Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 44

44
nöfnum er fyrir mig. — Ykkur skilst ekki, aö langt niðri í dýpinu,
þar sem allar gamlar endurminningar liggja dauðar og verða að
moldu, þar sprettur það upp af myldnum minningaleifum — fæðist
og vex eins og ljóðin hjá skáldunum, með fjölmörgum, fínum rót-
aröngum, sem læsa sig langt niður á við. — Og nú heimtar þú,
að ég dragi hið fegursta þeirra fram í dagsbirtuna, rykki því
upp með rótum og kasti því til grips fyrir hvern, sem hafa vill. —
Nú það er ekki þar fyrir, vindillinn hans föður þíns er góður;
askan er þétt og hvít og reykurinn með hæfilegum bláma, þegar
hann ber við döggvotan gluggann — opnaðu gluggann, svo við
getum eygt út yfir húsþökin rauðu og hinn bláa sæflöt! Sko!
Nú þyrlast reykjarhringirnir út í kornblátt vorloftið, þú getur fylgt
þeim með augunum langar leiðir burt frá þessum þrönga þak-
klefa; — nú dreymir þig, að þú líðir sjálfur burt með þeim, langt
burt, út í geiminn ómælanlega, — dreymir um æfintýri, um að
laumast burt til siglinga og sjóferða, dreymir um að fást við hluti,
sem aldrei hefur fallið í nokkurs manns hlutskifti að fást við áður!
Já, öldungis rétt, þig dreymir, það er víst og satt, en þú hleypst
ekki á brott, þú munt verða kyr heima og láta siglingar og æfin-
týri eiga sig — því þú ert sonur hennar mömmu þinnar — þú
getur ekki fengið af þér að hlaupast á brott frá henni mömmu
þinni, á ég við. —
Veizt þú, piltur minn, hve mörg líf eru í einum ketti? Hafir
þú nokkurn tíma reynt að hengja kött, þá hlýturðu að vita, að
hann hefur sjö líf að láta, áður þú fáir lagt hann að velli. En
drengur á þínum aldri, hann hefur sjö sinnum sjö líf — svo mörg
eru þau til taks fyrir hann, hann þarf ekki annað en hitta. En
gáðu nú að þér! því hvenær sem þú hittir og nærð tökum á einu
þeirra, þá skreppa hin burt á milli handa þinna; — það gengur
eins og þegar menn eru að veiða froskunga í tjarnarpolli.
Ha ? ertu að brosa að gamla kennaranum þínum ? Hversvegna
gamla — engum dettur í hug að kalla hann pabba þinn gamlan,
og þó erum við, ég og hann faðir þinn, nálega jafnaldra. — En
sko, það gerði gæfumuninn, við hittum hvor á sinn hátt! Sú var
tíðin, piltur minn, að öll þau auðæfi komust ekki fyrir í huga
mér, sem ég ætlaði að sækja út í heiminn og flytja heim til mín,
— og svo varð ekki annað úr öllu saman, en lítilsháttar tungu-
málagrautur, til að troða í ykkur heimska skólastráka.
Og nú átt þú bráðum að fara að hitta! Nú, ég ber nú engan