Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1885, Page 30
30
bæ, enda stóð mönnum raunar opt þröng mikil af slík-
um terðum, er hart var í ári1. Oðrum hestum en reið-
hestum var mikið beitt, og sumir gengu nálega allt af
úti. J>egar hestar vóru hýstir og þeim beitt jafnframt,
þá var það siðr, að minnsta kosti hjá sumum, að standa
yfir þeim á daginn meðan þeir vildu standa á og fylgja
þeim úr húsinu og i, og þótti það kaldsætt verk. Al-
kunnugt er bragð Grettis við Keingálu til að sleppa
við kuldann og vosið í yfirstöðunni. f>eim hrossum,
sem ætlaðr var útigangr eingöngu, var ekki eða að
minnsta kosti sjaldan ætlað hús, og vóru það án efa
stóðhross, sem svo var farið með. En er byljir og ill-
viðri komu, svo að eigi var ástöðuveðr, fóru hrossin
undir stakkgarð eða sauðhús til að leita sér skjóls, og
var þeim þá vanalega gefið hey og það úti, og er
það hin sama aðferð, sem nú kallast að gefa á gadd.
Utigönguhrossin vóru kölluð klakahross, og urðu þau
einatt þá eins og enn að sæta því, að falla hordauð í
harðindum. Gamalhross, sem hætt vóru að þola göngu,
vóru tekin snemma inn og höfð á moðum2, og má sjá,
áð meðferð hrossa hefir fyrrum verið mjög lík því sem
hún er enn í dag, nema hvað menn fyrir löngu eru
hættir að leggja þá stund á gott hestakyn, sem forn-
menn gjörðu, en sem þó er nauðsynlegt til að fá góða
og duglega hesta.
Geitfénaðr mun að öllum likindum hafa haft líka
hirðingu og sauðfé, en litlar bendingar gefa sögur
vorar um hirðingu hans. í Njálu er, eins og fyr var
á vikið, talað um hafr, sem gekk í túni og enginn mátti
á brottu reka, og er liklegra, að það hafi verið nokkurs
konar heimagangr, sem ef til vill hefir verið geymdr
1) ísl. forns. I. bls. 132—135. J>áttr af Jorsteini stangarhögg,
Kaupmhfn., 1848, bls. 48. Gull-J>óris saga, kap. 9. bls. 15.
2) Grettis saga, kap. 14. bls. 25. Bjarnar saga, bls. 55. Banda-
manna saga, bls. 37. Hávarðar saga, kap. 5., bls. 15.