Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 4

4
flúr átti upphaflega heima hjá írum (Keltum), en frá þeim breiddist
lögun og stíll skartgripanna út til austurs og norðurs.
íslenzkar konur á söguöldinni hafa í þessu efni eigi staðið
konum síðari tíma að baki. Hjá konum síðari tíma finnum vér
sömu tilhneiging til að skreyta sig dýrum, einkennilegum norræn-
um sylgjum, bijóstnálum og þess konar.
Petta kemur glögglega í ljós af menjum, sem fundist hafa í
gröfum ríkborinna kvenna. Pær
hafa verið grafnar í mesta skraut-
búningi. Stundum hafa og hestar
þeirra með öllum reiðtýgjum verið
grafnir með þeim.
Vér vitum mjög lítið um,
hvernig íslenzki kvenbúningurinn
hefir komið fyrir sjónir á tíma-
bilinu eftir lok sögualdarinnar.
Að líkindum hefir hann lengi
haldið sér óbreyttum. En smátt
og smátt, þegar öflugra verzlun-
arsamband komst á við suðlæg-
ari lönd, einkum England og
þýzkaland, gat varla hjá því farið,
að breyting kæmist á. Á íslandi
hafa, eins og annarstaðar á Norð-
urlöndum, útlend fataefni og ný-
breytni í klæðaburði laumast inn
meðal heldri manna og kvenna
og að meira eða minna leyti
breytt upphaflega búningnum.
Líklegast hefur því verið hér um bil eins varið á íslandi eins
og í Noregi, að því er klæðaburð snerti. En vér sjáum1, að Nor-
egskonungar, einkum á 13. og 14. öld, fundu ástæðu til að banna
með lögum óhóf og að taka upp útlenda nýbreytni í klæðaburði,
sem að líkindum var upprunnin í Normandíi á Frakklandi og
komin frá Englandi til Noregs.
I. Kvenbúningar frá ofanverðri 16.
öld. (Eftir handriti í safni Árna
Magnússonar, nr. 345, fol.).
1 R. Keyser: Efterladte Skrifter, 2. B. Ncumændenes private Liv. Kristiania
1867, bls. 70.