Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 14

14
ÓÐINN
Theodór Friðriksson,
skáldsagnahöfundurion Valur.
samur á heimili sinu, umsjónarsamur og eitir-
litssamur.
Bak við alla framkomu hans stóð hinn kristi-
legi hugsunarháttur, er honum hafði verið inn-
rættur frá barnæsku. Átti móðir hans eflaust
mestan þátt í þvi, enda reyndist hann henni
besli og ræktarsamasti sonur í öllum hinum
langa veikleika hennar. Hann var alla æfi »val-
mennicf, eins og prestur hans voltaði um hann
þegar á þrítugsaldri, hjartagóður, raungóður og
hjálpsamur.
Eitt sinn kom hann til móður minnar og
dvaldi alllengi og töluðu þau þá margt saman;
var hann lítið eitt ör af víni. Þar kom tali
þeirra meðal annars, að hún mintist eitthvað á
örlæti hans og hjálpsemi. Pá sagði hann: »Jeg
hef ekki verið örlátur að eðlisfari, en það hefur
setst að í mjer þetta boðorð Krists: »AIt, sem
þjer viljið að mennirnir gjöri yður, það skuluð
þjer og þeim gjöracc, og jeg hef álitið mjer skylt
að fara eftir því«. í’ar liggur einmitt rótin að
hinni höfðinglegu og veglyndu framkomu hans
við þá, er í einhverri þröng lentu. Og þar er
fegursti þátturinn í lífi hans. Hann ljet aldrei
nokkurn mann synjandi frá sjer fara, er leitaði
hans í þörf, ef hann gat liðsint honum, og gaf
þá iðulegá ótæpt. Eitt sinn kom til hans fá-
tækur barnamaður á útmánuðum, eftir að hanu
kom að Rangá, og bað hann um malbjörg.
Höfðu gengið hríðar lengi og var mikill snjór á
jörðu og ófærð; hafði lengi þótt ófært að fara
í kaupstað á Seyðisfjörð, en mörgum orðin þörf
á því. Hallur vissi, að maðurinn mundi segja
satt um ástæður sínar. Sagði hann nú Gróu
konu sinni frá erindi hans og að sig langaði til
að gera honum einhverja úrlausn, en vissi, að
farið var að minka um birgðirnar hjá þeim, og
hann búinn að láta mikið burtu til eins og
annars. Spurði hann, hvort ekki mundi vera
hægt, að láta hann fá dálítinn mjölhnefa. Gróa
var ekki vön að draga úr útlátum hans, enda
ljet hann aldrei neitt vanta. En nú sagði hún,
að ekki væri eftir nema ein tunna af mjöli, og
hann vissi, hve mannmargt væri, en útlit ekki
gott um aðdrætti, svo að það mundi eigi geta
orðið mikið, sem úti væri látið, en hann rjeði
auðvitað, hvað hann gerði. Hallur kvað þetta
satt vera. En þessum manni væri ómögulegt að
ná neinu að sjer úr kaupstað nú, og ekki lík-
legt, að hann gæti annars staðar fengið hjálp
þar nærlendis. En sjer mundi miklu fremur
fært, að ná einhverju að sjer, þó að ilt væri
umferðar. Skildu þau svo talið. En Hallur ljet
manninn hafa aðra hálftunnuna af mjölinu. —
Litlu síðar stiltist veðurátt og kvaddi Hallur þá
nágranna sina til lcaupstaðarferðar á ákveðnum
degi snemma morguns, ef veður yrði gott, og
nefndi til staðinn, þar sem þeir skildu hittast.
Sagði hann, hversu marga hesta hann ljeti fara,
og nefndi einnig, hve marga hesta hann óskaði
að hver ljeti til. Allir brugðust vel við kvöðinni,
enda höfðu þeir þörf á að fara. Yoru allir
komnir saman á ákveðinni stundu og voru
hestarnir undir 30, er saman komu. Var svo
haldið af stað til Fjarðarheiðar, þó að illfært
væri. Gekk ferðin að vísu seint, en veður var
kyrt, svo að slóðina byrgði ekki og gátu menn
haft fullan burð á hestunum heim, og mátti
heita að ferðin gengi í heild sinni fijótt og vel.
Aldrei varð Hallur heylaus, enda var hann
sannfærður um það, að nægar heybirgðir væru
tryggasta undirstaða landbúnaðarins. Eitt vor,
þegar hann var á Steinsvaði, sá hann þó fram
á heyþrot í langvarandi harðindum, og fór þá
upp á Völlu, þar sem velur hafði verið miklu