Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 13

13
saman. Á miðju brjóstinu er mjótt op. f*ar var hægt að láta
sjást í hvíta skyrtu. Léreft var nú allalment borið til skarts. Það
var auðvitað viðhöfn að bera léreft. Vér getum ekki láð íslenzku
konunum, þótt þær reyndu að sýna léreft sitt á látlausan hátt.
Siður þessi, að upphluturinn var opinn að framan, hefir hjá
mörgum konum haldið sér til vorra daga. Á hinn bóginn fylgdu
margar konur ekki þessari nýbreytni; hún finst og sjaldan á vinnu-
fötum og búningi fátæklinga.
6. mynd er og á annan hátt fróðleg. Hún sýnir, að upp-
hluturinn er mjög stuttur, svo stuttur, að hægt er jafnvel að greina
brún af öðrum upphlut undir hon-
um. Hér er byrjun til nýrrar
nýbreytni (io.—15. mynd). Upp-
hluturinn greinist í tvent: treyju
(ytra fatið) og upphlut (innra fat-
ið). Við hann bætist svo pilsið,
samfellan. Pessi skifting var
mjög raunhæf. Konurnar höfðu
nú, þegar þær fóru úr treyjunni,
létt, þægileg og snotur hvers-
dagsföt, sem þær og gátu borið
úti í góðu veðri á sumrum. Bún-
ingurinn hélt sér í þessari mynd
rúma öld, til síðari hluta 19. aldar.
Upphluturinn (10. b. og 11.
mynd) var ermalaus og svo fleg-
inn bæði að framan og aftan, að
honum var aðeins haldið uppi
með mjóum hlýrum á öxlunum.
milluröðum á báðum börmunum. Pær vóru venjulega úr silfri og
með augum. Gegnum augun var dregin reim eða ullarsnúra.
Venjulega var eigi reimað þrengra en svo, að skyrtan gat sést í
reimingunni. Annars var upphluturinn skreyttur banddreglum og
flosböndum, silfur- og gullþráðum bæði yfir öllum saumum á
herðum og baki og einnig á börmunum.
Undir upphlutnum var skyrtan borin; henni var hnept í
hálsmálinu og ermar hennar vóru langar og víðar (10. b og 11.
mynd).
Upphlutur þessi var annars sams konar og upphlutur sá, sem

11. Hversdagsbúningur frá miðbiki
19. aldar.
Að framan var hann settur