engir skól-
ar til í landinu, nema latínuskólinn, á upp-
vaxtarárum hennar. En mentun í kristindómi
er nú engin smáræðis meniun, ekki þó svo mjög
það, að læra svo og svo mikið í kristnum fræð-
um, — því að maðurinn getur verið ljelega
kristinn maður, þó að hann kunni margt, eða
þekki, í þeim fræðum, — heldur er kristindóms-
menningin fólgin í því, að fá rótfest í hjarta
sínu þann anda guðstrausts, kærleika og mann-
úðar, ráðvendni og skyldurækni, sem Jesús flulti
með kenningu sinni og lifi, og fest hann þar
svo rækilega, að sá andi stjórni hugsunarhætti
manns og athöfnum í lífinu, i öllu dagfari og
framkvæmdum. En það verða bestu og nytsöm-
ustu mennirnir í hverju þjóðfjelagi, er því ná,
hvort sem um konur eða karla er að ræða, og
þess vegna hinir sannmentuðustu. Til þess þarf
auðvitað að þekkja aðalatriðin í hinum kristnu
fræðum. En til þess hjálpar einnig afarmikið,
að eiga samvistir við þá menn, er láta líf sitt
stjórnast af þeim anda. Þess vegna hefur svo
margur mætur maður viðurkent, að hann eigi
kristilegri móður eða kristilegum föður meira
gott að þakka en nokkrum öðrum manni eða
ástæðum, einkum þó móðurinni, sem fyrst og
oftast fer höndum, eigi að eins um líkama
barnsins, heldur og sálu þess, hugsanalífið og
hið daglega líf þess.
Gróa var ekki nema á 11. ári, þegar hún
misti móður sína, en enginn veit, hversu mörg-
um góðum frækornum hún hefur þá þegar sáð
í sálu hennar, en þau hafa eflaust verið mörg
og holl, því að vel hefur móðirin verið útbúin
í kristilegum efnum frá sínum foreldrum. Faðir
Gróu var vandaður maður og hefur eflaust
haldið aö henni kristilegum hugsjónum. Og svo
var hún svo lánsöm, þegar hún eltist, að kom-
ast í náið samband við svo mikilhæfa og kristi-
lega konu eins og Þórunn Pálsdóttir var, og
það um nokkur ár. Hún hafði því hlotið mikils-
verða menningu, þó að hún hefði eigi lært
margar fræðigreinir, og að því bjó hún alla æfi
og var trúarsterk og vonarörugg í orði og at-
höfnum, skyldurækin og samvitskusöm. Hún var
að upplagi ljettlynd og glaðlynd, fjörmikil og
áhugasöm um alt, er hún átti að sinna. En
jafnframt gætin og athugul, enda var hún skyn-
söm vel. Hún var kjaikmikil og staðföst í lund,
kappsöm, starfsöm og dugmikil. Skapmikil var
hún, eins og ílestir dugandi menn, en kunni vel
að stjórna geði sínu, hreinlynd og hispurslaus.
Hún var trygglynd, ræktarsöm og raungóð og
varð því öllum kær, sem kyntust henni. Hún
var myndarleg í öllu verki og lærði margt í
þörfum vinnubrögðum hjá Þórunni húsmóður
sinni og vinkonu, sem kom henni að góðu liði.
Með þessum kostum gekk hún að húsmóður-
störfum sínum með áhuga og alvörugefni. Komu
þá og fleiri kostir í ljós, því að hún reyndist
mjög stjórnsöm, umhyggjusöm og eftirlitssöm