Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 51

ÓÐINN
51
sístarfandi á andlegu sviði. Yar fljótt auðfundið,
að honum var ekkert meira hjartans mál held-
ur en að fást við ritstörf í næði. En líf hans
komst þó aldrei inn á þær brautir, sem hann
þarfnaðist og þráði mest. Það var eins og hann
yrði fyrir ýmsum ónotalegum olnbogaskotum
og misskilningi, sem fjarlægðu hann hugsjón
sinni. Kjör fátæks manns, sem ber andleg mál
fyrir brjósti, eru oft raunasaga. Svo var saga
Magnúsar að mörgu leyti. Strit, heilsubrestur
og misskilningur lömuðu starfsþrek hans sí og
æ á þessu sviði. En hann reyndi þó sem oftast
að lifa í þeim heimi, þar sem gull og grænir
skógar vonanna töfruðu í fjarska, og komast á
þær sjónarhæðir, sem opnar skáldum og leit-
andi mönnum útsýni yfir fegurðarlönd fram-
tíðarinnar.
Magnús var upprunninn frá ísafjarðardjúpi.
Var hann fæddur að Tröðum í Súðavikurhreppi
6. ágúst 1873. Var faðir hans skáldmæltur og
hafði fengist við barnakenslu, og afi hans hafði
verið prestur þar í Ögurþingum. Móður sinnar,
Friðriku Kristjánsdóttur, mintist hann sem góðr-
ar og greindrar konu.
En 6 vikna gamall var hann fluttur frá for-
eldrunum til Önundarfjarðar. Ólsl hann þar upp
hjá vandalausu fólki. Að sjálfs hans sögn leið
honum þar ekki vel og varð æska hans næsta
óblíð. Hann átti ýmsar þrár og eftirlanganir,
sem mættu misskilningi. Og hann fór á mis
við þann yl, sem skilningsgóð og ástrík móðir
vermir barni sínu með um hjarta. Var hann
snemma hugsandi og fór sínar götur, sem venju-
lega lágu þá eitthvað frá alfaraveginum. Fjekk
hann ott »kúlur að kemba«, ef skylduverkin
voru miður vel rækt. Og tíðum gat það komið
fyrir þegar hugðarefni unglingsins leiddu hann
og lokkuðu inn á glæsilegar brautir. Stundum
mun hann jafnvel hafa þótt ratalegur t. d. við
skepnur. En fengi hann ákúrur, var barnslundin
of bljúg til þess að þola það, tilfinningarnar of
viðkvæmar til þess að standast kaldlyndi og
hnútuköst. Hann varð þvi beygjulegur og ótta-
glöggur og hikandi, ef eitthvað bar út af. —
En það leyndi sjer ekki að þessi unglingur
var fluggáfaður og hafði snemma löngun til þess
að kynnast bókum. En tíminn var ætlaður til
annars en að sinna bókum og fræðslu eftir
þörfum þessa unglings. I3að var látið nægja að
gefa honum forskrift tvisvar sinnum. En eftir
Olfert Ricard prestur.
Olfert Ricard prestur I Kaupmannahöfn er nýlega dá-
inn, einn af helstu prestum Dana og forvígismönnum
K. F. U. M. par i landi. Frá honum er sagt í »Undir-
búningsárum« sjera Friðriks Friðrikssonar og kannast
lesendur »Óðins« við hann paðan.
að hann þekti skrifstafi var hann sískrifandi.
Á svellin og skaflana skrifaði hann með stafn-
um sínum, inni skrifaði hann á rúðurnar, mjölið
í kvarnarstokknum eða jafnvel á flolið í öskj-
unum. Og þegar hann lá vakandi um nætur
til fóta fóstru sinnar og gat ekki sofið, af því
að hugurinn var órór og leitaði eitthvað út í
bláinn, varð það helst fyrir, að hann byrjaði
að skrifa á fætur fóstru sinnar eða koddann og
rúmfötin. —
Bækur urðu honum snemma eins og heilsu-
lindir, sem hann reyndi að teiga af við hvert
tækifæri. Varð hann fljótt sjálfbjarga til lestrar
og var álitinn húslestrarfær á 6. ári. Æskusaga
hans varð jafnframt saga siþyrstrar sálar eftir
andlegum verðmætum. Las hann meira en al-
ment gerist og kyntist á unga aldri fornskáld-
unum og fornsögunum og varð hrifinn at glæsi-