Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 62

62
ÓÐINN
Einar Árnason fjármálaráðherra.
7. marts síðastl. varð 1. alþm. Eyflrðinga. Einar Árna-
son bóndi á Eyrarlandi í Eyjaflrði, fjármálaráðherra, en
frá dauða Magnúsar Kristjánssonar og til þess tíma hafði
forsætisráðherra
gegnt embættinu.
Einar er þriðji
norðlendski bónd-
inn, sem tekur hjer
ráðherrasæti. Hann
er fæddur 27. nóv.
1875 að Hörarum í
Eyjafirði, af göml-
um og góðum ey-
firskum bændaætt-
um. Hann gekk í
Möðruvallaskóla og
fjekst við kenslu á
yngri árum, en hef-
ur lengst af verið
hóndi. Ljet hann
snemma til sin taka
í hjeraðsmálum, en
var fyrst kosinn á
þing 1916 og hefur
átt þar sæti siðan.
Var hann áður
heimastjórnarmað-
ur, en hefur nú
lengi verið í Framsóknarflokknum. Hann er vinsæll
maður og vel metinn bæði heima í hjeraði og á Alþingi.
í framgöngu hæversk, svo hugþekk og blíð,
að hrifningar þokka nam bjóða.
Og broshýru augun sem bergvötnin hrein,
þau blikandi spegluðu gleði.
Svo lundljett sem vorfugl á gróandi grein
hún gæfuna foreldrum ljeði.
í huga og breytni var hrein eins og mjöll,
lífshliðarnar þekti’ ekki verri.
Af saklausri einlægni svipbrigði öll
sáust af geðshræring hverri.
En lundin var ástgjörn, af vilja of veik,
með vonanna drauma svo bjarta,
og þráði það heitast að lifa við leik,
í ljómandi auðlegð að skarta.
Með fullorðinsárum ei friðar hún naut
í foreldrahúsum til dala.
Á hillingar vængjum hugurinn þaut
til hærri og veglegri sala.
Hve lágt var þar kotið og kveljandi leitt,
hún kostum þess öllum nú gleymdi.
Af metorðalöngun var huganum heitt,
þar hraðfleyga útþráin streymdi.
Svo kvaddi hún bernskunnar blómlegu sveit
og bjóst til að leita sjer frama.
En sorgin við foreldra hjörtu þá hneit,
svo huggleðin hvarf þeim með sama.
Pví hræðslunnar pindu þau harðþungu tök,
að Hugljúf nú mótvinda fengi.
En guðstrú og von þeirra bar uppi bök,
þær bætandi hreyft gátu strengi.
III.
Jeg frjetti það, Hugljúf, þú hraðaðir för
að heiman í fjarsýnis bláinn,
og alstaðar ljómaði fegurð og fjör
og frjálsræðis vaxandi þráin.
Yfir götur og torg leiddust hann og hún
og hjöluðu ástþýðum rómi
um framtíðardaganna dulskráða rún,
þar dýrð biði hvarvetna og sómi.
Pin æskunnar vorsól á himni var hátt
og helti’ á þig ylgeisla ljóma,
hún örvaði kendir og æðanna slátt,
og ást leysti úr varfærnis dróma.
Að brosa við gumum og gefa’ undir fót,
það gerði nú ungmeyja fjöldinn,
og fagnandi út rjetta arma þeim mót
var ágætust skemtun á kvöldin.
Hún Hugljúf min smáa var feimin mjög fyrst,
því frumeðlis þrÖDgt var i týgjum.
Hún fann þó að sálin var svolítið þyrst
i sopa af lifsbikar nýjum.
Að kynnast sem flestu og kafa öll djúp
er köllun og manneðlis þráin,
en vandinn að saurga’ ekki sakleysis hjúp,
því siglingarleiðin er náin.
Brátt þorstinn varð sterkur í lifsnautna leik,
svo lengur hún stóðst ekki mátið.
Á bikarnum fyrsta hún bergði svo smeik,
en bætur í tje fjekk hún látið.
Og Vindhamur, bernskunnar broshýri sveinn,
henni bauð nú svo glaður til dansins.
Svo gæfunnar vegur nú glansaði beinn
og glöggur til framtiðarlandsins.
IV.
Ó, framtiðarlöndin! svo fögur og við,
með flöktandi geisla um tinda,
fyrir augunum skína hjá æskulýð
með allsnægtum lífsþæginda.
Par dýrlega blikar á gróandi grund,
hin geðþekku nautna heimkynni.
Að líta þar inn og sjer leika um stund
er lífsþrá og æskunnar sinni.
Frá gjálífls öndvegi hljómar á horn
mjög hrynljúfur söngrómur þýður:
»AIt lífsstrit er óþarft, því eyðslunnar norn
svo alfrjáls hjer rikir og býður«.