Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 11

ÓÐINN
11
Sölvasonar. Sigfús var tvíkvæntur og átti fjölda
barna. Voru þau flest efnismenn og varð hann
kynsæll mjög. Hann var gleðimaður og söng-
maður mikill. Var það siður hans að kalla börn
sín saman í rökkrum á vetrarkvöldum ogsyngja
með þeim; höfðu mörg þeirra góðan róm. —
Skúli Sigfússon bjó á Torfastöðum í Hlið, áður
en hann fór að Brimnesi, og átti Svanhildi dólt-
ur Sveins Jónssonar bónda á Torfastöðum og
Sólrúnar Guttormsdóttur írá Hjarðarhaga Sölva-
sonar í Hjarðarhaga, Gunnlaugssonar prests í
Möðrudal Sölvasonar. Kona Sölva í Hjarðar-
haga var Helga dóttir Sigfúsar prests Tómas-
sonar í Hofteigi (Barna-Fúsa) og Kristínar Ei-
ríksdóttur frá Bót Magnússonar. Skúli og Svan-
hildur áttu alls 1G hörn; komust 11 þeirra upp
og giftust 10. Er þaðan Skúlaætt og hefur orðið
fjölmenn mjög í Austfjörðum. Prestur segir í
húsvitjunarbók um Skúla, þegar hann var á
Torfastöðum: »guðhræddur, vel fróður og marg-
kunnandi«, en um Svanhildi: »sæmilega vel að
sjer«, og börnin: »öll börnin efnileg«. Skúli dó
á Grund í Mjóafirði hjá Birni syni sínum 11.
sept. 1816 nærri áttræður.
Björn faðir Gróu var myndarmaður. Hann
var hagur vel og söngmaður, og smíðaði lang-
spil eins og faðir hans. Hann var tvíkvæntur;
átti fyr Gróu dóttur Einars bónda í Hrafnsgerði
Jónssonar og átti með henni 2 sonu: Björn,
föður Sigbjörns á Litlabakka, og Jón, föður
Björns á Nesi í Borgarfirði. Þau bjuggu á Set-
bergi og í Brúnavík í Borgarfirði. Síðar átti
hann, 18. oldbr. 1843, Önnu, dóttur sjera Jóns
á Hjaltastað Guðmundssonar og Margrjetar dólt-
ur Stefáns prests Einarssonar á Sauðanesi og
Önnu Halldórsdóttur klausturhaldara á Reyni-
stað, Bjarnasonar sýslumanns á Þingeyrum Hall-
dórssonar. Fyrsta barn Björns og Önnu var Gróa,
fædd í Brúnavík 22. marz 1844. Önnur börn
þeirra voru Margrjet, Sigurbjörg, Guðbjörg, Anna
og Björn.
Björn tlutti á Bóndastaði i Hjaltastaðaþinghá
vorið 1850 og bjó þar síðan. I5ar varð hann
fyrir þeirri reynslu, að missa Önnu konu sína
22. maí 1854, að eins 34 ára (f. s/8 1819). Þá
var Gróa dóttir þeirra á 11. ári. Hún var að
vísu hin efnilegasta mær, en ekki gat hún þó
tekið við búsforráðum þá þegar. En ekki liðu
mörg ár þangað til hún gerði það. Bú föður
hennar gekk saman á þeim árum. Bjó hann
Sigurður Sigurðsson búnaðarmálastjóri.
þó áfram á parti úr Bóndastöðum með henni,
eftir að hún var fermd. Reyndist hún þegar
furðu ráðsett, umsjónarsöm og starfsöm og í
öllu hin myndarlegasta. Hún fjekk þannigsnemma
æfingu í því að sjá um bú. Leið svo fram til
vorsins 1862. Þá hætti Björn búskap og fór
Gróa þá til Páls Ólafssonar og Þórunnar konu
hans, er þá fluttu að Höfða á Völlum frá Hall-
freðarstöðum, og gerðist vinnukona þeirra. Rór-
unn var hin vænsta kona og besta búkona,
umsjónarsöm og hreinlát. Hún var dagfarshæg
og stilt og hin háttprúðasta. En þjett var hún í
lund og hafði oftast sitt fram með allri hægð-
inni. Henni fjell Gróa þegar mæta vel í geð og
Gróa bar mestu virðingu fyrir henni. Varð þeim
fljótt vel á milli. Var Gróa hjá þeim Páli á
Höfða og Eyjólfsstöðum í 3 ár. En þá vildi
faðir hennar fara að búa aftur. Tók hann þá
Gróu til sín og bjuggu þau þá enn 2 ár á
Bóndastöðum, en hættu síðan. Fór Björn þá til
Jóns sonar síns, er þá bjó á Bóndastöðum, og
þar dó hann vorið 1871, 63 ára. En Gróa fór
til Páls og Þórunnar, er þá voru komin aftur
að Hallfreðarstöðum. Vildi Þórunn fyrir hvern