Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 30

30
treyjan, án útsaums og spenna. Henni er krækt á brjóstinu. En
þó er op milli barmanna á miðju brjóstinu. Par sést í línbrjóst.
Um hálsinn er borið breitt mislitt silkiband eða slipsi. Pví er
hnýtt að framan og myndar hnúturinn stóra lykkju. Par er oft
bijóstnál eða skartgripur. Svunta fylgir ávalt búningnum.
Á höfðinu er ávalt borin húfa. Upphaflega sat hún föst af
sjálfsdáðum, meðan hún samkvæmt tízkunni gat fullnægt hlutverki
sínu: að vernda höfuðið. En tízkan breyttist. Nú er húfan
smátt og smátt orðin svo lítil, að hún er aðeins 6—8 þumlungar
að þvermáli. Hún er kringlótt, fastprjónuð ullarpjatla, sem fest er
ofan á hvirfilinn með títuprjónum. Frá miðri húfunni hangir all-
langt mjótt skott niður í annan vangann. Um neðsta hluta þess
lykur lítill silfurhólkur (fátækari konur bera látúnshólk), en niður
úr honum hangir aftur silkiskúfur, n —12 þumlunga að lengd.
Silfurhólkurinn liggur í öðium vanganum rétt fyrir neðan húfuna,
en endar skúfsins falla niður á öxlina.
Við hversdagsbúninginn er borið utanhúss stórt silki- eða ull-
arsjal. Pví er sveipað fast utan um mittið og upp um hálsinn.
Svuntan er oft úr silki.
I’egar íslenzkar konur eru á reið, bera þær oftast sérstök
reiðföt, sem eru nýtízkuleg. í stað íslenzku húfunnar bera þær
þá nýtízkuhúfu eða hatt; og reiðpils þeirra líkjast algerlega reið-
pilsum danskra kvenna. Pær bera og reiðtreyjur og sjöl og auk
þess klúta um háls og munn, þegar mikill kuldi er.
Söðullinn er og með nýtízkusniði, en hefur þó haldið söðul-
boganum.
Búningar þessir eru bornir á sama hátt af öllum konum.
Af búningi íslenzku konunnar verður því eigi séð, hver staða hennar
eða stétt er í mannfélaginu.
Að lokum viljum vér minnast á vinnufötin, sem borin eru
við heyvinnu á sumrum. Pau eru klútur um höfuðið, langar lér-
eftsermar, vetlingar, sterkir ullarsokkar með sokkaböndum og
stutt pils, Konur í vinnufötum þessum geta riðið hestum stuttan
spotta klofvega eins og karlmenn. Á vetrum eru borin heitari
föt og klútum vafið um höfuðið.
Konur einar bera nú þjóðbúning, enda eru þær ávalt vana-
fastari en karlar.
Vér höfum nú reynt að lýsa búningi íslenzkra kvenna frá
fornöld og til vorra daga. Af lýsingu vorri geta lesendur að