Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 31

ÓÐINN
31
skapur voru hveijum manni góð fyrirmynd.
Hæfilegur agi, fagrir siðir og góður heimilisbrag-
ur hjeltst þar í hendur við kærleiksríka umönnun
og æfilanga trygð. Þeir eiga mikið að þakka,
sem þess nutu.
Árið 1895 fluttust að Hróarsholti í austur-
bæinn þau hjón Sigfús Thorarensen og Stefanía
Stefánsdóttir, og búa þau þar enn. Sambúð
vestur- og austurbæjarfólksins er því orðin æði-
löng, Alla tíð hefur hún góð verið, trygð, virðing
og vinátta á báða bóga, enda var þar góðu að
mæta, sem þau voru austurbæjarhjónin. Sam-
vinna var mikil og góð milli bændanna um
marga hluti. Og marga gönguna átti Slefanía í
vesturbænum til Guðrúnar síðasta árið, til þess
að spjalla við hana og gleðja hana. Vinátta
þeirra var þrautreynd og fölskvalaus.
Vel varð þeim til hjúa, Guðmundi og Guð-
rúnu, þótt ekki væri tíðkanlegt háll kaupgjald
fram eftir búskaparárum þeirra. Viðurgerningur
var alt af í besta lagi, bæði til fata og matar.
Mestalla búskapartíð sina höfðu þau sömu vinnu-
hjúin, þau hjón Jón Einarsson og Marínu Jóns-
dóttur. Höfðu þau búið áður í Egilsstaðakoti,
en brugðið búi. Jón fór vinnumaður að Hróars-
holt 1893, en Marin nokkru seinna. Voru þau
þar vinnuhjú fram til 1918, eða þar til gömlu
hjónin Ijetu af búskap. Bæði voru þau sjerstak-
lega dygg hjú og trú húsbændum sínum, ljetu
sjer í öllu ant um liag heimilisins og tóku sjer
fram um ílest, enda voru þau öllum hnútum
kunnug þar. Jón er hagur vel og byggingamað-
ur ágætur og hagvirkur á öll verk, iðinn og sí-
starfandi. Marín var einnig ágætlega vel vinn-
andi í sessi og starfsmaður góður til hvers sem
hún gekk. Bæði hjeldu þau trygð við Hróars-
holtsheimilið, þótt þau flyttust þaðan. Síðustu
veturna var Marín í Hafnarfirði og dó þar 3.
júni 1928. En Jón lifir hana og er nú til heim-
ilis i Uppsölum hjá Friðhjörgu dóttur sinni, sem
þar er húsfreyja.
Ágúst, sonur Guðrúnar, er fæddur í Hróars-
holti 17. ágúst 1878, og ólst þar upp, fyrst hjá
Halldóri afa sínum, sem fjekk á honum mikið
dálæti, og síðar á heimili móður sinnar i vestur-
bænum. Þar ól hann síðan allan sinn aldur.
Haustið 1911 gekk hann að eiga Kristínu
Bjarnadóttur frá Túni, systurdóttur Guðmundar
stjúpa síns. Stóð hann að mestu fyrir búinu upp
frá því, en tók þó ekki formlega við fyr en
1918. — Ágúst var þrekmaður og starfsamur,
gekk að hverju verki með ráðnum hug og festu.
Heimilisfaðir var hann ágætur. Vakinn og sofinn
hlúði hann að heimilinu á allar lundir; hann
elskaði og ræktaði þann blett, sem honum var
fyrir trúað. Honum voru góð efni 1 hendur feng-
in, en hann hjelt líka vel á þeim og skynsam-
lega, enda
búnaðist þeim
hjónum ágæt-
lega,þóttþungt
væri heimilið.
Opinber mál
ljet liann lítið
til sín taka, en
gaf sig allan og
óskiftan við
heimili sinu.
Ágúst var dul-
ur í skapi og
fámáll hvers-
dagslega um
sjálfan sig. Þó
vissu það allir,
sem þektu
hann, að hann
hafði góðan
mann að
geyma. Hann var tryggur og raungóður vin-
um og flysjungsháltur og lausingjaskapur var
honum fjarri. Grandvar og rjettsýnn var hann
í hegðun sinni við aðra menn. Hans rúm var
altaf vel skipað, því að þar var hugurinn allur
sem höndin var að verki. — Vorið 1926 tók
hann sjúkleika þann, sem dró hann til dauða.
Eftir langvinnar þrautir og þjáningar ljetst hann
að heirnili sínu 27. júní 1928. Kristín ekkja hans
býr nú í vesturbænum í Hróarsholti með börnum
sinum og fyrirvinnu. Hefur hún borið alt mótlæti
síðustu ára með mestu stillingu og geðprýði, og
sama er að segja um börn þeirra hjóna. Þau eru sex
á lífi: Halldór, Bjarni, Guðrún, Guðmundur, Guð-
finna og Bjarney, alt efnisbörn og vænleg til þess
að halda áfram starfi feðra sinna, þegar stundir líða.
Sumum kann að finnast, að frekar sje lof en
last, sem hjer hefur sagt verið. Samt er það trú
min, að hvergi sje meira sagt en satt er. Minn-
Ágúst Bjarnason.