Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 38

38
ÓÐINN
haft mikið að sepja. Löngum hefur hann verið
hreppsnefndaroddviti i sveit sinni, sýslunefndar-
maður og í stjórn Kaupfjelags Borgfirðinga.
Margir hafa litið svo á sem hann hefði sómt
sjer mjög vel á alþingi sem fulltrúi sýslunga
sinna, en ekkert hefur hann fýst að ganga þá
götu. Heimili hans ber þess lika augljós merki
að bústjórnin hefur ekki verið neitt hálfverk.
Ekki þarf annað en að sjá heim að Lundum af
flutningabraut þeirri sem liggur þar meðfram
túninu, til þess að sannfærast um snildarbragðið
sem þar er á öllum mannvirkjum, kemur það
þó betur í ljós við nánari skoðun þegar heim
er komið. Þar hafa fylgst að mikil verk og vel
unnin. Væri hverjum manni boðleg sú fræðsla
sem Guðmundur á Lundum gæti veílt í húsa-
byggingum og jarðabótum. Breytti hann hjer
iyrstur manna mýrum í tún með skurðum og
lokræsum. Slíkar jarðarbætur eru nú orðið
ekkert eins dæmi, þar sem dagsláttur í tuga-
tali eru teknar þannig til yrkingar, en frum-
kvöðlanna er samt ætíð vert að minnast um
hvers konar framfarir sem er að ræða.
Engar skýrslur hef jeg í höndum um
tölu þeirra dagsverka sem Guðmundur hefur
unnið í jarðabótum, eða yfir stærð á öllum hans
miklu byggingum. Fyrir löngu hefur hann hlotið
heiðurslaun úr sjóði Kristjáns konungs IX. fyrir
miklar og vel unnar húsa- og jarða-bætur og
síðan hefur hann aukið þar við stórfeldum um-
bótum í byggingum, útgræðslum, áveitum og
girðingum.
Kona Guðmundar er Guðlaug Jónsdóttir frá
Melum í Hrútafirði, f. 30. apríl 1861. Systkini
hennar voru Jón prófastur á Stafafelli, Jósep
hreppstjóri á Melum, Ingunn kona Björns Sig-
fússonar hreppstjóra á Undirfelli og Finnur
meðritstjóri Lögbergs í Winnipeg. Föðurfaðir
þeirra var Jón sýslumaður á Melum, sem var
nafnkendur maður á sinni tíð. Var hann líka
móðurfaðir dr. Björns Olsen og þeirra systkina.
Eru ýmsir niðja hans mestu vitsmunamenn.
Þau Lundahjón giftust vorið 1889 og eru nú að
fylla fertugasta búskaparárið. Er óhætt að full-
yrða að flest hafi orðið þeim til gæfu og gengis
alla þá tíð. Hafa þau sameinað þá miklu kosti
sem þeim voru áskapaðir til þess að ráða yfir
fyrirmyndar heimiii, þar sem hagvirkni, reglu-
semi og góður fjárhagur hjeldust i hendur. Bæði
bera þau hjón það með sjer, að þau hafa kunn-
að að meta hið góða í lífinu, og gleðjast yfir því,
þar á meðal mannvænlegum börnum. Þau eru
bæði ung í sjón og ung í anda eftir því sem
verða má á síðari árum hins sjöunda tugar. Geta
þau af eigin raun tekið sjer í munn þessi orð
Eggerts ólafssonar: »Vænt er að kunna vel að
búa«. Hver sá, er skoðar sig vel um á Lundum,
hlýtur að sjá það og viðurkenna, að þar sje bæði
bóndi og húsfreyja sem kunni vel að búa. Ber
þeim báðum þökk og heiður fyrir eftirbreytnis-
verða fyrirmynd í þeim efnum. Hafa þau lengi
verið sveitarstoð og stjettarsómi.
Börn þeirra hjóna eru sex á lifi: Sigurlaug
kona Sverris Gíslasonar í Hvammi í Norðurár-
dal, Ragnhildur kona Sigurðar Jónssonar á
Stafafelli, Ásgerður kenslukona á Siglufirði, Sig-
ríður, Margrjet og Geir, öll í foreldrahúsum.
Einn son, Ólaf að nafni, mistu þau 1920. Var
hann um tvítugt, hið prýðilegasta mannsefni,
sem ávann sjer allra hylli.
Kr. P.
m
Þorsteinn Tómasson og
Árný Árnadóttir.
Þorsteinn var sonur Tómasar hreppstjóra að
Skarði Jónssonar hreppstjóra að Gullberastöð-
um, Þórðarsonar, Sigurðssonar bónda að Bakka
í Melasveit. Voru þeir langfeðgar allir taldir
hinir mestu búmenn og merkismenn. Jón á
Gullberastöðum, afi Þorsteins, þólti t. d. einhver
mesti bóndi um Borgarfjörð á sinni tíð, smiður
góður, hestamaður mikill, en vínhneigður nokkuð.
Kona Jóns á Gullberastöðum var Guðríður
Sveinsdóttir prests að Hesti og víðar. Móðir
Þorsteins var Sigríður Þorsteinsdóttir bónda
Oddssonar að Reykjum í Lundarreykjadal. En
móðir Sigríðar en amma Þorsteins var Elka
Kristjánsdóttir Jónssonar frá Skógarkoti i Þing-
vallasveit, og er sú ætt bæði fjölmenn og viða
þekt.
Þorsteinn ólst upp í föðurgarði uns hann
misti föður sinn árið 1900, en síðan með móður
sinni og stjúpföður. Þegar í æsku fór að bera
á því, að í Þorsteini bjó meira en í flestum
öðrum jafnöldrum hans. Hann var bókhneigður
mjög og námfús, hagur á hvað sem var, bæði