Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1885, Qupperneq 34

84
hangið og án efa saltað, og kallaðist kjötið, að minsta
kosti nýtt, slátr. Blóðið úr skepnunum virðast fornmenn
eigi hafa hirt, en mörinn létu menn í innýflin, að
minsta kosti í langana, og borðuðu svo. Skinnin höfðu
menn f skó og til iláta að flytja í, og enn fremr f hvílu-
poka þá, er menn höfðu með sér á ferðum til að sofa
f, og kölluðust þeir húðföt. Ullin af fénu var verzlun-
arvara, svo sem sagt hefir verið, optast unnin í vað-
mál eða vararfeldi, en þó einnig nokkuð flutt út óunn-
ið. Svínakjötið höfðu menn og til fæðu, og lítr út fyr-
ir, að það hafi þótt tyllidagamatr1. En auk þessara
gagnsmuna höfðu menn og ýms önnur not af nautum
og hestum. J>að var alltftt f fornöld, að gefa gjafir,
annaðhvort vinum sfnum eða þá þeim, er menn möttu
mikils og vildu vingast við. Gjafirnar vóru eins og
geta má nærri margs konar, en opt vóru það ýmist
vænir uxar eða falleg stóðhross. Gáfu menn ýmist einn
uxa eða tvo, 7 vetra gamla eða eldri. Stóðhross gáfu
menn 3, 4 eða 5, og þóttu þetta hvorttveggja hinar
beztu gjafir. pá vóru uxar eigi sfðr en hestar hafðir
til blótfórna, svo sem þá er menn skyldu eiða vinna
eða höfðu sigrast á hólmi eða báðu guð þann, er
menn tignuðu mikið, einhvers þess, er þeim þótti mik-
ils um vert, að þeir fengi, og þótti þá mikið undir
þvf komið, að það sæist, að fórnin væri með þökkum
þegin. |>á beittu menn og í fornöld uxum og hestum,
og þó einkum uxum, fyrir sleða. Var það eitt af at-
orku og yfirburðum fornmanna yfir oss niðja þeirra,
að þeir notuðu mikið sleða-æki, ekki að eins til flutn-
1) Njála, kap. 48. bls. 74—75. JFóstbræðra saga, kap. 6. bls. 20.
Korrnaks saga, kap. IV. bls. 34. Yígastyrs og Heiðarvíga saga,
kap. 23. bls. 342. ísl. forns. I. bls. 190 og 198. Harðar saga, kap.
22. bls. 71. ísl. forns. II. bls. 158.