Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1884, Blaðsíða 46

46
sem hann hélt 1639, að í köllun og kosningu presta
skyldi að öllu leyti farið eftir ordinanzíunni, eða hinni
kirkjulegu reglugerð Kristjáns 4., þannig, að þegar
einhver prestr andaðist, ætti sóknarbœndr sem fyrst
að segja héraðsprófastinum frá því, og hann jafnskjótt
að fara, eða í forföllum sínum láta einkvern merkan
prest fara þangað í sinn stað og halda bœnagerð í
kirkjunni á helgum degi, og biðja guð að senda söfn-
uðinum góðan prest í stað hins látna, og mætti sá,
sem sœkti um brauðið, eða þeir, ef fleiri væri enn einn,
innan 2 mánaða halda rœðu í kirkjunni með vitund
prófastsins, og að því búnu skyldi hann til nefna 7
hina skilríkustu og skynsömustu sóknarmenn og ásamt
þeim kjósa þann, sem þeir helzt vildi hafa fyrir sókn-
arprest, og gefa honum kosningarbréf, sein þeir allir
rituðu nöfn sín undir, og skyldi hinn kjörni fœra það
biskupi, er sendi það höfuðsmanni eða umboðsmanni
hans, sem þá gæfi honum veitingarbréf fyrir því presta-
kalli. f>ví næst skyldi sá, sem brauðið var veitt, taka
prestsvígslu hjá biskupi, væri hann óvígðr, og prófastr
setja hann inn og mæla með honum við söfnuðinn.
pessi köllunar aðferð við hélzt í Skálholts biskups-
dœmi um daga Brynjúlfs biskups og nokkuð lengr,
nema þar sem konungr veitti brauðin, eða einhver
hafði köllunarrétt (jus patronatus), eða háskólagengn-
ir menn með góðum vitnisburði áttu hlut að máli, því
eftir kgsbr. 11. marz 1633 áttu þeir að ganga fyrir
öllum öðrum.
Brynjúlfr biskup var mjög siðavandr við presta
sína, og gekk ríkt eftir, að þeir vönduðu framferði
sitt og kenningar sínar, og legði af alla lausung og
yfirlæti, hefði viðhafnarlausan klæðaburð og klipt hár,
sem ekki mátti vera síðara enn ofan fyrir sjálfan
eyrnasnepilinn, eins og hann hafði sjálfr. Hann fylgdi
því fastlega fram, að prestar vönduðu prédikanir sínar