Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 13

ÓÐINN
13
um alt, reglusöm, hirðusöm, sparsöm og hag-
sýn. Var sem hún vissi ætíð, hvað öllu leið á
heimilinu og var ætíð viðbúin að taka í taum-
ana þar sem þurfti. Ekki gerði hún það með
neinum hávaða, stóryrðum nje margmælgi. En
öllum þótti rjettast að hlýða því, er hún lagði
fyrir. Það var eitthvert kyrlátt vald i allri fram-
komu hennar, sem menn beygðu sig fyrir. Var
hún um það mjög lik vinkonu sinni Þórunni
Pálsdóttur. Aldrei gerði hún sjer far um, að láta
á sjer bera út á við. Hún var einhuga og óskift
við að stunda heimili sitt sem best i öllum
greinum og vann hlífðarlaust að gagni þess og
heiðri og horfði aldrei i að leggja hart á sig, ef
þurfti. Hún vildi einnig, að aðrir heimilismenn
gerðu hið sama, en hún var eigi að síður mjög
nærgætin og notaleg við alla og vildi láta öllum
líða vel á heimilinu, hvort sem voru heimilis-
menn eða gestir. Varð hún að öllu samtöldu
ein af hinum merkustu konum í Fljótsdalshjer-
aði og þótt víðar væri litið.
Hún var meðalkona að vexti, kjarkleg og góð-
mannleg. Heilsugóð var hún fram að síðustu
árum og álti því hægra með að beita sjer við
► störf sín. Hún var sönghneigð mjög, eins og
margir í ætt hennar, og öll voru systkin henn-
ar svo.
Hallur, maður hennar, var hár maður vexli,
beinvaxinn, herðabreiður og allur þreklega vax-
inn, enda var hann hraustmenni mikið. Höfuðið
var stórt og andlitið nokkuð stórskorið, kjark-
legt og svipmikið. Var hann að öllu hinn karl-
mannlegasti og höfðingi í sjón og — eigi síður
í raun.
Mentunar hafði hann eigi notið annarar en
í kristindómi og bókleslri, fremur en kona hans.
t*á er hann var fullorðinn, tók hann sig til að
læra að skrifa; en lítið varð þó úr því, því að
sífeldar annir kölluðu að. Hann var gerður að
hreppstjóra fáum árum eftir að hann hóf bú-
skap sinn og var það um nokkur ár. Skrifaði
þá Sigurður bróðir hans fyrir hann flest, er
þurfti. Hafði hann verið einhver ár hjá sjera
Stefáni syni sjera Björns Vigfússonar á Kirkju-
> bæ, fyrst á Kirkjubæ og svo í Viðvík í Skaga-
firði, og lærði hjá honum að skrifa og nokkuð
að reikna. Skrifaði hann skýra og hreinlega
hönd. En ekki undi Hallur því lengi að vera
hreppstjóri og þurfa að fá aðstoð til að gegna
því starfi og sagði sig því frá því eftir nokkur ár.
Sjera Ólafur Magnússon í Arnarbæli.
En hann gat orðið hinn virðulegasti sveitar-
höfðingi fyrir því. Hann hafði eignast kristin-
dómsins hollu menningu og vildi hvervetna koma
fram í hans anda í viðskiftalífinu. En ilt þólti
honum, að hafa ekki notið meiri mentunar í
æsku en orðið hafði og því verra sem lifið varð
fjölbreyltara. Hann vildi gjarnan taka þátt í al-
mennum málum og fylgdi af alvöru framfara-
ölau þeirri, er Jón Sigurðsson vakti. Gerðist
hann fjelagi í Bókmentafjelaginu, sem ekki var
þá títt um bændur umhverfis hann, og las bækur
þess. Fylgdist hann jafnan vel með í landsmál-
um stðan og keypti helstu blöð og tímarit, eftir
því sem útkoma þeirra óx, og myndaði sjer
ákveðnar skoðanir í landsmálum eftir því sem
kostur varð á; hann vildi ekki neina hálfvelgju
í þeim efnum fremur en öðru. Hann var ein-
arður og hreinlyndur og staðfastur skapfestu-
maður og prýðilega greindur og kom það fram
í hvívetna. En hann hafði það til að vera glett-
inn í orðum og ertinn nokkuð, einkum við þá,
er honum þótti kenna hjá einhvers oflætis eða
monts.
Hann var hinn besti búmaður, eins og fyr
segir, stórhuga og starfsamur, en jafnframt hygg-
inn og athugull. Hann var stjórnsamur og rögg-