Eimreiðin - 01.01.1904, Síða 69

6g
»Sonur minn«, svaraði munkurinn, »þú ert sá bezti maður,
sem ég hef þekt. Ég er fús á að gefa þér aflát. Lofaðu mér
aðeins fyrst að segja þér frá nokkru, sem fyrir skömmu kom fyrir
hérna í sveitinni. Éað mun gleðja þig, því þar muntu heyra sagt
frá mörgum ágætisverkum, og munt þó geta sagt við sjálfan þig,
að þeir, sem frömdu þau, vóru aumir syndarar í samanburði
við þig«.
»Éú freistar til ofmetnaðar, faðir góður«, sagði maðurinn.
»Guð varðveiti mig frá þvílíkri synd!« svaraði munkurinn;
»þegar þú hefur heyrt frásögu mína, muntu hugsa á aðra leið«.
Og hann hóf sögu sína:
»Hinn drambláti riddari, sem á stóra bergkastalann, hinum
megin við fljótið, afréð einn góðan veðurdag að gifta dóttur sína
auðugum og voldugum manni, sem elskaði hana heitt. En ung-
frúnni var það mjög á móti skapi, því hún hafði áður heitið öðr-
um trú sinni.
Svo skrifaði ungfrúin ástvini sínum bréf og sagði honum frá,
að faðir sinn neyddi sig til að giftast öðrum manni. »Pess vegna
hlýt ég nú að kveðja þig í síðasta sinn« skrifaði hún honum, »og
ég bið þig, að leggja ekki hönd á sjálfan þig mín vegna, því í
hjarta mínu er ég þér trú.
En riddarinn, faðir hennar, tók bréfið af sendimanninum og
onýtti það á laun.
Svo kom brúðkaupsdagur ungfrúarinnar, og hún heilsaði
honum með mörgum tárum. En í kirkjunni grét hún ekki, heldur
tók sorgin sér aðsetur í hverjum drætti í andliti hennar, svo það
varð eins og steingjörvingur. Og hvert einasta mannsbarn grét
yfir henni.
Riddarinn, faðir hennar, sá einnig, hversu sorgin hafði stein-
gjört andlit hennar. Pá skelfdist hann af því, sem hann hafði
gert. Og þegar komið var heim frá kirkjunni, kallaði hann dóttur
sína inn í herbergi sitt og sagði: »Kæra dóttir, ég hefi breytt
illa við þig;« og þó hann væri dramblátur maður, féll hann á kné
fyrir henni og játaði, að hann hefði framið svívirðilegt afbrot og
tekið bréf hennar. Í*ví hann hefði óttast að elskhugi hennar myndi
koma ríðandi með sveinum sínum og flytja brúðina burt með
valdi, ef hann hefði vitað um brúðkaupið.
Hún sagði við hann: »Éað verður að vera afsökun þín, faðir