Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 68

68
þess prýtt snotmm myndum. Af innihaldinu skulum vér aðeins nefna
áframhaldið af »Safni til landnámssögu íslendinga í Vesturheimi' (Saga
íslenzku nýlendunnar í bænum Winnipeg) eftir síra Fr. J. Bergmann,
sem telja má atkvæðamestu ritgerðina, þó margt sé þar fleira gott og
hugðnæmt. Almanakið er nú stærra en nokkru sinni fyr og jafnframt
að sama skapi fjölskrúðugra.
NOKKUR LJÓÐMÆLI EFTIR BYRON. Stgr. Thorstcinsson
þýddi. Rvík 1903.
þetta er ekki stórt kver, rúmar 130 bls., en nærri má geta, að
ekkert vatnsbragð muni að því, þar sem höfundur ljóðmælanna er annar
eins skáldjötunn og Byron og þýðandinn annar eins snillingur og Stgr.
Thorsteinsson. Sum af kvæðunum hafa verið prentuð áður annarstað-
ar, eins og »Bandinginn f Chillon«, »Draumurinn«, »Parisína«, og
«Mazeppa«, en önnur eru víst prentuð hér í fyrsta sinn, eins og flest
kvæðin »Úr Hebrew Melodies« og »Úr Don Juan«, hin yndislega lýs-
ing á ástasælu þeirra Don Juans og Haídí. Framan við bókina er
ágæt mynd af Byron og aftan við hana ágrip af æfisögu hans. Eini
gallinn á þessu ágæta ljóðasafni er frágangur prentarans. Letrið er
bæði klest og skakt sett á blaðsíðumar sumstaðar, og getur manni
ekki annað en gramist sá frágangur á öðmm eins gersemisljóðum.
V G.
Hinar sjö höfuðsyndir.
Eftir SELMA LAGERLÖF.
Kölski ásetti sér einhverju sinni að gjöra gabb og gys að
munki nokkrum. Hann fór því í víða kápu og setti upp barða-
stóran hatt og lagði svo af stað til gamla mannsins þangað sem
hann sat í skriftastólnum í dómkirkjunni og beið eftir sóknar-
bömum sínum.
»Virðulegi faðir,« sagði óvinur mannkynsins, »ég er akuryrkju-
maður og akuryrkjumanns sonur. Eg fer á fætur um sólarupp-
komu og gleymi aldrei að lesa morgunbænirnar mínar, svo vinn
ég allan daginn úti á ökrunum. Fæða mín er brauð og mjólk og
þegar ég geri mér glaðan dag með vinum mínum, gæði ég þeim
á hunangi og aldinum. Ég er eina stoðin foreldranna minna gömlu.
Ég er ógiftur og hugur minn hneigist ekki til kvenna. Ég sæki
iðulega kirkju og geld tíund af öllu, sem ég á. Virðulegi faðir,
þú hefur heyrt skriftir mínar. Viltu nú gefa mér aflát?«