Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 36

36
Og vonirnar örendar óglaðir reitt
Með Agli, frá hafi til grafar.
Og þú getur eins hafa siglt þenna sjó
í seti við arninn þinn heima,
Pví það liggja’ í átthögum — örðugri þó —
In ónumdu lönd, sem menn dreyma.
En landnemi! hvar sem þitt öndvegi er —
Sem ákváðu stormur og bára —
Hljót þakkir og lof; ekki letrað af mér,
En landnámi fimtíu ára.
II.
En þú, sem ert haustfegurst, leiðsögn í leit
Og ljósgjafinn skammdegis-þjóða,
Sem blástjarnan einstök, svo hrein en ei heit:
í>ú heilla-dís norrænna ljóða.
Með glymjandi strenginn við stuðla-föll slétt
Um stjörnu-hröp þaninn og logann,
Sem iðar sem neistaflug, niðar svo létt,
Sem norðurljós kveykt sé í bogann.
Hvert manstu' oss? sem þráð höfum óð þinn og ást
Frá æsku og þig höfum munað;
Sem vonbiðlar tryggir að dýrð þinni dást,
Er dagsetrið byrgði hvern unað.
Sem hinar ei blíðmál né broshýr ert þú,
Né brigðlynd og tvíræð í orðum;
En kostavönd ertu sem kongsdóttir sú,
Er kaus um þau manns-efnin forðum.
Hún matti þá jafnsnjalla áformum í
Og æskunnar hugsjónum ríkum.
»Ég unt gæti báðum — en bíð eftir því,
Sem býr undir ætlunum slíkum«.