Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1885, Qupperneq 13

1B
reiðhestrinn væri bæði fallegr, stór, gott að ríða hon-
um, og að hann væri fljótr, og er getið um afbragðs-
fljóta hesta, svo sem Flugu, Söðulkollu og Bandvetti.
feir, sem fljóta hesta áttu, héldu á stundum veðreiðar
og lögðu við mikið fé, er sá skyldi taka hjá hinum, er
átti hinn fljótari hestinn1. í>á höfðu menn hesta, og
það mjög opt, almenningi til skemmtunar við hesta-at
eða hestavíg. Var það í því fólgið, að hestarnir vóru
látnir hlaupast á tveir og tveir og bítast, og fylgdu þá
hestunum jafnan menn með staf í hendi, til að stjórna
þeim og keyra þá fram, ef á þurfti að halda. pótti
það sæmd mikil, að eiga víghest góðan og fylgja hon-
um vel, en almenningi, sem sótti slíka fundi Qölmennt,
þótti hin bezta skemmtun, er hestarnir bitust fast og
fimlega; en er hestar flýðu, þá er þeir vóru að vígi,
gjörðu menn að því óp mikið, en opt hlauzt illt af
hesta-ati, er ójafnaðarmenn áttu í hlut2. þ>á ólu menn
og upp hesta til að selja þá, og græddu þannig fé;
meðan heiðni var í landi, slátruðu menn og hestum sér
til matar og vóru það eigi siðr ungir hestar sumar-
staðnir en fullorðir hestar; en er kristni var í lög tek-
in, lagðist hrossakjötsát smám saman niðr, þótt það
væri fyrst leyft í laumi.
Við suma hesta lögðu menn svo mikla ást, að þá
mátti eigi snerta manns hendi. Lögðu eigendr slíkra
hesta ríkt á, að þeim væri eigi riðið né til neinna
nytja hafðir, og þótti þeim hin gildasta dauðasök, ef
út af því var brugðið. Á slíkum hestum höfðu menn
og átrúnað mikinn, og bæði helguðu þá guði þeim, er
þeir unnu heitast, og kendu þá við hann, til merkis um
1) Fóstbræðra s. kap. 7. bls. 25. Grettis s. kap. 47. bls. 104—5.
Gísla s. Súrssonar I. bls. 19. Landn., III. kap. 8. bls. 194—5.
2) Njála, kap. 68. og 59. bls. 89—91; Grettis s., kap. 29. bls.
68—69. Bjarnar s. Hítd. bls. 47. ísl. forn. I. Kaupmhfn. 1880, bis.
38—39 og 51 og 52., III. Kaupmhfn. 1883, bls. 91—92.