Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 19

ÓÐIN N
19
síðar flutt að Finnsstöðum í Eiðaþingá og er
dáinn fyrir 1703. Þá býr þar ekkja hans, með
börnum sínum, Málfriður Björnsdóttir, Hákon-
arsonar sýslumanns í Nesi við Seltjörn, Björns-
sonar. Gísli var lögrjettumaður. Jón Sigurðsson
í Njarðvík, minnugur fróðleiksmaður, sagði um
Gísla, að hann hefði verið »gildur bóndi og
grófheita karl«. f*að var endurminningin, sem
menn höfðu sjerstaklega um hann. Hann hetur
líklega verið stórbokki nokkur. Frá Gísla er
komin Finnsstaðaætt. Sonur hans var Nikulás
á Finnsstöðum, Faðir Gísla á Finnsstöðum, föð-
ur Þórðar á Finnsstöðum, föður Ingibjargar,
móðir Árna á Finnsstöðum, föður Jóns, er nú
er þar. Eyjólfur á Borg var einn sonur Þórðar,
faðir Hallgríms á Ketilsstöðum.
Eftir 1703 kom annar bóndi að Rangá, er
Eiríkur hjet, Hallsson, og varð nafnkunnur, þó
að á annan hátt væri en Gísli. Eirikur tel jeg
vist að verið hafi sonur Halls bónda í Bót (d.
1668), Eiríkssonar í Bót nafnkunnugs manns,
er þótti mikill fyrir sjer og ytirgangssamur (d.
1667, gamall), Magnússonar. Eiríkur á Rangá
var gáfumaður og skáldmæltur vel, glaðlyndur
og frjálsmannlegur, guðrækinn og dugmikill, en
drykkfeldur nokkuð, og þó vinsæll og vel met-
inn, en enginn auðmaður. Yoru lengi kunnar
vísur eftir hann, er sýna þetta, og svo erfiljóð,
er Þorvaldur prestur Stefánsson í Gilsárteigi og
síðar á Hofi í Vopnafirði orti eftir hann. Meðal
vísna hans, er menn kunnu lengi, eru þessar:
»Margir kenna mig við Hall
menn í panka glaðir,
pegar peir segja: pað er karl
prettán barna faðir«.
»Guði sje lof, mig liður hann enn,
liQ jeg á sjölugs aldri.
Hjer er nú kominn að hjala við menn.
Hamurinn fylgir Baldri«.
Og enn:
»Mjög er drukkinn mögur Halts,
maðurinn álna snauður.
Hvar mun vera klárinn karls,
kallaður Gamli Rauður?«
Erflljóðin eru svona:
Alvaldur Eirík hvíldi.
Af eldri mönnum og heldri,
sá gildar gáfur faldi,
fær gjöldin loks margfölduð.
Aldaguðs hátíð heldur
með höldum guðs útvöldu.
Jón Jónsson læknir.
Hann er fæddur 6. sept. 1868 í Hjarðarholti í Dðlum,
sonur Jóns Guttormssonar prófasts par og konu hans
Guðlaugar Margrjetar Jónsdóttur frá Brekku í Fljótsdal.
Hann útskrifaðist úr
Reykjavíkurskóla vor-
ið 1888 og úr Lækna-
skólanum vorið 1892.
Var siðan á sjúkrahús-
um i Khöfn, en var 21.
ág. 1893 settur læknir
í N.-Múlasýslu, og aftur
30. júní 1894. Dvaldi
hann svo í Khöfn og
Lundúnum á árunum
1896—97, en var vorið
1897 settur læknir í
Vopnafirði og fjekk
veitingu fyrir pví em-
bælti 11. jan. 1898.
Hann kvæntist 18. júlí
1903 Kristjönu Sigríði
dóttur sjera Arnljóts
Ólafssonar á Sauða-
nesi. 19. júli 1906 var honum veitt Blönduósshjerað og
íluttust pau skömmu síðar vestur pangað. Pvl embætti
hefur hann pjónað par til hann nú fyrir nokkrum árum
fluttist til Reykjavikur og tók að stunda par tannlækn-
ingar. Hafði hann áður verið erlendis um hríð til pess
að kynna sjer pær. Síðan hefur hann öðru hvoru ferð-
ast um landið sem tannlæknir. Nú síðastl. vetur hefur
hann verið skólalæknir í Hafnarfiröi, en er eftir sem
áður búsettur í Reykjavík. Jón Iæknir hefur jafnan verið
áhugasamur um almenn mál og látið pau allmikið til
sin taka í peim hjeruðum, sem hann hefur átt dvöl í.
Hann er og söngelskur maður og söngfróður. Fyrir
mörgum árum gerði hann lag pað við pjóðsöng Færey-
inga, sem prentað er nú hjer í blaðinu, og hafa Færey-
ingar tekið pað fram yflr hið eldra lag við kvæðið. / v/- j
Skáld par gott við skildi.
Skuld pá allir guldu.
Spáði spökum óði,
spjáður síst á láði,
að ei elli næði,
áður en gekk til náða.
Guði treysti góðum,
gæða vænti’ af hæðum.
Háði herkinn stríðið.
Með heiðri í Kristi deyði.
Tunga tregar drenginn;
tanginn hjeraðs langur.
Hans ungu börn í binginn
bangin sjer niður stanga.